تاریخچه تلویزیون | معرفی انواع تلویزیون ها | فهرست ارزان ترین تلویزیون ها
تلویزیون (به فرانسوی: Télévision) از یونانی tele دور و vision دید یا نگاه، یک سیستم ارتباطی برای پخش تصویر متحرک و صداها از مسافت دور است. برای استفاده و دریافت امواج تلویزیون، به یک دستگاه به نام گیرنده تلویزیون احتیاج است. امروزه در ایران، به مجموعه فراهمکننده و پخش کننده برنامههای تلویزیونی، «صدا و سیما» گفته میشود. از جان لوگی برد، دانشمند و مخترع اهل اسکاتلند، به عنوان مخترع تلویزیون یاد میشود. اگر چه دانشمندان و مخترعان بسیار دیگری مانند پائول نیپکو، بوریس روزینگ، ولادیمیر زورکین و فیلو فارنزورث از اواخر سده ۱۹ میلادی تاکنون در توسعه و تکمیل فناوری تلویزیون نقش مؤثر داشتهاند.معرفی 5 تلویزیون ارزان قیمت ایرانی در بازار
واژهشناسی
واژهٔ تلویزیون از زبان فرانسوی به فارسی راه یافته و خود واژهای دورگه است که بخش نخست آن واژه «تله» (دور) از زبان یونانی و بخش دوم آن واژه «ویزیو» (دید) از زبان لاتین گرفته شدهاست. با اینکه در بیشتر زبانها همین واژهٔ تلویزیون (البته با تلفظهای بسیار گوناگون) به کار میرود، برخی زبانها واژههای خود را برای این مفهوم دارند. برای نمونه، در زبان آلمانی برای تلویزیون همیشه واژهٔ Fernsehen به کار برده میشود که معنی واژگانی آن «دور دید» است. در زبان محاورهای فارسی معمولاً به صورت «تل ویزون» ادا میشود.
واژهٔ تلویزیون از زبان فرانسوی به فارسی راه یافته و خود واژهای دورگه است که بخش نخست آن واژه «تله» (دور) از زبان یونانی و بخش دوم آن واژه «ویزیو» (دید) از زبان لاتین گرفته شدهاست. با اینکه در بیشتر زبانها همین واژهٔ تلویزیون (البته با تلفظهای بسیار گوناگون) به کار میرود، برخی زبانها واژههای خود را برای این مفهوم دارند. برای نمونه، در زبان آلمانی برای تلویزیون همیشه واژهٔ Fernsehen به کار برده میشود که معنی واژگانی آن «دور دید» است. در زبان محاورهای فارسی معمولاً به صورت «تل ویزون» ادا میشود.
تاریخچه
تاریخ پیدایش تلویزیون به سال ۱۸۸۴ میلادی برمیگردد. زمانی که یک دانشآموز آلمانی به نام پاول نیپکو نخستین سیستم الکترومکانیکی تلوزیونی را با توانایی انتقال یک تصویر ثابت اختراع کرد. این سیستم از طریق روشن کردن یک عکس به وسیله لنز و یک صفحهٔ چرخشی کار میکرد (صفحهٔ نیپکو). روزنههای چهارگوش (سوراخهای کوچک) بر روی صفحه بریده شده بودند و خطهای عکس را تا جایی که عکس کاملاً پویش شود، دنبال میکردند. هرچه تعداد این روزنهها بیشتر میشد، خطهای بیشتری هم دنبال میشدند و از این رو جزئیات بیشتری هم نمایان میشد. دستگاه نیپکو تا پیشرفت فناوری تقویتکننده الکترونیکی لامپ خلأ و لامپ پرتو کاتدی عملاً قابل استفاده نبود. در سال ۱۹۰۷، بوریس روزینگ، دانشمند روس، برای نخستین بار توانست با استفاده از لامپ پرتو کاتدی در دستگاه گیرندهٔ تلوزیونی، شکلهای سادهٔ هندسی را از طریق تلویزیون منتقل کند. در سال ۱۹۲۳، ولادیمیر زوریکین، دانشمندِ دیگرِ روس، صفحهٔ نیپکو را با یک عنصر الکترونیکی جایگزین کرد. این موضوع باعث به وجود آمدن سطح بالاتری از جزئیات بدون افزایش تعداد پویشها در واحد زمان شد. در سالهای نخستِ دههٔ ۱۹۰۰ (۱۲۸۰ خورشیدی) مهندسان دریافتند که میتوان تصویر را با استفاده از امواج رادیویی فرستاد. اما این کار تا سال ۱۹۲۶ (۱۳۰۵ خورشیدی) عملی نشد.
سرانجام، جان لوگی بِرد، دانشمند اسکاتلندی، با استفاده از دیسک نیپکو برای نخستین بار موفق شد تصاویر متحرک تلوزیونیِ ضد نور (در سال ۱۹۲۵) و تصاویر متحرک سیاه و سفید (۱۹۲۶) را در لندن منتقل کند. اختراع جان لوگی بِرد نخستین انتقال تصویر واقعیِ تلوزیونی به شمار میرود. تنها یک سال بعد، در ۱۹۲۷ میلادی (۱۳۰۶ خورشیدی)، جان لوگی برد نخستین دستگاه ضبط تصاویر ویدئویی را اختراع کرد. او با استفاده از مدولاسیون توانست سیگنالهای دوربین تلوزیونیِ خود را تا حد سیگنالهای صوتی تغییر دهد و سپس آنها را روی صفحهٔ ضبطصوت ۱۰ اینچی ضبط کند. چند صفحه از ویدئوهای ضبطشده جان لوگی برد باقی مانده است که ویدئوهای ضبطشده در آنها در دههٔ ۱۹۹۰، با استفاده از تکنولوژی دیجیتال، استخراج و بازسازی شدند.
جان لوگی برد همچنین تلویزیون رنگی مکانیکی را در سال ۱۹۲۸ عرضه کرد. سیستم برد، کاملاً با لامپ تصویر الکترونیکی و دوربینهای امروزی متفاوت بود. در سیستم او تصویر به کمک صفحهٔ گردان عظیمی بهطور مکانیکی روبیده میشد. این صفحهٔ گردان سوراخهایی برای عبور نور داشت. کیفیت اولین تصاویر او خیلی بد بود و فقط ۳۰ خط داشت. اولین تلوزیون مکانیکی از صفحهٔ نیپکو با سه فنر مارپیچ استفاده میکرد که هر فنر برای یکی از سه رنگ اصلی (قرمز، سبز، آبی) به کار برده میشد. در آن زمان عدهٔ کمی از مردم دستگاه تلوزیون داشتند و داشتن تجربهٔ تماشای تلوزیون اهمیت چندانی نداشت.
در سال ۱۹۳۵، اولین سیستم تلوزیون الکترونیکی توسط شرکت EMI تشریح شد. در سال ۱۹۳۹، شانزده شرکت در آمریکا شروع به ساخت یا طراحی برای ساختِ دستگاه تلوزیون الکترونیکی کردند. در سال ۱۹۴۱، کمیتهٔ بینالمللیِ سیستمهای تلوزیونیِ NTSC یک مجموعه راهنما برای مخابرهٔ تلوزیون الکترونیکی ارائه داد.
دههٔ ۱۹۵۰ یک دورهٔ زمانیِ مهم و طلایی در پیشرفت تلویزیون به شمار میآید. مبدأ تلوزیونهای سیاه و سفید، سال ۱۹۵۶ است. هزینه دستگاه تلوزیون سرانجام در این زمان کاهش پیدا کرد. در سال ۱۹۵۳ میلادی، (۱۳۳۲ خورشیدی) تلوزیون رنگی و در دو دههٔ اخیر، تلوزیونهای مسطح اختراع شدند. منشأ تلوزیون امروزی میتواند در زمان گذشته با کشف خاصیت هدایت نوریِ مادهٔ سِلِنیُم توسط ویلوگبی اسمیت در سال ۱۸۷۳ و اختراع دیسک اسکن توسط پاول نیپکوو در سال ۱۸۸۴ بررسی و ردیابی شود. همهٔ سیستمهای عملی و کاربردیِ تلوزیون از این اصل بنیادیِ اسکنِ یک تصویر برای تولید سیگنالهای سری زمانی برای نمایش آن هستند. این نمایش تصویری سپس به وسیلهای ارسال میشود که برخلاف عمل اسکن کردن عمل میکند. دستگاه آخری، تلوزیون (یا دستگاه تلوزیون) است که با توجه به تواناییهای چشم انسان، تصویر یکسان و مناسبی تهیه میکند و نمایش میدهد.
تکنیکهای الکترومکانیکی پیش از جنگ جهانی دوم بهطور قابل ملاحظهای توسط چارلز فرانسیس جنکینز و جان لوگی بِرد توسعه و تکمیل شد.
تلوزیون، به خاطر ارائه تصویر، نسبت به رادیو جاذبهٔ بیشتری دارد و بُعدِ تازهای به آن ارائه میکند. چشمها را به خود خیره میکند و به علاوه، فهم پیام را آسانتر میکند؛ چون تصویر و صدا اطلاعات کاملتری به مخاطب میدهد. تلوزیون از جهت کنترل و تسلط بر افکار عمومی، رسانهای بسیار قوی و مؤثر است. در کشورهای پیشرفته، امروزه از رادیو بهعنوان وسیلهٔ ارتباط بینالملل استفاده میشود.
