ناوشکن (Destroyer) چیست؟
ناوشکن نوعی کشتی جنگی سریع، با توان مانور بالا و برد عملیاتی بالا است که برای اسکورت ناوگانها یا گروههای رزمی و دفاع از آنها در برابر شناورهای کوچک و سبک بکار میرود.پیش از جنگ جهانی دوم بیشتر ناوشکنها شناورهایی سبک بدون توانایی اقیانوسپیمایی بودند. اما پس از جنگ جهانی دوم ورود موشکهای هدایتشونده به صحنهٔ نبردهای دریایی زمینهساز تحولات وسیعی در طراحی و کاربردهای کشتیهای جنگی شد. ناوشکنها توانستند به لطف موشکهای دوربرد نقشهایی را بر عهده بگیرند که پیشتر تنها به ناوهای جنگی و نبردناوها تعلق داشت. این وضعیت باعث شد تا ناوشکنهای بزرگتر و قدرتمندتری با توانایی شرکت در عملیاتهای منفرد ساخته شود. در این دوران حفاظت از ناوهای هواپیمابر و مدیریت پدافند هوایی ناوگروهها اصلیترین ماموریت ناوشکنها شد و برخی از وظایف سنتی ناوشکنها همچون اسکورت کاروانهای دریایی و گشت ساحلی به ناوچهها واگذار شد.
اکنون در آغاز سدهٔ ۲۱ ناوشکنها به سنگینترین واحدهای جنگ سطحی برای استفاده عمومی تبدیل شدهاند. تنها سه کشور (آمریکا، روسیه و پرو ) ناوهای سنگینتر در خدمت دارند و هیچ کشوری نبردناو در خدمت ندارد.
ناوشکنهای مدرن، که ناوشکن موشکانداز شناخته میشوند، از دید تُناژ (وزنی) مشابه ناوهای جنگ جهانی دوم هستند ولی از دید قدرت آتش برتری فوقالعادهای بر آنها دارند و حتی قادر به شلیک موشکهای دارای کلاهک اتمی نیز هستند.
In naval terminology, a destroyer is a fast, maneuverable long-endurance warship intended to escort larger vessels in a fleet, convoy or battle group and defend them against smaller powerful short-range attackers. They were originally developed in the late 19th century as a defence against torpedo boats, and by the time of the Russo-Japanese War in 1904, these "torpedo boat destroyers" (TBDs) were "large, swift, and powerfully armed torpedo boats designed to destroy other torpedo boats." Although the term "destroyer" had been used interchangeably with "TBD" and "torpedo boat destroyer" by navies since 1892, the term "torpedo boat destroyer" had been generally shortened to simply "destroyer" by nearly all navies by the First World War.
Before World War II, destroyers were light vessels with little endurance for unattended ocean operations; typically a number of destroyers and a single destroyer tender operated together. After the war, the advent of the guided missile allowed destroyers to take on the surface combatant roles previously filled by battleships and cruisers. This resulted in larger and more powerful guided missile destroyers more capable of independent operation.
At the start of the 21st century, destroyers are the global standard for surface combatant ships, with only two nations (United States and Russia) operating the heavier class cruisers, with no battleships or true battlecruisers remaining. Modern destroyers, also known as guided missile destroyers, are equivalent in tonnage but vastly superior in firepower to cruisers of the World War II era, and are capable of carrying nuclear tipped cruise missiles. At 510 feet (160 m) long, a displacement of 9200 tons, and with armament of more than 90 missiles, guided missile destroyers such as the Arleigh Burke class are actually larger and more heavily armed than most previous ships classified as guided missile cruisers.
Some European navies, such as the French, Spanish, or German, use the term "frigate" for their destroyers, which leads to some confusion.
تاریخ آغازین
پدیدار شدن ناوشکنها و بهینهسازی آنان تا جنگ جهانی دوم، با اختراع اژدر در ارتباط بودهاست. اختراع اژدرهای ملخدار خودپیشران (به انگلیسی: Self-propelled torpedo) در دهه ۱۸۶۰ به یک طرف درگیر این امکان را داد که تنها با یک پرتابکننده که اژدر از آن رها میشد یک ناوگان قوی دشمن را نابود کند.
قایقهای تندرو برای حمل اژدر ساختهشدند که قایق اژدرافکن نام دارند. این قایقها در دهه ۱۸۸۰ به کشتیهای کوچک ۵۰-۱۰۰ تُنی تبدیل شدند که به اندازه کافی تند و سریع بودند که از دست قایقهای مراقبتی دشمن بگریزند.
نخستین پاسخ به پدیدار شدن قایقهای اژدرافکن، ساخت قایقهای محافظتی سریعتر با آتشبار سنگینتر بود که شکارچی (به انگلیسی: Catchers) نام گرفتند.
در ابتدا تهدید با اژدرها تنها زمانی بود که ناوها در بندر لنگر انداخته بودند؛ ولی به مرور ساخت اژدرها با برد بیشتر و سریعتر سبب تهدید ناوبری در دریا نیز شد. پس از اینکه نیاز به اسکورت ناوگانها توسط شکارچی در دریای نیز احساس شد، این قایقها میبایست تحمل و توانایی سفرهای دریایی را نیز میداشتند، در نتیجه به طول آنان افزودهشد و بزودی بطور رسمی قایق اژدرافکن شکن نام گرفتند و پس از آن شکننده (ناوشکن) نامیدهشدند.
زمانی رسید که ناوشکنها خیلی بیشتر از یک شکارچی حفاظتی بودند، این ایده مطرح شد که خود آنان میتوانند نقش اژدرافکن را نیز داشتهباشند، بنابراین لولههای پرتاب اژدر به آنان افزودهشد. در آن زمان و حتی در زمان جنگ جهانی اول تنها عملکرد ناوشکنها حفاظت از ناوگان خودی از حمله اژدرافکنها و انجام حمله متقابل به رزمناوهای دشمن بود. وظیفه اسکورت کشتیهای بازرگانی در آینده به آنان افزودهشد.
USS Abbot (DD 184)