چرا باید به زنان مهارت های نجات گری توسط حلال اهمر به صورت عملی آموزش داده شود - وقتی در هیچ ح

شهری نظرات share

وقتی در هیچ حادثه‌ای، به زنان فرصت استفاده از آموخته‌های خود برای نجات جان انسان‌های حادثه‌دیده داده نمی‌شود، آیا تحمیل هزینه‌های سنگین به هلال‌احمر و صرف وقت، برای آموزش مهارت‌های نجات‌گری به بانوان، لزومی دارد؟
در سال‌های پس از وقوع انقلاب اسلامی، شاهد حضور زنان در عرصه‌های مختلف علمی، فرهنگی، ورزشی و هنری بوده‌ایم به گونه‌ای که زنان با حسن استفاده از نگاه ویژه حضرت امام (ره) به هویت والای زن و ارزش دادن به شخصیت و توانایی‌های او در قوانین کشوری، ثابت کرده‌اند که می‌توانند.

جمعیت هلال‌احمر نیز از این قافله بی‌نصیب نمانده و با آموزش و تربیت دختران توانای این مرز و بوم و سازمان‌دهی آن‌ها در قالب «تیم توانا» فرصت نیکویی را برای اثبات توانمندی‌های آنان فراهم کرده است.

تا آنجا که امروزه تعدادی از زنان در کسوت "مربی حق‌التدریس جمعیت هلال‌احمر"، در آموزش خانواده‌های ایرانی و تحقق شعار "هر خانواده ایرانی، یک امدادگر" سهیم بوده‌اند، تعدادی از آنان نیز با فراگیری فنون و مهارت‌های جستجو و نجات در حوادث جاده‌ای، آوار و بنا‌های فروریخته و ارتفاع و فضاهای معلق توانسته‌اند به درجه "نجات گر" نائل شده و تعدادی نیز فراگیری علوم و فوریت‌های پزشکی و اصول امداد‌رسانی را سرلوحه کار خود قرار داده و شایسته عنوان "امدادگر" شده‌اند.

در جمعیت هلال‌احمر استان همدان نیز در همین راستا هرساله، هر شعبه جمعیت هلال‌احمر چندین دوره آموزشی تحت عنوان دوره‌های تخصصی نجات برای خواهران و برادران به تفکیک برگزار می‌کند.

پرداخت حق‌الزحمه مربیان، خرید وسایل و تجهیزات مورد نیاز برای آموزش مهارت‌های نجات مصدومان به متقاضیان، اختصاص خودرو برای انتقال شرکت‌کنندگان در دوره به محل برگزاری کلاس‌های عملی در فضاهای باز مناسب، تهیه و تدوین دستور‌العمل‌های آموزش و آزمون پس از آن و از همه مهم‌تر صرف زمان، تنها قسمتی از هزینه‌هایی است که جمعیت هلال‌احمر برای آموزش اصول نجات گری به خواهران متقاضی متحمل می‌شود.

در این میان جمعیت هلال‌احمر استان همدان در آموزش تخصصی مهارت‌های امداد و نجات به زنان در سطح کشوری پیشتاز بوده و با معرفی نجات گر یکم، مرحومه «بنفشه حسنی» که متأسفانه سال گذشته در یک سانحه رانندگی به دیار حق شتافت(یادش گرامی باد)، به جمعیت هلال‌احمر جمهوری اسلامی ایران و عضویت ایشان در شورای کشوری باشگاه امدادگران و نجات گران سازمان امداد و نجات، نشان داد که در انجام وظیفه خطیر خود تا چه حد موفق بوده است.

این همه، در حالی است که علی‌رغم صرف این هزینه‌های هنگفت روحی، جسمی و مادی از سوی شرکت‌کنندگان خواهر و جمعیت هلال‌احمر، تاکنون در هیچ حادثه‌ای، حتی نجات در حوادث جاده‌ای، به زنان فرصت داده نشده است که از آموخته‌های خود برای نجات جان انسان‌های حادثه‌دیده استفاده کنند.

حال سؤال این جاست که زمانی که فرهنگ عرفی مملکتی و سیاست‌های عملی سازمان امداد و نجات اجازه نمی‌دهد از مهارت‌های زنان آموزش‌دیده و متخصص، در انجام عملیات‌ جستجو و نجات آسیب‌دیدگان حوادث طبیعی و غیرطبیعی بکار گرفته شوند و نیز با وجودی که سازمان از نظر حضور برادران نجات گر و توانمند غنی است، آیا استفاده از امکانات محدود جمعیت، تحمیل هزینه‌های سنگین به آن و صرف وقت، برای آموزش مهارت‌های نجات گری به خواهران لزومی دارد؟

آیا بهتر نیست از ابعاد چندگانه‌ فراگیری زنان کاسته شده و در عوض با برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری در تنها یک بعد "امدادگر" و "حامی" که تناسب بیشتری هم با خصوصیات روانی و ویژگی‌های جسمانی این موجود رئوف و ریحانه دارد، کیفیت مهارت‌های امدادگری آنان را افزون‌تر و کاربردی‌تر کنیم؟

آیا اختصاص طرح درس دوره‌های آموزشی خواهران به خدمات مختلف امدادی و به‌روزرسانی مستمر این آموخته‌ها مانند ارائه کمک‌های اولیه بهداشتی و درمانی به حادثه دیدگان، حمایت روانی از داغ دیدگان و ابراز همدردی با آنان، انتقال حس امنیت به کودکان حادثه‌دیده و سرگرم کردن آنان با روش‌های علمی و روان‌شناسانه برای کاستن از حس تنهایی و وحشتی که به طور طبیعی پس از وقوع بحران‌ها دامن آن‌ها را می‌گیرد، به نظر کاربردی تر نمی‌آید؟

به این ترتیب می‌توان با نوعی تقسیم عملیات امداد ‌و‌ نجات در مواقع بروز بحران بدین صورت که، نجات جان انسان‌ها و یا کشف اجساد بر عهده برادران نجات گر و امدادرسانی به حادثه دیدگان و حمایت‌های روانی لازم از آنان مخصوصاً از جنس مؤنث، بر عهده خواهران امدادگر باشد.

منفعت این تقسیم کار و تبیین وظایف، اثربخشی بیش از پیش سازمان امداد و نجات خواهد بود زیرا استفاده از توانایی‌های زنان و مردان متناسب با خلقت آن‌ها و با در نظر گرفتن تفاوت‌های ذاتی میان این دو جنس، سبب ارضای نیاز‌های روانی آنان شده و رضایت درونی حاصله، کارایی، آستانه تحمل و انگیزه آنان را برای انجام هرچه بهتر وظیفه، خواهد افزود.

منبع:فارس