پخش منظم برنامهها در ایالات متحدهٔ آمریکا، بریتانیا، آلمان، فرانسه، اتحاد جماهیر شوروی پیش از جنگ جهانی دوم بود. اولین پخش تلوزیونیِ منظم با سطح مدرن که ۲۴۰ خط یا بیشتر تعریف میشود، در بریتانیا در سال ۱۹۳۶ (۱۳۱۵ خورشیدی) انجام شد و بهسرعت به «سیستم A» با ۴۰۵ خط ارتقا یافت. شبکههای پخش محلی در ایالات متحدهٔ آمریکا در سال ۱۹۴۶ شروع به کار کردند و تا اواسط دههٔ ۱۹۵۰ (دههٔ ۱۳۳۰ خورشیدی) تلویزیون به بخشی عمومی و همگانی زندگی آمریکایی تبدیل شد. وقتی که پخش از طریق هوای آمریکای شمالی در ابتدا هزینههای جانبی برای مشتریان (بهعنوان مثال، هزینهٔ دسترسی و استفادهٔ بیشتر و نگهداری تجهیزات و سختافزار) نداشت و پخشکنندگان تلوزیونی قبلاً هزینههای خود را از طریق درآمدهای پخش آگهی تأمین میکردند. مشتریانِ تلویزیونِ ایالات متحده آمریکا بهطور فزایندهای برنامههای دلخواه خود را از طریق ثبتنام در سیستم تلوزیون کابلی یا فرستندههای ماهوارهای مستقیماً به خانه خود به دست آوردند. در بریتانیا از سوی دیگر، صاحبان هر تلوزیون باید هزینه مجوز تلوزیون را سالیانه پرداخت کنند.
در دههٔ ۱۹۶۰ (دههٔ ۱۳۴۰ خورشیدی)، ژاپنیها با استانداردهای NTSC موافقت کردند. در اواخر همان دهه، اروپا دو استانداردِ جدیدِ مخابرهٔ تلوزیون معرفی کرد:
SECAM: استاندارد پخش تلوزیونی در فرانسه و خاورمیانه و قسمتهایی از اروپای شرقی.
PAL: استاندارد تلوزیون حکمفرما در اروپا.
اولین تلوزیون رنگی به وسیلهٔ تکنولوژیهای پردازش سیگنال دیجیتالیِ مجتمع، در سال ۱۹۸۳ به بازار عرضه شد.
در یک جلسه در سال ۱۹۹۳، گروه تصویر متحرک (MPEG) تعریف ویدئو، صوت و سیستمهای MPEG-2 را کامل کردند. از ۱۹۹۹ بیشتر رسانههای ارتباط جمعی به فناوری دیجیتال تغییر یافتند.
در ژانویهٔ ۲۰۱۳، الجی الکترونیکس نخستین تلوزیون تجاری بر پایهٔ دیود گسیل نور ارگانیک (OLED) را روانهٔ بازار کرد. صفحهٔ تلوزیونیِ این نسل از نمایشگرها، به نسبتِ تلوزیونهای السیدی، متداول و نمایشگرهای پلاسما بسیار نازکتر، کارآمدتر، پُرتوانتر، و واضحتر هستند.
تاریخ پیدایش تلویزیون به سال ۱۸۸۴ میلادی برمیگردد. زمانی که یک دانشآموز آلمانی به نام پاول نیپکو نخستین سیستم الکترومکانیکی تلوزیونی را با توانایی انتقال یک تصویر ثابت اختراع کرد. این سیستم از طریق روشن کردن یک عکس به وسیله لنز و یک صفحهٔ چرخشی کار میکرد (صفحهٔ نیپکو). روزنههای چهارگوش (سوراخهای کوچک) بر روی صفحه بریده شده بودند و خطهای عکس را تا جایی که عکس کاملاً پویش شود، دنبال میکردند. هرچه تعداد این روزنهها بیشتر میشد، خطهای بیشتری هم دنبال میشدند و از این رو جزئیات بیشتری هم نمایان میشد. دستگاه نیپکو تا پیشرفت فناوری تقویتکننده الکترونیکی لامپ خلأ و لامپ پرتو کاتدی عملاً قابل استفاده نبود. در سال ۱۹۰۷، بوریس روزینگ، دانشمند روس، برای نخستین بار توانست با استفاده از لامپ پرتو کاتدی در دستگاه گیرندهٔ تلوزیونی، شکلهای سادهٔ هندسی را از طریق تلویزیون منتقل کند. در سال ۱۹۲۳، ولادیمیر زوریکین، دانشمندِ دیگرِ روس، صفحهٔ نیپکو را با یک عنصر الکترونیکی جایگزین کرد. این موضوع باعث به وجود آمدن سطح بالاتری از جزئیات بدون افزایش تعداد پویشها در واحد زمان شد. در سالهای نخستِ دههٔ ۱۹۰۰ (۱۲۸۰ خورشیدی) مهندسان دریافتند که میتوان تصویر را با استفاده از امواج رادیویی فرستاد. اما این کار تا سال ۱۹۲۶ (۱۳۰۵ خورشیدی) عملی نشد.
سرانجام، جان لوگی بِرد، دانشمند اسکاتلندی، با استفاده از دیسک نیپکو برای نخستین بار موفق شد تصاویر متحرک تلوزیونیِ ضد نور (در سال ۱۹۲۵) و تصاویر متحرک سیاه و سفید (۱۹۲۶) را در لندن منتقل کند. اختراع جان لوگی بِرد نخستین انتقال تصویر واقعیِ تلوزیونی به شمار میرود. تنها یک سال بعد، در ۱۹۲۷ میلادی (۱۳۰۶ خورشیدی)، جان لوگی برد نخستین دستگاه ضبط تصاویر ویدئویی را اختراع کرد. او با استفاده از مدولاسیون توانست سیگنالهای دوربین تلوزیونیِ خود را تا حد سیگنالهای صوتی تغییر دهد و سپس آنها را روی صفحهٔ ضبطصوت ۱۰ اینچی ضبط کند. چند صفحه از ویدئوهای ضبطشده جان لوگی برد باقی مانده است که ویدئوهای ضبطشده در آنها در دههٔ ۱۹۹۰، با استفاده از تکنولوژی دیجیتال، استخراج و بازسازی شدند.
جان لوگی برد همچنین تلویزیون رنگی مکانیکی را در سال ۱۹۲۸ عرضه کرد. سیستم برد، کاملاً با لامپ تصویر الکترونیکی و دوربینهای امروزی متفاوت بود. در سیستم او تصویر به کمک صفحهٔ گردان عظیمی بهطور مکانیکی روبیده میشد. این صفحهٔ گردان سوراخهایی برای عبور نور داشت. کیفیت اولین تصاویر او خیلی بد بود و فقط ۳۰ خط داشت. اولین تلوزیون مکانیکی از صفحهٔ نیپکو با سه فنر مارپیچ استفاده میکرد که هر فنر برای یکی از سه رنگ اصلی (قرمز، سبز، آبی) به کار برده میشد. در آن زمان عدهٔ کمی از مردم دستگاه تلوزیون داشتند و داشتن تجربهٔ تماشای تلوزیون اهمیت چندانی نداشت.
در سال ۱۹۳۵، اولین سیستم تلوزیون الکترونیکی توسط شرکت EMI تشریح شد. در سال ۱۹۳۹، شانزده شرکت در آمریکا شروع به ساخت یا طراحی برای ساختِ دستگاه تلوزیون الکترونیکی کردند. در سال ۱۹۴۱، کمیتهٔ بینالمللیِ سیستمهای تلوزیونیِ NTSC یک مجموعه راهنما برای مخابرهٔ تلوزیون الکترونیکی ارائه داد.
دههٔ ۱۹۵۰ یک دورهٔ زمانیِ مهم و طلایی در پیشرفت تلویزیون به شمار میآید. مبدأ تلوزیونهای سیاه و سفید، سال ۱۹۵۶ است. هزینه دستگاه تلوزیون سرانجام در این زمان کاهش پیدا کرد. در سال ۱۹۵۳ میلادی، (۱۳۳۲ خورشیدی) تلوزیون رنگی و در دو دههٔ اخیر، تلوزیونهای مسطح اختراع شدند. منشأ تلوزیون امروزی میتواند در زمان گذشته با کشف خاصیت هدایت نوریِ مادهٔ سِلِنیُم توسط ویلوگبی اسمیت در سال ۱۸۷۳ و اختراع دیسک اسکن توسط پاول نیپکوو در سال ۱۸۸۴ بررسی و ردیابی شود. همهٔ سیستمهای عملی و کاربردیِ تلوزیون از این اصل بنیادیِ اسکنِ یک تصویر برای تولید سیگنالهای سری زمانی برای نمایش آن هستند. این نمایش تصویری سپس به وسیلهای ارسال میشود که برخلاف عمل اسکن کردن عمل میکند. دستگاه آخری، تلوزیون (یا دستگاه تلوزیون) است که با توجه به تواناییهای چشم انسان، تصویر یکسان و مناسبی تهیه میکند و نمایش میدهد.
تکنیکهای الکترومکانیکی پیش از جنگ جهانی دوم بهطور قابل ملاحظهای توسط چارلز فرانسیس جنکینز و جان لوگی بِرد توسعه و تکمیل شد.
