فوتبال، عشق و قلبی که ایستاد - هواداران؛ آنها تعبیر واقعی دیداری هستند که ما خبرنگاران برای نش

هواداران؛ آنها تعبیر واقعی دیداری هستند که ما خبرنگاران برای نشان دادن همه حساسیت آن از یک تیتر همیشگی استفاده می کنیم؛ «مرگ و زندگی».
هواداران؛ آنها تعبیر واقعی دیداری هستند که ما خبرنگاران برای نشان دادن همه حساسیت آن از یک تیتر همیشگی استفاده می کنیم؛ «مرگ و زندگی».


وقتی دو فصل پیش و در بازی استقلال و داماش، ایست قلبی جان یک هوادار آبی پوش را گرفت چیزی غیر از هیجان فوتبال دلیل آن اتفاق تلخ نبود. غلامرضا فقط ۲۲ سال داشت و عشقش اینکه وقتی استقلال برای بازی با ملوان یا داماش به شمال می رود برای تشویق تیم محبوبش به ورزشگاه برود، اما آخرین باری که او به ورزشگاه عضدی رفت تا همیشه روی سنگ قبرش حک شد؛ سه شنبه ۱۴ آذر ۱۳۹۱.


غلامرضا رفته بود تا قهرمانی تیمش را در نیم فصل اول جشن بگیرد، اما داماش با گل دقیقه ۸۴ همه چیز را روی سر جوانی که تمام زندگی اش دوست داشتن تیم استقلال بود، خراب کرد. قلب او چند دقیقه بعد از آن که داور سوت پایان بازی را کشید از فرط ناراحتی ایستاد. این که آمبولانس ها در ورزشگاه بودند، اما پیکر نیمه جان جوان ۲۲ ساله در آغوش برادرش و در یک خودروی شخصی تسلیم مرگ شد حالا دیگر چیزی را درست نمی کند. غلامرضا با ناپاکی های این فوتبال کاری نداشت. او عاشق استقلال بود و با همین عشق از دنیا رفت. رفت تا غایب بزرگ استقلال در مراسم جشن قهرمانی پایان فصل لقب بگیرد.


پس از یک سال و اندی از اتفاقی که برای سجاد بیژن افتاده بود، غلامرضا رفعتی ساجدی از دنیا رفت. سجاد هم مثل غلامرضا عاشق استقلال بود، اما زندگی در بخش سرفاریاب از توابع شهرستان چرام در استان کهگیلویه و بویراحمد، با کلی محدودیت، محرومیت و سختی، هیچ گاه به او مجال نداد که بازی تیم محبوبش، استقلال را از ورزشگاه ببیند. سجاد فارغ از همه آن محدودیت ها یکی از طرفداران پروپاقرص بود، اما گل دقیقه ۸۳ فلاویوی برزیلی به استقلال برای عده ای که سجاد را می شناختند، جمعه ای غم انگیز را رقم زد؛ جمعه ۱۸ شهریور ۱۳۹۰.


استقلال آن روز در تهران به تراکتورسازی ۲ بر ۳ باخت تا آن نتیجه برای همیشه در ذهن مادری که به خاطر سکته مغزی جوان ۲۰ ساله اش شیون ها زد، به تلخی به یادگار بماند. سجاد از طرفداران دو آتیشه استقلال بود. از آن دست جوان هایی که تنها دلخوشی شان در دور افتاده ترین نقاط ایران، همین هواداری از تیم محبوبشان است. رحمت الله بیژن پدر سجاد که چوپان است حادثه را این گونه توصیف کرد: سجاد در حال تماشای بازی استقلال و تراکتورسازی تبریز بود که در دقیقه آخر، پس از آن که استقلال گل سوم را خورد، سکته مغزی کرد و به کما رفت. پسرم ۱۷ ساعت در کما به سر برد، اما بعد از احیا و بازگرداندنش گفتند که فلج شده و تکلمش را از دست داده است.


استقلال آن فصل به خاطر همان یک امتیاز قهرمانی را از دست داد؛ امتیازی که تاوانش برای خانواده بیژن سنگین تر از قهرمان نشدن تیم محبوب پسرشان بود. سجاد حالا سه سالی هست که فلج روی تخت، گوشه اتاق افتاده است. بدون قدرت تکلم. خیره به عکس ستاره محبوبش فرهاد مجیدی. حتما به قلم آوردنش هم آسان نیست، اما عشق به فوتبال و هواداری همیشه پایانش قشنگ نیست.


