غرور دلیل همه اتفاقات بود

سلامت و زیبایی نظرات share

خاطره 30 ساله و کارمند هم جزو آن دسته از دختراني است که تنها زندگي مي کنند و مدتهاست خسته و پشيمان به دنبال راهي براي برگشت به شرايط قبل است: «پنج سال پيش واقعا در فضاي خانه احساس خفگي مي کردم. دوست داشتم خودم تصميم بگيرم کجا بروم؟ چطور بروم؟ کي برگردم؟ با کي باشم؟ و... دلم مي خواست راحت باشم، کلافه بودم از رفت و آمدهاي فاميلي و مهمان هاي هميشگي و بعضي عادات و رفتارهاي پدر و مادر پيرم حسابي روي اعصابم بود. به هر بدبختي بود علي رغم مخالفت خانواده مستقل شدم. ولي راستش زندگي مجردي آن چيزي نبود که فکر مي کردم. تنهايي بد دردي است. اين که صبح چشم باز کني و هيچ کس نباشد که به او سلام کني و عصر که برمي گردي هيچ کس منتظرت نباشد خيلي سخت است. اين که به واسطه تنها بودنت مدام مورد سوءظن باشي و براي مصونيت، تنهايي ات را پنهان کني بد دردي است. اين که دوستانت بخواهند خانه ات را در اختيارشان بگذاري و تو به خاطر اعتقاداتت يا از ترس حرف و حديث صاحبخانه و در و همسايه "نه" بگويي و تنها و تنهاتر شوي خيلي آزاردهنده است. وقت هايي که مريضم هيچ کس نيست که يک ليوان آب بدهد دستم. يک دختر تنها از طرف زن هاي موجه و خانواده دار طرد مي شود و از طرف مردهاي فرصت طلب اذيت. کم آورده ام و غرورم اجازه نمي دهد بعد از پنج سال دوباره برگردم کنار خانواده. شايد اگر پنج سال پيش کمي، فقط کمي کمتر خانواده کار به کارم داشتند الان اين قدر مستاصل و تنها نبودم.»