تلوزیون، به خاطر ارائه تصویر، نسبت به رادیو جاذبهٔ بیشتری دارد و بُعدِ تازهای به آن ارائه میکند. چشمها را به خود خیره میکند و به علاوه، فهم پیام را آسانتر میکند؛ چون تصویر و صدا اطلاعات کاملتری به مخاطب میدهد. تلوزیون از جهت کنترل و تسلط بر افکار عمومی، رسانهای بسیار قوی و مؤثر است. در کشورهای پیشرفته، امروزه از رادیو بهعنوان وسیلهٔ ارتباط بینالملل استفاده میشود.
پخش منظم برنامهها در ایالات متحدهٔ آمریکا، بریتانیا، آلمان، فرانسه، اتحاد جماهیر شوروی پیش از جنگ جهانی دوم بود. اولین پخش تلوزیونیِ منظم با سطح مدرن که ۲۴۰ خط یا بیشتر تعریف میشود، در بریتانیا در سال ۱۹۳۶ (۱۳۱۵ خورشیدی) انجام شد و بهسرعت به «سیستم A» با ۴۰۵ خط ارتقا یافت. شبکههای پخش محلی در ایالات متحدهٔ آمریکا در سال ۱۹۴۶ شروع به کار کردند و تا اواسط دههٔ ۱۹۵۰ (دههٔ ۱۳۳۰ خورشیدی) تلویزیون به بخشی عمومی و همگانی زندگی آمریکایی تبدیل شد. وقتی که پخش از طریق هوای آمریکای شمالی در ابتدا هزینههای جانبی برای مشتریان (بهعنوان مثال، هزینهٔ دسترسی و استفادهٔ بیشتر و نگهداری تجهیزات و سختافزار) نداشت و پخشکنندگان تلوزیونی قبلاً هزینههای خود را از طریق درآمدهای پخش آگهی تأمین میکردند. مشتریانِ تلویزیونِ ایالات متحده آمریکا بهطور فزایندهای برنامههای دلخواه خود را از طریق ثبتنام در سیستم تلوزیون کابلی یا فرستندههای ماهوارهای مستقیماً به خانه خود به دست آوردند. در بریتانیا از سوی دیگر، صاحبان هر تلوزیون باید هزینه مجوز تلوزیون را سالیانه پرداخت کنند.
در دههٔ ۱۹۶۰ (دههٔ ۱۳۴۰ خورشیدی)، ژاپنیها با استانداردهای NTSC موافقت کردند. در اواخر همان دهه، اروپا دو استانداردِ جدیدِ مخابرهٔ تلوزیون معرفی کرد:
SECAM: استاندارد پخش تلوزیونی در فرانسه و خاورمیانه و قسمتهایی از اروپای شرقی.
PAL: استاندارد تلوزیون حکمفرما در اروپا.
اولین تلوزیون رنگی به وسیلهٔ تکنولوژیهای پردازش سیگنال دیجیتالیِ مجتمع، در سال ۱۹۸۳ به بازار عرضه شد.
در یک جلسه در سال ۱۹۹۳، گروه تصویر متحرک (MPEG) تعریف ویدئو، صوت و سیستمهای MPEG-2 را کامل کردند. از ۱۹۹۹ بیشتر رسانههای ارتباط جمعی به فناوری دیجیتال تغییر یافتند.
در ژانویهٔ ۲۰۱۳، الجی الکترونیکس نخستین تلوزیون تجاری بر پایهٔ دیود گسیل نور ارگانیک (OLED) را روانهٔ بازار کرد. صفحهٔ تلوزیونیِ این نسل از نمایشگرها، به نسبتِ تلوزیونهای السیدی، متداول و نمایشگرهای پلاسما بسیار نازکتر، کارآمدتر، پُرتوانتر، و واضحتر هستند.
تکنولوژی
اجزای یک سیستم تلوزیون
اجزای یک سیستم تلویزون ساده عبارتند از:
یک منبع تصویر- این میتواند یک دوربین ویدئوی حرفهای برای عکسبرداری زنده و ارسال فیلم باشد.
یک منبع صدا
یک فرستنده که یک یا چند سیگنال تلوزیونی را با اطلاعات تصویر و صدا برای ارسال مدوله میکند.
یک آنتن گیرنده (تلوزیون) که سیگنالهای تصویر و صدا را دوباره از پخش تلوزیونی بازیابی میکند.
یک وسیله نمایشگر که سیگنالهای الکتریکی را به نور مرئی تبدیل میکند.
یک وسیله صوتی که سیگنالهای الکتریکی را به امواج صدا تبدیل میکند که همراه تصویر پخش میشوند.
سیستمهای کاربردی تلوزیون شامل تجهیزاتی برای انتخاب منابع مختلف تصویر، مخلوط و ترکیب کردن تصاویر از چندین منبع به صورت یک تصویر، درج سیگنالهای ویدئویی از قبل ضبط شده، همزمان کردن سیگنالهای منابع مختلف و تولید تصویر مستقیم با کامپیوتر برای منظورهایی مانند معرفی اطلاعات ایستگاه پخش میباشد. ارسال میتواند از طریق هوا و توسط فرستندههای زمینی، از طریق کابلهای فلزی یا نوری و یا توسط رادیو با ماهواره صورت گیرد. ممکن است در هر جایی به صورت زنجیروار سیستمهای دیجیتال تعبیه شوند تا امکان کیفیت بهتر ارسال تصاویر را فراهم سازند، پهنای باند ارسال را کاهش دهند، افکتهای مخصوص اضافه کنند، امنیت و حفظ اطلاعات ارسال شده را جهت جلوگیری از دریافت آنها توسط کسانی که در این سرویسها ثبت نام نکردهاند، فراهم کنند.
تکنولوژی نمایشگر
به لطف پیشرفت در تکنولوژی نمایشگرها، امروزه چندین نوع مختلف از نمایشگرهای ویدئویی وجود دارد که در دستگاههای تلوزیون استفاده میشوند:
«CRT» نمایشگرهای رایجتر لامپ اشعه کاتدی. این نوع نمایشگرها زیاد گران نیستند و تکنولوژی ویرایش شده برای آنها وجود دارد که بهترین کیفیت تصویر را در حالت کلی فراهم میکند. از آنجایی که رزولیشن اصلی این نمایشگرها ثابت نیست، در بعضی از موارد آنها قابلیت نمایش منابعی با رزولیشنهای متفاوت را با کیفیت تصویر بالا دارند.
«پانل فلت LCD» یا «پلاسما»: پیشرفتهای جدید نمایشگر پانل فلت برای تلویزیونها که از سیستم نمایشگر کریستال مایع ماتریکس فعال، نمایشگر LCD یا فناوری نمایشگر پلاسما را به ارمغان آوردهاست. پانل فلت LCDها و نمایشگر پلاسما به اندازه ۱ اینچ ضخامت دارند و میتوانند مانند یک تابلو از دیوار آویزان شوند یا روی پایه قرار بگیرند. بعضی مدلها را میتوان به عنوان نمایشگر رایانه به کار برد.
«پانل LCD»: درواقع عضو اصلی نمایشگر یعنی لایه LCD (نمایشگر کریستال مایع) در هر دو به یک شکل و به عنوان پنل رنگی اصلی که شامل تمامی آرایشهای پیکسلی و ساب پیکسلهای اصلی RGB یا بعضاً Y و W هم تعبیه میشود و مربوط به همان لایه LCD است و در تمامی تلویزیونهای LCD قدیم کاملاً یکسان است.
«پانل LED»: تنها چیزی که باعث تفاوت بین LCD و LED میشود، صفحه پشت لایه LCD است و وظیفه آن تغذیه و نور رسانی به آن لایه را بر عهده دارد که در LCD TVهای قدیم یا در واقع LCD Backlight CCFLs یعنی لامپهای سرد فلوئورسنت کاتدی وظیفه تامین نور و تغذیه این لایه را بر عهده داشتند که جدیداً با یک جهش در LED TVها بک لایت را بسیار نازکتر کرده و به جای آرایش فلوئورسنتی از LED یا دیودهای ساطع کننده نوری استفاده کردند که هم دقت بکلایت در تغذیه، کیفیت و حجم نور رسانی به شدت بالا رفته، هم روند تولیدش سهلتر شده است.
هرکدام نقاط ضعف و مزایای مخصوص خود را دارند. نمایشگر LCD پانل تخت میتواند زاویه مشاهده را کمتر و باریکتر کرده و بنابراین با محیط خانه تناسب نداشته باشد. صفحههای نورافکن عقبی در شرایط طبیعی روشنایی روز یا اتاقهایی که کاملاً روشن هستند به خوبی عمل نمیکنند و به محلهای مشاهده تاریک نیاز دارند. در سالهای اخیر، پانلهای LED در ساخت تلویزیون مخصوصاً تلوزیونهایی با اندازه بزرگ استفاده میشود. نمایشگرهای LED باریکتر از LCD هستند و مصرف برق کمتری دارند اما از لحاظ کیفیت تصویر تفاوت چندانی با LCD ندارند. نمایشگرهای LED گرانتر از LCD هستند.
عمر مفید انواع رایج نمایشگرهای تلوزیون
Plasma عمر مفید پنل های پلاسما تا ۱۰۰ هزار ساعت برآورد شده و این یعنی اگر که شما روزانه بین ۵ الی ۸ ساعت وقف تماشای محتوا در این نوع نمایشگر کنید، ۳۴ تا ۵۰ سال تلوزیون و پنل سالمی را خواهید داشت.