هوادارانی که جانشان را فدای این فوتبال می کنند کم نیستند. عاشقانی مثل غلامرضا رفعتی ساجدی، سجاد بیژن و نصیر خالدی. این سومی اگر زنده بود، با گل هایی که استقلال از داماش و تراکتورسازی می خورد کلی خوشحالی می کرد. نصیر پرسپولیسی بود، از آن پرسپولیسی های دوآتیشه که بازی های غیرحساس این تیم هم برایش یک دنیا حساسیت داشت.


بعدازظهر ۲۲ فروردین سال ۹۰ ورزشگاه فولادشهر اصفهان پذیرای ذوب آهن و پرسپولیس بود. یک بازی مثل همه دیدارهای لیگ برتر. پرسپولیس با این که فصل خوبی را پشت سر نگذاشته بود، اما بازهم برای تماشای بازی این تیم نیمی از ورزشگاه فولادشهر پر شده بود.


نصیر کارگری ۲۱ ساله اهل لردگان بود. کارگر کارخانه ذوب آهن. علاقه مند به فوتبال و پرسپولیس. او هم در آن روز ورزشگاه آمده بود تا از تیم محبوبش حمایت کند، اما افسوس که فقط ۴۵ دقیقه تماشاگر بازی بود.


جوان لردگانی که در سکوهای منتهی به ضلع شمالی ورزشگاه فولادشهر نشسته بود، بعد از گلزنی امیرحسین فشنگچی دچار حمله قلبی می شود. نیمه دوم که شروع شد ذوب آهنی ها به دنبال زدن گل تساوی بودند، اما وحید هاشمیان و محمد نوری گل های دوم و سوم را زدند. گل هایی که دیگر نصیر برایشان خوشحالی نکرد. او همان بین دو نیمه با آمبولانس به بیمارستان منتقل شد، اما دیگر کار از کار گذشته بود و تقلای دکترها فایده ای نداشت. فقط شش ماه از ازدواج نصیر می گذشت، اما عشق به فوتبال باعث شد او برای همیشه زیر خاک آرام بگیرد.


پرونده مرگ هواداران فوتبال را که ورق می زنیم، به مرگ هایی از جنس حادثه هم برمی خوریم؛ مرگ هایی که باز هم ریشه در هواداری یک تیم دارد.


پنجشنبه ۳۰ مهر ۸۸ یکی از هواداران تیم فوتبال سپاهان در راه بازگشت از ورزشگاه فولادشهر براثر سانحه تصادف جان به جان آفرین تسلیم کرد. سپاهان آن روز در فولادشهر با یک گل مغلوب استیل آذین شد، اما مرگ یکی از هواداران سپاهان، تلخی باخت را به تلخی فقدان او پیوند زد.


مهدی فیاضی نژاد هوادار ۱۹ ساله اصفهانی بود که به همراه دو هوادار دیگر سوار بر موتورسیکلت در حال بازگشت از ورزشگاه فولادشهر با یک دستگاه وانت تصادف کردند؛ تصادفی مرگبار که جان او را گرفت تا ضرورت ساخت ورزشگاه نقش جهان اصفهان بیشتر احساس شود.


البته داشتن ورزشگاه مجهز هم همیشه گره گشا نیست. اگر پنجم فرودین ۱۳۸۴ تلخ ترین روز فوتبال ایران لقب گرفت به این خاطر بود که در پایان بازی ایران و ژاپن در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ و هنگام خروج تماشاگران از ورزشگاه به خاطر ازدحام جمعیت از ورزشگاه هفت نفر جان باختند. آن روز یکصد هزار نفر پیروزی یک بر صفر تیم ملی مقابل ژاپن را در ورزشگاه آزادی جشن گرفتند، جشنی که پایانش عزا بود. در آن زمان برخی کارشناسان، ورزشگاه های ایران را فاقد ایمنی لازم برای برگزاری مسابقات دانستند و گروهی دیگر، مسئولان برگزاری را به فروش بلیت بیش از ظرفیت ورزشگاه متهم کردند.


تجربه مشابه آن ۱۵ اردیبهشت ۱۳۸۰ در دفتر فوتبال ایران ثبت شد. روزی که سقف ورزشگاه متقی ساری هنگام بازی پرسپولیس و شموشک نوشهر فروریخت تا خبر کشته شدن عبدالله کیانی و علی اکبر فرجی از میان ۲۹۰ نفر مجروح حادثه، کام فوتبال را تلخ کند.


اینها همه حوادثی نبود که هواداران فوتبال ایران را به کام مرگ کشاند. فقط مرثیه ای بود برای عشق. برای عشق بی پایان یک هوادار به تیمش.

آفتاب

بهترین شامپو ضد ریزش مو

مشاهده لیست

ارزانترین یخچال بازار

مشاهده قیمت

بهترین پلی استیشن و ایکس باکس ایران

مشاهده قیمت