درآمد غذاخورهای حرفه ای آمریکایی چقدر است؟

در بسیاری از کشورهای دنیا مسابقات غذاخوردن با حضور هزاران تماشاگر برگزار می‌شود. برخی از این مسابقات حتی با پخش مستقیم تلویزیونی همراه است. اما چه کسانی در این مسابقات شرکت می‌کنند؟ آن‌ها چگونه خود را آماده می‌کنند تا بتوانند مثلا ۱۱ کیلو سیب‌زمینی یا ۴۴۰ قطعه مرغ سوخاری را ظرف چند دقیقه بخورند؟ این افراد آیا درآمدی از این راه دارند؟ و اگر آری چقدر؟

مولی شویلر، زن آمریکایی ۳۶ سال سن و ۵۴ کیلو وزن دارد. او که بصورت حرفه‌ای در مسابقات غذاخوری شرکت می‌کند، مادر چهار فرزند است و همسرش در ارتش خدمت می‌کند. او بهترین غذاخور حرفه‌ای جهان در میان زنان است و رکورد جهانی خوردن ۴۴۰ قطعه مرغ سوخاری، ۵۰ سوسیس در ۸ دقیقه و ۵ کیلو و ۲۰۰ گرم قارچ سرخ شده و ۴۷ قطعه کیک کدو را در اختیار دارد.

مولی شویلر می‌گوید: «اگر قرار باشد برای شرکت در مسابقه برای دو روز ۲۰۰ دلار هزینه نگهداری از بچه‌هایم را بپردازیم، پس باید برنامه‌گذار در کنار پرداخت هزینه هتل و هواپیما حداقل هزار دلار نیز پرداخت کند. او اما طی ۵ سال بیش از ۵۰۰ هزار دلار جایزه برده که می‌گوید به نسبت کاری که انجام می‌دهم "اوکی" است. او می‌افزاید: «در کمتر شغلی می‌توان ظرف نیم ساعت ۲۲ هزار دلار و یک موتور هارلی دیویدسون برد».

وزنه‌برداران برای شرکت در مسابقات هر روز وزنه‌های سنگین را بالای سر می‌برند. اما غذاخورهای حرفه‌ای چگونه تمرین می‌کنند؟ دیده شده که برخی از غذاخوران حرفه‌ای بطور مثال ساعت‌ها مقدار زیادی آدامس را برای تقویت عضلات فک‌هایشان می‌جوند.

مولی شویلر می‌گوید: «اگر دقت کرده باشید همه افرادی که به‌صورت حرفه‌ای در مسابقات غذا خوری شرکت می‌کنند اندامی ورزیده دارند و اصلا چاق نیستند». به گفته او "چربی روی شکم مثل کمربند عمل می‌کند و از آنجایی که نمی‌تواند منبسط شود، جلوی ورود غذا به معده را می‌گیرد". او می‌گوید: «وقتی من با این جثه کوچکم در مقابل مردان ۱۲۰ کیلویی و یا بیشتر به پیروزی می‌رسم، لذت می‌برم.»

به گفته مولی شویلر غذاخورهای حرفه‌ای باید "استعداد" داشته باشند. او می‌گوید: «ما نمی‌توانیم برای تمرین، ۱۰ کیلو گوشت یا پیتزا بخوریم. من برای آماده‌سازی ۶ تا ۱۰ لیتر آب را ظرف ۱۰ دقیقه می‌نوشم تا حجم معده‌ام را زیاد کنم.»

در کنار توانایی و استعداد افزودن بر حجم معده، غذاخوران حرفه‌ای باید بتوانند بر روی تنفس خود کنترل داشته و مهمتر اینکه قدرت غلبه و کنترل کردن"حالت تهوع" بر اثر پرخوری را داشته باشند.

در مسابقات غذا‌خوری آن فردی که غذا را بجود، زمان را از دست می‌دهد و شکست او حتمی است. غذاخورهای حرفه‌ای در واقع غذا را می‌بلعند.

در مسابقات غذاخوری در کنار هر غذاخور یک داور ایستاده تا در صورت انجام عمل خلاف مقررات او را از دور رقابت ‌خارج کند. دیده شده که حتی برخی از غذا‌خوران بخشی از غذا را در دورن جیب خود مخفی کرده‌اند. یکی از تقلب‌های رایج "افتادن تصادفی غذا بر روی زمین" است.

حداکثر شصت ثانیه پس از به صدا درآمدن زنگ پایان مسابقه باید غذاخورها آنچه را که در دهان دارند قورت داده باشند. بسیاری از غذاخورها در لحظات پایانی مقدار زیادی غذا را در دهان خود جای می‌دهند که قورت دادن آن کار راحتی نیست و باعث اخراج آن‌ها توسط داوران می‌شود.

شرکت افراد مبتدی در این مسابقات می‌تواند حتی با خطر مرگ همراه باشد. دو سال پیش در یکی از رقابت‌های "هات داگ خوری" در آمریکا یکی از شرکت‌کنندگان علیرغم تلاش پزشکان درگذشت. علت مرگ او ورود بخشی از غذا به لوله تنفسی اعلام شد.

غذاخورهای حرفه‌ای به دو دسته تقسیم می‌شوند. دسته اول از استیل "پیک‌نیک" برای غذاخوردن در رقابت‌های استفاده می‌کند. در این استیل "فرهنگ غذاخوردن" رعایت می‌شود.

دسته دوم غذاخورهای حرفه‌ای از استیل "آزاد" استفاده می‌کنند و مثلا هنگام رقابت نان را در آب فروبرده تا نرم شده و سپس می‌خورند، یا سوسیس را له می‌کنند.

حتی‌غذاخورهای حرفه‌ای هم از عهده خوردن هر نوع غذایی بر نمی‌آیند. مولی شویلر می‌گوید "مغز خوک مثل یک توده لاستیکی و بد مزه و تهوع‌آور است". او می‌افزاید از آنجایی که ما غذا را در مسابقه می‌بلعیم، خوردن چیپس یا "تاکو" به علت تیزی و خطر خراشیدن یا بریدن گلو و حلق دشوار است.

در آمریکا هر ساله همزمان با سالروز استقلال این کشور مسابقات هات داگ خوری در نیویورک برگزار می‌شود. در این مسابقات رکورد خوردن ۷۰ هات داگ در ۱۰ دقیقه توسط جوی چستنات (نفر سمت چپ که در حال خوردن سی و هفتمین هات داگ است) شکسته شد.