LED پنلهای اولد در ابتدا از آرایش پیکسلی آسیب پذیر و ابتدایی RGB استفاده میکردند که عمر مفید بسیار کمی هم داشتند؛ چیزی حدود ۳ تا ۶ هزار ساعت. چرا که فشار وارده بر روی ساب پیکسل آبی بیش از حد بود اما در حال حاضر اولدهای WRGB تولید و عرضه میشوند که عمر مفیدی با حدود ۸ تا ۱۲ هزار ساعت را دارا هستند؛ یعنی ۴ تا ۸ سال حداکثر این نمایشگر ها سلامتشان تضمین میشود.
OLED پنلهای LED انواع مختلفی دارند و وابسته به روشنایی و کنتراستی که دارند عمر مفیدشان هم متغیر خواهد بود. در حالت کلی این نوع نمایشگرها بین ۳۰ تا ۶۰ هزار ساعت عمر مفید داشته که به راحتی تا ۸ الی ۱۵ سال سرحال و سالم خواهند ماند.
Face Recognition (تشخیص چهره)
با تشخیص چهره از سهولت ورود به سیستم Smart Hub با برنامه کاربردی تعامل هوشمند، لذت ببرید. به کمک دوربین داخلی تلوزیون، این سیستم بینظیر میتواند بهطور خودکار چهره شما را بشناسد و نیاز به تایپ نام کاربری (ID) و رمز ورود با ریموت کنترل را رفع کند. این باعث میشود که تلوزیون، چهره شما را تشخیص دهد.
واژههای مربوط به تلوزیون
وضوح تصویر مجموعه تعداد نقاط منفردی است که به عنوان پیکسلها در روی صفحه مورد نظر شناخته میشود. وضوح نمونه ۸۰۰x۶۰۰ بدین معنی است که صفحه تلویزیون ۸۰۰ پیکسل در عرض خود و ۶۰۰  پیکسل در محور عمودی دارد. وضوح بالای مشخص شده وضوح بیشتر تصویر را نشان میدهد.
کنتراست یک اندازهگیری میزان نقاط روشن و تاریک روی صفحه میباشد. معیار نسبت بالاتر کنتراست، تصویرهای بهتر و جالب تر ارائه میکنند که واژهای برای جزئیات غنی بودن مقدار عمق و سایه تصاویر است.
روشنایی تصویر میزان لرزش و ضعف و خرابی رنگها را اندازه میگیرد. اندازهگیری {displaystyle cd/m^{2}}{displaystyle cd/m^{2}}معادل مقدار شمعهایی است که لازم هستند تا به تصویر قدرت و کیفیت دهند.
حداکثر روشنایی انواع رایج نمایشگرهای تلوزیون
LED/IPS
در نمایشگرهای LED از نوع IPS ما در کمترین حالت ممکن، حداکثر روشنایی ۲۵۰ نیت و در بهترین نوع آن حداکثر روشنایی ۶۷۰ نیت را شاهد هستیم.
LED/VA
پنلهای وی ای بسیار متنوع هستند؛ به همین سبب روشنایی، قیمت تلویزیون و تکنولوژی ساخت آنها و حتی انواع بکلایت بهکار رفته در آنها نیز متفاوت است و در سادهترین نوع آنها ما شاهد ۲۵۰ نیت روشنایی و در بهترین آنها ۲۴۰۰ نیت روشنایی واقعی را شاهد خواهیم بود. حتی جدیداً سونی اظهار داشته که تلویزیون پرچمدار جدید خودش یعنی مدل Z9G به نمایشگری از نسل بعد مجهز بوده و میتواند بهراحتی تا ۴۰۰۰ نیت روشنایی ارائه دهد.
OLED
پنلهای گسیلدهنده نور ارگانیکی یا اولد در واقع جدیدترین و پیشرفتهترین و البته حساسترین نوع پنلها هستند که از بکلایت استفاده نمیکنند؛ به همین سبب روشناییای بین ۱۲۵ نیت تا ۱۰۰۰ نیت را این نوع پنلها دارا هستند.
باند فرستادن
باندهای مختلف از بسامدهایی که تلوزیونها در آنها کار میکنند، بستگی به کشور محل استفاده دارند. سیگنالهای VHF و UHF در باندهای I IIو V معمولاً استفاده میشوند. فرکانسهای پایینتر پهنای باند کافی برای برای تلویزیون ندارند. اگرچه BBC در اوایل از باند I VHF در ۴۵ مگاهرتز استفاده میکرد، این فرکانس مدت زیادی برای این مورد استفاده نشد. باند II برای ارسال و پخش رادیویی FM استفاده میشود. بسامدهای بالاتر بیشتر مانند موجهای نور عمل میکنند و در ساختمانها نفوذ نمیکنند یا از اطراف موانع به خوبی رد نمیشوند که بتوانند برای پخش سیستم تلویزیونی سنتی مورد استفاده قرار بگیرند. بنابراین آنها به طور عمومی برای پخش ماهوارهای استفاده میشوند که از فرکانسهایی در حدود ۱۰ گیگاهرتز استفاده میکنند. سیستمهای تلوزیونی در بیشتر کشورها سیگنالهای ویدئو را مانند سیگنالهای AM، (مدولاسیون دامنه) و صدا را به صورت سیگنالهای FM، (مدولاسیون بسامد) رله میکنند. یک استثناء در این مورد کشور فرانسه است که صدا را مانند سیگنالهای AM رله میکند.
معیار نسبتها
«معیار نسبت» به اندازهگیریهای افقی به عمودی تصویر گفته میشود. تلوزیونهایی که بهطور مکانیکی اسکن میشدند، در اول توسط جان لوگی برد در سال ۱۹۲۶ با معیار نسبت ۷٫۳، مورد استفاده قرار گرفتند که در جهت سرو شانه یک شخص در مشاهده نمای نزدیک بود.
بیشتر سیستمهای تلوزیونی اولیه از اواسط دهه ۱۹۳۰ به این طرف همان معیار نسبت به میزان ۴:۳ که برای تطابق با معیار آکادمی در فیلمهای سینمایی آن زمان استفاده میشد، انتخاب کرده بودند. این معیار نسبت به قدر کافی مربع شکل بود که بهطور راحت و آسانی در اطراف لامپ اشعه کاتدی نمایشگرهای CRT که میتوانست با فناوری، تولید و ساخت آن زمان تهیه شود، استفاده شود. (فناوری CRT امروزی به تولیدکنندگان امکان میدهد که لامپهای خیلی پهنتر و صافتر که تکنولوژیهای صفحه تخت آن را بهطور ثابت خیلی عمومی و رایجتر کرده و محدودیتهای تکنیکی معیار نسبت را ندارد، تولید کنند). سرویس تلویزیونی BBCاز لامپهای بیشتر مربع مانند ۵:۴ معیار نسبت از سال ۱۹۳۶ به 3 April ۱۹۵۰ موقعی که به معیار نسبت ۴:۳ سویچ میشود، استفاده میکند. این کار مشکلات جدی ایجاد نمیکرد، چون بیشتر دستگاههای تلوزیونهای آن زمان از لامپهای گرد و دایرهای شکل که به راحتی با معیار نسبت ۴:۳ هنگام تغییر ارسال سیگنالها تنظیم میشدند، استفاده میکردند.
در دهه ۱۹۵۰ استودیوهای فیلم به سمت صفحه پهن تمایل ورزیدند و معیار نسبتهایی مانند سینما اسکوپ تلاش کرد که محصولات تولیدی خود را از برنامههای تلویزیونی دور نگهدارد. اگر چه در اول این کار فقط یک حیله بود ولی صفحه پهن هنوز فرمت انتخاب امروزی است و معیار نسبت مربع شکل فیلمها به ندرت دیده میشوند. بعضی افراد میگویند که صفحه پهن موقعی که اشیا بلند هستند، به صورت سراسرنما نشان میدهد؛ واقعاً یک ایراد و مشکل بزرگ است. بعضی دیگر میگویند که مشاهده طبیعی بیشتر از بلندی سراسرنما است و بنابراین نمایشگرهای صفحه پهن برای چشم مناسب هستند.
سوییچ و تغییر به سیستمهای تلویزیونی دیجیتال به عنوان یک فرصت برای تغییر فرمت تلویزیونی از معیار نسبت قدیمی ۴:۳ (۱٫۳۳:۱) به معیار نسبت ۱۶:۹ (تقریباً ۱٫۷۸:۱) استفاده شد. این عمل تلوزیونها را قادر میسازد که به معیار نسبت صفحه پهن مدرن یا سینما که معیار نسبتی از ۱٫۶۶:۱ از ۱٫۸۵:۱ تا ۲٫۳۵:۱ دارند، نزدیکتر شوند. دو متد برای حمل و انتقال محتویات صفحه پهن وجود دارد. آن که برای استفاده بهتر است فرمت صفحه پهن آنامورفیک نامیده میشوند. این فرمت خیلی مشابه تکنیک استفاده شده برای فریم فیلم صفحه پهن در داخل فریم فیلم ۱٫۳۳:۱٫۳۵ میلیمتری است. تصویر هنگام ضبط بهطور افقی فشرده میشود و سپس هنگام پخش دوباره باز و گسترده میشود. فرمت ۱۶:۹ صفحه پهن آنامورفیک اولین فرمتی بود که توسط پخش تلویزیون PALPlus اروپایی معرفی شد و کمی بعد در «صفحه پهن» DVD, ATSC، سیستم تلویزیون با کیفیت بالا(HDTV) از فرمت صفحه پهن، بدون فشردگی افقی یا باز شدن دوباره استفاده میکند.
امروزه «صفحه پهن» از تلوزیون به محاسبهگرها و رایانهها جایی که کامپیوتر رومیزی و کامپیوترهای کیفی بهطور عمومی مجهز به نمایشگرهای صفحه پهن میباشند. بعضی شکایات دربارهٔ اختلال معیار نسبت تصویر فیلم به علت نرمافزار پخش بعضی از DVDها که این معیار نسبت را در نظر نگرفتهاند وجود دارد. اما این فقط یک چیز فرعی برای کیفیت نرمافزار پخش DVDها است. به علاوه، نمایشگر صفحه پهن کامپیوتر رومیزی و کامپیوتر کیفی در معیار نسبت ۱۶:۱۰ هم از نظر اندازه فیزیکی و هم در تعداد پیکسلها و نه در معیار نسبت ۱۶:۹ تلوزیونهای مورد استفاده، که باعث پیچیدگی بیشتر میشود، میباشند. این نتیجه فرضیه یکسان مهندسین کامپیوتر نمایشگر صفحه پهن کامپیوتر است که مردم مشاهده محتویات در معیار نسبت ۱۶:۹ در رایانه خود را بر ناحیهای از صفحه که با کنترلهای پخش معکوس شود، نوار وظایف و دستورها که مانع مشاهده محتویات تمام صفحه میشود، ترجیح میدهند.
عدم تطابق معیار نسبت
عوض شدن و تکمیل صنعت تلویزیون در مورد معیار نسبت (تصویر) بدون مشکلات نبوده است و حالا هم میتواند مشکلات قابلتوجهی هم داشته باشد.
نمایش معیار نسبت صفحه پهن تصویر (مستطیل) در معیار نسبت مناسب (مربع ۴:۳) میتواند نمایش داده شود.
اینچ «جعبه حروف»، فرمت با نوار سیاه در بال و پایین"
با بخشی از تصویر که خراب شده، معمولاً کناره چپ و راست تصویر بریده میشود یا در "وسیله مشاهده و اسکن بخشهای انتخاب شده توسط کاربر بریده میشوند.
با تصویر بهطور افقی فشرده شده
یک معیار نسبت مناسب یا یک تصویر (مربع یا ۴:۳) در معیار نسبت صفحه پهن نمایش (مستطیل با افقی طولانی) که در بالا نشان داده شد.
در «(فیلم) جعبه بالایی» فرمت، با نوار عمودی سیاه به سمت چپ و راست
با بخشهای بالایی و پایینی تصویر که بریده شده (یا در «کنار و هنگام اسکن» بخشهای انتخاب شده توسط کاربر) بریده میشوند.
با تصویر افقی که مختل شدهاست.
یک سازگاری عمومی بمباران یا تهیه موادی است که معیار نسبت ۱۴:۹ ارائه میدهند و قسمتی از تصاویر را در هر سمت برای نمایش با معیار ۴:۳ حذف میکنند و بعضی قسمتهای تصاویر را در نمایش با معیار ۱۶:۹ حذف و بریده میکنند. در سالهای اخیر عملکرد سینما توگرافیک که به نام فیلم سوپر ۳۵ میلیمتری (برنده و قهرمان شده توسط) جیمز کامرون برای فیلم تعدادی از فیلمهای سینمایی مهم را را مانند «تایتانیک»، «قانوناً بلوند»، «قدرت آوستین» و«ببر کمین گرفته، هیولای مخفی» استفاده شدهاست. این نتیجه باعث ایجاد این نظریه شد که فیلم نگاتیو دوربین میتواند برای تهیه چاپهای تئاتری صفحه پهن و هم استاندارد» تمام صفحه «استفاده شود که با استفاده از آنها برای تلویزیون /VHS/DVD از نیاز به» جعبه حروف «یا کاهش اطلاعات با موقعیت خراب شدن» پن –و- اسکن" ایجاد میشود اجتناب شود.
تجهیزات جانبی تلویزیون
امروزه بسیاری از تجهیزات جانبی برای تلوزیون وجود دارد که شامل کنسولهای بازیهای کامپیوتری و ویدئویی، ضبطکننده ویدئو کاست، جعبه بالایی برای تلویزیون کابلی، تلویزیون ماهوارهای DVB و دستگاههای DVB-T، گیرنده تلویزیون دیجیتال، پخشکنندههای DVD، یا ضبطکننده ویدئوی دیجیتال (شامل ضبطکنندههای ویدئویی شخصی، PVRs) میباشند. بازار وسایل جانبی به رشد خود همگام با توسعه تکنولوژی جدید ادامه دادهاست.
اجزای یک سیستم تلوزیون
اجزای یک سیستم تلویزون ساده عبارتند از:
یک منبع تصویر- این میتواند یک دوربین ویدئوی حرفهای برای عکسبرداری زنده و ارسال فیلم باشد.
یک منبع صدا
یک فرستنده که یک یا چند سیگنال تلوزیونی را با اطلاعات تصویر و صدا برای ارسال مدوله میکند.
یک آنتن گیرنده (تلوزیون) که سیگنالهای تصویر و صدا را دوباره از پخش تلوزیونی بازیابی میکند.
یک وسیله نمایشگر که سیگنالهای الکتریکی را به نور مرئی تبدیل میکند.
یک وسیله صوتی که سیگنالهای الکتریکی را به امواج صدا تبدیل میکند که همراه تصویر پخش میشوند.
سیستمهای کاربردی تلوزیون شامل تجهیزاتی برای انتخاب منابع مختلف تصویر، مخلوط و ترکیب کردن تصاویر از چندین منبع به صورت یک تصویر، درج سیگنالهای ویدئویی از قبل ضبط شده، همزمان کردن سیگنالهای منابع مختلف و تولید تصویر مستقیم با کامپیوتر برای منظورهایی مانند معرفی اطلاعات ایستگاه پخش میباشد. ارسال میتواند از طریق هوا و توسط فرستندههای زمینی، از طریق کابلهای فلزی یا نوری و یا توسط رادیو با ماهواره صورت گیرد. ممکن است در هر جایی به صورت زنجیروار سیستمهای دیجیتال تعبیه شوند تا امکان کیفیت بهتر ارسال تصاویر را فراهم سازند، پهنای باند ارسال را کاهش دهند، افکتهای مخصوص اضافه کنند، امنیت و حفظ اطلاعات ارسال شده را جهت جلوگیری از دریافت آنها توسط کسانی که در این سرویسها ثبت نام نکردهاند، فراهم کنند.
تکنولوژی نمایشگر
به لطف پیشرفت در تکنولوژی نمایشگرها، امروزه چندین نوع مختلف از نمایشگرهای ویدئویی وجود دارد که در دستگاههای تلوزیون استفاده میشوند:
«CRT» نمایشگرهای رایجتر لامپ اشعه کاتدی. این نوع نمایشگرها زیاد گران نیستند و تکنولوژی ویرایش شده برای آنها وجود دارد که بهترین کیفیت تصویر را در حالت کلی فراهم میکند. از آنجایی که رزولیشن اصلی این نمایشگرها ثابت نیست، در بعضی از موارد آنها قابلیت نمایش منابعی با رزولیشنهای متفاوت را با کیفیت تصویر بالا دارند.
«پانل فلت LCD» یا «پلاسما»: پیشرفتهای جدید نمایشگر پانل فلت برای تلویزیونها که از سیستم نمایشگر کریستال مایع ماتریکس فعال، نمایشگر LCD یا فناوری نمایشگر پلاسما را به ارمغان آوردهاست. پانل فلت LCDها و نمایشگر پلاسما به اندازه ۱ اینچ ضخامت دارند و میتوانند مانند یک تابلو از دیوار آویزان شوند یا روی پایه قرار بگیرند. بعضی مدلها را میتوان به عنوان نمایشگر رایانه به کار برد.
«پانل LCD»: درواقع عضو اصلی نمایشگر یعنی لایه LCD (نمایشگر کریستال مایع) در هر دو به یک شکل و به عنوان پنل رنگی اصلی که شامل تمامی آرایشهای پیکسلی و ساب پیکسلهای اصلی RGB یا بعضاً Y و W هم تعبیه میشود و مربوط به همان لایه LCD است و در تمامی تلویزیونهای LCD قدیم کاملاً یکسان است.
«پانل LED»: تنها چیزی که باعث تفاوت بین LCD و LED میشود، صفحه پشت لایه LCD است و وظیفه آن تغذیه و نور رسانی به آن لایه را بر عهده دارد که در LCD TVهای قدیم یا در واقع LCD Backlight CCFLs یعنی لامپهای سرد فلوئورسنت کاتدی وظیفه تامین نور و تغذیه این لایه را بر عهده داشتند که جدیداً با یک جهش در LED TVها بک لایت را بسیار نازکتر کرده و به جای آرایش فلوئورسنتی از LED یا دیودهای ساطع کننده نوری استفاده کردند که هم دقت بکلایت در تغذیه، کیفیت و حجم نور رسانی به شدت بالا رفته، هم روند تولیدش سهلتر شده است.
هرکدام نقاط ضعف و مزایای مخصوص خود را دارند. نمایشگر LCD پانل تخت میتواند زاویه مشاهده را کمتر و باریکتر کرده و بنابراین با محیط خانه تناسب نداشته باشد. صفحههای نورافکن عقبی در شرایط طبیعی روشنایی روز یا اتاقهایی که کاملاً روشن هستند به خوبی عمل نمیکنند و به محلهای مشاهده تاریک نیاز دارند. در سالهای اخیر، پانلهای LED در ساخت تلویزیون مخصوصاً تلوزیونهایی با اندازه بزرگ استفاده میشود. نمایشگرهای LED باریکتر از LCD هستند و مصرف برق کمتری دارند اما از لحاظ کیفیت تصویر تفاوت چندانی با LCD ندارند. نمایشگرهای LED گرانتر از LCD هستند.
عمر مفید انواع رایج نمایشگرهای تلوزیون
Plasma عمر مفید پنل های پلاسما تا ۱۰۰ هزار ساعت برآورد شده و این یعنی اگر که شما روزانه بین ۵ الی ۸ ساعت وقف تماشای محتوا در این نوع نمایشگر کنید، ۳۴ تا ۵۰ سال تلوزیون و پنل سالمی را خواهید داشت.
LED پنلهای اولد در ابتدا از آرایش پیکسلی آسیب پذیر و ابتدایی RGB استفاده میکردند که عمر مفید بسیار کمی هم داشتند؛ چیزی حدود ۳ تا ۶ هزار ساعت. چرا که فشار وارده بر روی ساب پیکسل آبی بیش از حد بود اما در حال حاضر اولدهای WRGB تولید و عرضه میشوند که عمر مفیدی با حدود ۸ تا ۱۲ هزار ساعت را دارا هستند؛ یعنی ۴ تا ۸ سال حداکثر این نمایشگر ها سلامتشان تضمین میشود.
OLED پنلهای LED انواع مختلفی دارند و وابسته به روشنایی و کنتراستی که دارند عمر مفیدشان هم متغیر خواهد بود. در حالت کلی این نوع نمایشگرها بین ۳۰ تا ۶۰ هزار ساعت عمر مفید داشته که به راحتی تا ۸ الی ۱۵ سال سرحال و سالم خواهند ماند.
Face Recognition (تشخیص چهره)
با تشخیص چهره از سهولت ورود به سیستم Smart Hub با برنامه کاربردی تعامل هوشمند، لذت ببرید. به کمک دوربین داخلی تلوزیون، این سیستم بینظیر میتواند بهطور خودکار چهره شما را بشناسد و نیاز به تایپ نام کاربری (ID) و رمز ورود با ریموت کنترل را رفع کند. این باعث میشود که تلوزیون، چهره شما را تشخیص دهد.
واژههای مربوط به تلوزیون
وضوح تصویر مجموعه تعداد نقاط منفردی است که به عنوان پیکسلها در روی صفحه مورد نظر شناخته میشود. وضوح نمونه ۸۰۰x۶۰۰ بدین معنی است که صفحه تلویزیون ۸۰۰ پیکسل در عرض خود و ۶۰۰  پیکسل در محور عمودی دارد. وضوح بالای مشخص شده وضوح بیشتر تصویر را نشان میدهد.
کنتراست یک اندازهگیری میزان نقاط روشن و تاریک روی صفحه میباشد. معیار نسبت بالاتر کنتراست، تصویرهای بهتر و جالب تر ارائه میکنند که واژهای برای جزئیات غنی بودن مقدار عمق و سایه تصاویر است.
روشنایی تصویر میزان لرزش و ضعف و خرابی رنگها را اندازه میگیرد. اندازهگیری {displaystyle cd/m^{2}}{displaystyle cd/m^{2}}معادل مقدار شمعهایی است که لازم هستند تا به تصویر قدرت و کیفیت دهند.
حداکثر روشنایی انواع رایج نمایشگرهای تلوزیون
LED/IPS
در نمایشگرهای LED از نوع IPS ما در کمترین حالت ممکن، حداکثر روشنایی ۲۵۰ نیت و در بهترین نوع آن حداکثر روشنایی ۶۷۰ نیت را شاهد هستیم.
LED/VA
پنلهای وی ای بسیار متنوع هستند؛ به همین سبب روشنایی، قیمت تلویزیون و تکنولوژی ساخت آنها و حتی انواع بکلایت بهکار رفته در آنها نیز متفاوت است و در سادهترین نوع آنها ما شاهد ۲۵۰ نیت روشنایی و در بهترین آنها ۲۴۰۰ نیت روشنایی واقعی را شاهد خواهیم بود. حتی جدیداً سونی اظهار داشته که تلویزیون پرچمدار جدید خودش یعنی مدل Z9G به نمایشگری از نسل بعد مجهز بوده و میتواند بهراحتی تا ۴۰۰۰ نیت روشنایی ارائه دهد.
OLED
پنلهای گسیلدهنده نور ارگانیکی یا اولد در واقع جدیدترین و پیشرفتهترین و البته حساسترین نوع پنلها هستند که از بکلایت استفاده نمیکنند؛ به همین سبب روشناییای بین ۱۲۵ نیت تا ۱۰۰۰ نیت را این نوع پنلها دارا هستند.
باند فرستادن
باندهای مختلف از بسامدهایی که تلوزیونها در آنها کار میکنند، بستگی به کشور محل استفاده دارند. سیگنالهای VHF و UHF در باندهای I IIو V معمولاً استفاده میشوند. فرکانسهای پایینتر پهنای باند کافی برای برای تلویزیون ندارند. اگرچه BBC در اوایل از باند I VHF در ۴۵ مگاهرتز استفاده میکرد، این فرکانس مدت زیادی برای این مورد استفاده نشد. باند II برای ارسال و پخش رادیویی FM استفاده میشود. بسامدهای بالاتر بیشتر مانند موجهای نور عمل میکنند و در ساختمانها نفوذ نمیکنند یا از اطراف موانع به خوبی رد نمیشوند که بتوانند برای پخش سیستم تلویزیونی سنتی مورد استفاده قرار بگیرند. بنابراین آنها به طور عمومی برای پخش ماهوارهای استفاده میشوند که از فرکانسهایی در حدود ۱۰ گیگاهرتز استفاده میکنند. سیستمهای تلوزیونی در بیشتر کشورها سیگنالهای ویدئو را مانند سیگنالهای AM، (مدولاسیون دامنه) و صدا را به صورت سیگنالهای FM، (مدولاسیون بسامد) رله میکنند. یک استثناء در این مورد کشور فرانسه است که صدا را مانند سیگنالهای AM رله میکند.
معیار نسبتها
«معیار نسبت» به اندازهگیریهای افقی به عمودی تصویر گفته میشود. تلوزیونهایی که بهطور مکانیکی اسکن میشدند، در اول توسط جان لوگی برد در سال ۱۹۲۶ با معیار نسبت ۷٫۳، مورد استفاده قرار گرفتند که در جهت سرو شانه یک شخص در مشاهده نمای نزدیک بود.
بیشتر سیستمهای تلوزیونی اولیه از اواسط دهه ۱۹۳۰ به این طرف همان معیار نسبت به میزان ۴:۳ که برای تطابق با معیار آکادمی در فیلمهای سینمایی آن زمان استفاده میشد، انتخاب کرده بودند. این معیار نسبت به قدر کافی مربع شکل بود که بهطور راحت و آسانی در اطراف لامپ اشعه کاتدی نمایشگرهای CRT که میتوانست با فناوری، تولید و ساخت آن زمان تهیه شود، استفاده شود. (فناوری CRT امروزی به تولیدکنندگان امکان میدهد که لامپهای خیلی پهنتر و صافتر که تکنولوژیهای صفحه تخت آن را بهطور ثابت خیلی عمومی و رایجتر کرده و محدودیتهای تکنیکی معیار نسبت را ندارد، تولید کنند). سرویس تلویزیونی BBCاز لامپهای بیشتر مربع مانند ۵:۴ معیار نسبت از سال ۱۹۳۶ به 3 April ۱۹۵۰ موقعی که به معیار نسبت ۴:۳ سویچ میشود، استفاده میکند. این کار مشکلات جدی ایجاد نمیکرد، چون بیشتر دستگاههای تلوزیونهای آن زمان از لامپهای گرد و دایرهای شکل که به راحتی با معیار نسبت ۴:۳ هنگام تغییر ارسال سیگنالها تنظیم میشدند، استفاده میکردند.
در دهه ۱۹۵۰ استودیوهای فیلم به سمت صفحه پهن تمایل ورزیدند و معیار نسبتهایی مانند سینما اسکوپ تلاش کرد که محصولات تولیدی خود را از برنامههای تلویزیونی دور نگهدارد. اگر چه در اول این کار فقط یک حیله بود ولی صفحه پهن هنوز فرمت انتخاب امروزی است و معیار نسبت مربع شکل فیلمها به ندرت دیده میشوند. بعضی افراد میگویند که صفحه پهن موقعی که اشیا بلند هستند، به صورت سراسرنما نشان میدهد؛ واقعاً یک ایراد و مشکل بزرگ است. بعضی دیگر میگویند که مشاهده طبیعی بیشتر از بلندی سراسرنما است و بنابراین نمایشگرهای صفحه پهن برای چشم مناسب هستند.
سوییچ و تغییر به سیستمهای تلویزیونی دیجیتال به عنوان یک فرصت برای تغییر فرمت تلویزیونی از معیار نسبت قدیمی ۴:۳ (۱٫۳۳:۱) به معیار نسبت ۱۶:۹ (تقریباً ۱٫۷۸:۱) استفاده شد. این عمل تلوزیونها را قادر میسازد که به معیار نسبت صفحه پهن مدرن یا سینما که معیار نسبتی از ۱٫۶۶:۱ از ۱٫۸۵:۱ تا ۲٫۳۵:۱ دارند، نزدیکتر شوند. دو متد برای حمل و انتقال محتویات صفحه پهن وجود دارد. آن که برای استفاده بهتر است فرمت صفحه پهن آنامورفیک نامیده میشوند. این فرمت خیلی مشابه تکنیک استفاده شده برای فریم فیلم صفحه پهن در داخل فریم فیلم ۱٫۳۳:۱٫۳۵ میلیمتری است. تصویر هنگام ضبط بهطور افقی فشرده میشود و سپس هنگام پخش دوباره باز و گسترده میشود. فرمت ۱۶:۹ صفحه پهن آنامورفیک اولین فرمتی بود که توسط پخش تلویزیون PALPlus اروپایی معرفی شد و کمی بعد در «صفحه پهن» DVD, ATSC، سیستم تلویزیون با کیفیت بالا(HDTV) از فرمت صفحه پهن، بدون فشردگی افقی یا باز شدن دوباره استفاده میکند.
امروزه «صفحه پهن» از تلوزیون به محاسبهگرها و رایانهها جایی که کامپیوتر رومیزی و کامپیوترهای کیفی بهطور عمومی مجهز به نمایشگرهای صفحه پهن میباشند. بعضی شکایات دربارهٔ اختلال معیار نسبت تصویر فیلم به علت نرمافزار پخش بعضی از DVDها که این معیار نسبت را در نظر نگرفتهاند وجود دارد. اما این فقط یک چیز فرعی برای کیفیت نرمافزار پخش DVDها است. به علاوه، نمایشگر صفحه پهن کامپیوتر رومیزی و کامپیوتر کیفی در معیار نسبت ۱۶:۱۰ هم از نظر اندازه فیزیکی و هم در تعداد پیکسلها و نه در معیار نسبت ۱۶:۹ تلوزیونهای مورد استفاده، که باعث پیچیدگی بیشتر میشود، میباشند. این نتیجه فرضیه یکسان مهندسین کامپیوتر نمایشگر صفحه پهن کامپیوتر است که مردم مشاهده محتویات در معیار نسبت ۱۶:۹ در رایانه خود را بر ناحیهای از صفحه که با کنترلهای پخش معکوس شود، نوار وظایف و دستورها که مانع مشاهده محتویات تمام صفحه میشود، ترجیح میدهند.
عدم تطابق معیار نسبت
عوض شدن و تکمیل صنعت تلویزیون در مورد معیار نسبت (تصویر) بدون مشکلات نبوده است و حالا هم میتواند مشکلات قابلتوجهی هم داشته باشد.
نمایش معیار نسبت صفحه پهن تصویر (مستطیل) در معیار نسبت مناسب (مربع ۴:۳) میتواند نمایش داده شود.
اینچ «جعبه حروف»، فرمت با نوار سیاه در بال و پایین"
با بخشی از تصویر که خراب شده، معمولاً کناره چپ و راست تصویر بریده میشود یا در "وسیله مشاهده و اسکن بخشهای انتخاب شده توسط کاربر بریده میشوند.
با تصویر بهطور افقی فشرده شده
یک معیار نسبت مناسب یا یک تصویر (مربع یا ۴:۳) در معیار نسبت صفحه پهن نمایش (مستطیل با افقی طولانی) که در بالا نشان داده شد.
در «(فیلم) جعبه بالایی» فرمت، با نوار عمودی سیاه به سمت چپ و راست
با بخشهای بالایی و پایینی تصویر که بریده شده (یا در «کنار و هنگام اسکن» بخشهای انتخاب شده توسط کاربر) بریده میشوند.
با تصویر افقی که مختل شدهاست.
یک سازگاری عمومی بمباران یا تهیه موادی است که معیار نسبت ۱۴:۹ ارائه میدهند و قسمتی از تصاویر را در هر سمت برای نمایش با معیار ۴:۳ حذف میکنند و بعضی قسمتهای تصاویر را در نمایش با معیار ۱۶:۹ حذف و بریده میکنند. در سالهای اخیر عملکرد سینما توگرافیک که به نام فیلم سوپر ۳۵ میلیمتری (برنده و قهرمان شده توسط) جیمز کامرون برای فیلم تعدادی از فیلمهای سینمایی مهم را را مانند «تایتانیک»، «قانوناً بلوند»، «قدرت آوستین» و«ببر کمین گرفته، هیولای مخفی» استفاده شدهاست. این نتیجه باعث ایجاد این نظریه شد که فیلم نگاتیو دوربین میتواند برای تهیه چاپهای تئاتری صفحه پهن و هم استاندارد» تمام صفحه «استفاده شود که با استفاده از آنها برای تلویزیون /VHS/DVD از نیاز به» جعبه حروف «یا کاهش اطلاعات با موقعیت خراب شدن» پن –و- اسکن" ایجاد میشود اجتناب شود.
تجهیزات جانبی تلویزیون
امروزه بسیاری از تجهیزات جانبی برای تلوزیون وجود دارد که شامل کنسولهای بازیهای کامپیوتری و ویدئویی، ضبطکننده ویدئو کاست، جعبه بالایی برای تلویزیون کابلی، تلویزیون ماهوارهای DVB و دستگاههای DVB-T، گیرنده تلویزیون دیجیتال، پخشکنندههای DVD، یا ضبطکننده ویدئوی دیجیتال (شامل ضبطکنندههای ویدئویی شخصی، PVRs) میباشند. بازار وسایل جانبی به رشد خود همگام با توسعه تکنولوژی جدید ادامه دادهاست.
خطرات احتمالی
پا به پای رشد فرهنگی و تأثیر فرهنگی تلوزیون در جامعه و خانواده، ندای مذهبی قانونگزاران، دانشمندان و والدین در مورد کیفیت و تأثیر وسایل ارتباط جمعی بالا گرفتهاست. برای مثال دولت سوئد محدودیتها و ممنوعیتهای کلی برای آگهی برای بچههای پایینتر از سن دوازده سالگی در سال ۱۹۹۱ وضع کردهاست. بر اساس نتایج تحقیقات انجام شده در در دهههای اخیر الگوهای فعالیت مغز بچهها در موقع مشاهده خشونت نشان میدهد بچهها با مشاهده خشونت تحریک میشوند و این خشونت مشاهده شده در منطقهای از مغز خود (بخش عقبی قشر خاکستری) ذخیره میشود که باعث صدمه به حافظه دراز مدت میشود.
در سال ۲۰۰۲ برخی منابع اعلام کردند که نتایج بررسیهای آنها نشان داده تماشای مداوم تلوزیون تفاوتی با انواع دیگر اعتیاد ندارد و گزارشهایی حاکی از این است که عوارض تماشای تلویزیون میان برخی خانوادهها تا حدی شدید بود که باعث شده خانوادهها از تماشای تلوزیون خودداری کنند.
یک مطالعه جغرافیایی در مناطق مختلف نیوزلند که ۱۰۰۰ نفر (از سنین پایین تا ۲۶ سالگی) در آن شرکت داشتهاند، نشان میدهد که " تماشای تلوزیون در زمان بچگی و بزرگسالی با میزان ضعف تحصیلی تا سن ۲۶ سال ارتباط دارد. به بیان دیگر، هر چقدر یک بچه بیشتر تلوزیون تماشا میکند، کمتر او مایل به تمام کردن مدرسه و رفتن به دانشگاه میباشد.
در ایسلند ساعتهای پخش تلویزیونی تا سال ۱۹۸۴ محدود شده بود و هیچ برنامه تلوزیونی در روزهای پنجشنبه یا در تمام طول ماه ژوئن پخش نمیشد.
«علیرغم این تحقیق و بررسی، بسیاری از دستاندرکاران وسایل ارتباط جمعی امروزه چنین مطالعاتی را به عنوان روش مناسب و باارزشی طرد میکنند. به عنوان یک مثال از این مقوله فکری، مقاله دیوید گاونلت را در».
تقریباً از زمان اختراع این وسیله ارتباط جمعی هزینههایی برای بعضی از برنامهها به اشکال مختلف وجود داشتهاست که برنامههای نامناسب خطرناک و گمراهکننده[ یا رفتار و اعمال نامناسب وجود داشتهاست. منتقدانی مانند جین کیلبورن ادعا کردهاند که تصاویر تلوزیون مانند وسایل ارتباط جمعی گسترده دیگر به دختران جوان صدمه و لطمه میزنند. نکته پردازان دیگر مانند سات ژالی پروندهای تهیه کردهاند دال بر اینکه آگهیهای تلویزیونی در ایالات متحده آمریکا بر خوشحالی و شادی مردم تأثیر فزایندهای دارد و آنها را برای خرید کالاها و محصولات تشویق میکند. جرج گربنر نشان دادهاست که تصویرسازی گاهگاهی از جنایات، بهویژه بزهکاری جوانان و افراد کم سن و سال، باعث ایجاد موضوع نشانگان و بیماری جهانی شدهاست. در بررسی در میان تماشاچیان تلویزیون، میزان این جنایات و خلافها خیلی بیشتر از دیگر افراد است.
گرایشهای فناوری
تلوزیون در اوایل اختراع خود یک رسانه گروهی کوتاهمدت بود. طرفداران برنامههای منظم و معمولی برای لیست شدن در برنامههای تلوزیونی طرحریزی کردند و بدین جهت توانستند که برنامههای مورد علاقه خود را در زمان معین پخش، تماشا کنند. واژه «قرار ملاقات تلوزیون» معادل بازاریابهایی است که این ضمیمه شدن را توضیح و توصیف میکنند.
تماشاچی بودن تلوزیون بر طبق برنامه بندی با اختراع ضبط و پخشکنندههای برنامههای ویدئویی مانند ضبطکننده ویدئو کاست و ضبطکننده ویدئویی دیجیتال کاهش پیدا کردهاست. مشتریان میتوانند برنامهها را در طرح زمانبندی خود یک بار تماشا کرده و ضبط کنند. تهیهکنندگان خدمات تلویزیونی همچنین ویدئو درخواستی را که مجموعهای از برنامههایی است که پس از ارائه میتوان در هر زمانی تماشا شود.
هم شبکههای تلفنهای همراه و هم اینترنت قابلیت حمل امواج و برنامههای ویدئویی را دارند. قبلاً مقدار خوبی از تلوزیون اینترنتی موجود بود که به صورت برنامههای زنده یا فابل قابل دانلود بود. تلوزیون تلفنهای همراه برای ارائه این جریانها بعد از تکمیل و پیشی گرفتن تلوزیون دیجیتالی از طریق هوا بر سیستمهای آنالوگ و غلبه بر بعضی از مشکلات تکنیکی- مخصوصاً نوعی که به عمر باتری بستگی دارد، طراحی شدند.
پا به پای رشد فرهنگی و تأثیر فرهنگی تلوزیون در جامعه و خانواده، ندای مذهبی قانونگزاران، دانشمندان و والدین در مورد کیفیت و تأثیر وسایل ارتباط جمعی بالا گرفتهاست. برای مثال دولت سوئد محدودیتها و ممنوعیتهای کلی برای آگهی برای بچههای پایینتر از سن دوازده سالگی در سال ۱۹۹۱ وضع کردهاست. بر اساس نتایج تحقیقات انجام شده در در دهههای اخیر الگوهای فعالیت مغز بچهها در موقع مشاهده خشونت نشان میدهد بچهها با مشاهده خشونت تحریک میشوند و این خشونت مشاهده شده در منطقهای از مغز خود (بخش عقبی قشر خاکستری) ذخیره میشود که باعث صدمه به حافظه دراز مدت میشود.
در سال ۲۰۰۲ برخی منابع اعلام کردند که نتایج بررسیهای آنها نشان داده تماشای مداوم تلوزیون تفاوتی با انواع دیگر اعتیاد ندارد و گزارشهایی حاکی از این است که عوارض تماشای تلویزیون میان برخی خانوادهها تا حدی شدید بود که باعث شده خانوادهها از تماشای تلوزیون خودداری کنند.
یک مطالعه جغرافیایی در مناطق مختلف نیوزلند که ۱۰۰۰ نفر (از سنین پایین تا ۲۶ سالگی) در آن شرکت داشتهاند، نشان میدهد که " تماشای تلوزیون در زمان بچگی و بزرگسالی با میزان ضعف تحصیلی تا سن ۲۶ سال ارتباط دارد. به بیان دیگر، هر چقدر یک بچه بیشتر تلوزیون تماشا میکند، کمتر او مایل به تمام کردن مدرسه و رفتن به دانشگاه میباشد.
در ایسلند ساعتهای پخش تلویزیونی تا سال ۱۹۸۴ محدود شده بود و هیچ برنامه تلوزیونی در روزهای پنجشنبه یا در تمام طول ماه ژوئن پخش نمیشد.
«علیرغم این تحقیق و بررسی، بسیاری از دستاندرکاران وسایل ارتباط جمعی امروزه چنین مطالعاتی را به عنوان روش مناسب و باارزشی طرد میکنند. به عنوان یک مثال از این مقوله فکری، مقاله دیوید گاونلت را در».
تقریباً از زمان اختراع این وسیله ارتباط جمعی هزینههایی برای بعضی از برنامهها به اشکال مختلف وجود داشتهاست که برنامههای نامناسب خطرناک و گمراهکننده[ یا رفتار و اعمال نامناسب وجود داشتهاست. منتقدانی مانند جین کیلبورن ادعا کردهاند که تصاویر تلوزیون مانند وسایل ارتباط جمعی گسترده دیگر به دختران جوان صدمه و لطمه میزنند. نکته پردازان دیگر مانند سات ژالی پروندهای تهیه کردهاند دال بر اینکه آگهیهای تلویزیونی در ایالات متحده آمریکا بر خوشحالی و شادی مردم تأثیر فزایندهای دارد و آنها را برای خرید کالاها و محصولات تشویق میکند. جرج گربنر نشان دادهاست که تصویرسازی گاهگاهی از جنایات، بهویژه بزهکاری جوانان و افراد کم سن و سال، باعث ایجاد موضوع نشانگان و بیماری جهانی شدهاست. در بررسی در میان تماشاچیان تلویزیون، میزان این جنایات و خلافها خیلی بیشتر از دیگر افراد است.
گرایشهای فناوری
تلوزیون در اوایل اختراع خود یک رسانه گروهی کوتاهمدت بود. طرفداران برنامههای منظم و معمولی برای لیست شدن در برنامههای تلوزیونی طرحریزی کردند و بدین جهت توانستند که برنامههای مورد علاقه خود را در زمان معین پخش، تماشا کنند. واژه «قرار ملاقات تلوزیون» معادل بازاریابهایی است که این ضمیمه شدن را توضیح و توصیف میکنند.
تماشاچی بودن تلوزیون بر طبق برنامه بندی با اختراع ضبط و پخشکنندههای برنامههای ویدئویی مانند ضبطکننده ویدئو کاست و ضبطکننده ویدئویی دیجیتال کاهش پیدا کردهاست. مشتریان میتوانند برنامهها را در طرح زمانبندی خود یک بار تماشا کرده و ضبط کنند. تهیهکنندگان خدمات تلویزیونی همچنین ویدئو درخواستی را که مجموعهای از برنامههایی است که پس از ارائه میتوان در هر زمانی تماشا شود.
هم شبکههای تلفنهای همراه و هم اینترنت قابلیت حمل امواج و برنامههای ویدئویی را دارند. قبلاً مقدار خوبی از تلوزیون اینترنتی موجود بود که به صورت برنامههای زنده یا فابل قابل دانلود بود. تلوزیون تلفنهای همراه برای ارائه این جریانها بعد از تکمیل و پیشی گرفتن تلوزیون دیجیتالی از طریق هوا بر سیستمهای آنالوگ و غلبه بر بعضی از مشکلات تکنیکی- مخصوصاً نوعی که به عمر باتری بستگی دارد، طراحی شدند.
Television (TV), sometimes shortened to tele or telly, is a telecommunication medium used for transmitting moving images in monochrome (black and white), or in color, and in two or three dimensions and sound. The term can refer to a television set, a television show, or the medium of television transmission. Television is a mass medium for advertising, entertainment, news, and sports.
Television became available in crude experimental forms in the late 1920s, but it would still be several years before the new technology would be marketed to consumers. After World War II, an improved form of black-and-white TV broadcasting became popular in the United Kingdom and United States, and television sets became commonplace in homes, businesses, and institutions. During the 1950s, television was the primary medium for influencing public opinion. In the mid-1960s, color broadcasting was introduced in the US and most other developed countries. The availability of multiple types of archival storage media such as Betamax and VHS tapes, high-capacity hard disk drives, DVDs, flash drives, high-definition Blu-ray Discs, and cloud digital video recorders has enabled viewers to watch pre-recorded material—such as movies—at home on their own time schedule. For many reasons, especially the convenience of remote retrieval, the storage of television and video programming now occurs on the cloud (such as the video on demand service by Netflix). At the end of the first decade of the 2000s, digital television transmissions greatly increased in popularity. Another development was the move from standard-definition television (SDTV) (576i, with 576 interlaced lines of resolution and 480i) to high-definition television (HDTV), which provides a resolution that is substantially higher. HDTV may be transmitted in various formats: 1080p, 1080i and 720p. Since 2010, with the invention of smart television, Internet television has increased the availability of television programs and movies via the Internet through streaming video services such as Netflix, Amazon Video, iPlayer and Hulu.
In 2013, 79% of the world"s households owned a television set. The replacement of early bulky, high-voltage cathode ray tube (CRT) screen displays with compact, energy-efficient, flat-panel alternative technologies such as LCDs (both fluorescent-backlit and LED), OLED displays, and plasma displays was a hardware revolution that began with computer monitors in the late 1990s. Most TV sets sold in the 2000s were flat-panel, mainly LEDs. Major manufacturers announced the discontinuation of CRT, DLP, plasma, and even fluorescent-backlit LCDs by the mid-2010s. In the near future, LEDs are expected to be gradually replaced by OLEDs. Also, major manufacturers have announced that they will increasingly produce smart TVs in the mid-2010s. Smart TVs with integrated Internet and Web 2.0 functions became the dominant form of television by the late 2010s.
Television signals were initially distributed only as terrestrial television using high-powered radio-frequency transmitters to broadcast the signal to individual television receivers. Alternatively television signals are distributed by coaxial cable or optical fiber, satellite systems and, since the 2000s via the Internet. Until the early 2000s, these were transmitted as analog signals, but a transition to digital television is expected to be completed worldwide by the late 2010s. A standard television set is composed of multiple internal electronic circuits, including a tuner for receiving and decoding broadcast signals. A visual display device which lacks a tuner is correctly called a video monitor rather than a television.
Television became available in crude experimental forms in the late 1920s, but it would still be several years before the new technology would be marketed to consumers. After World War II, an improved form of black-and-white TV broadcasting became popular in the United Kingdom and United States, and television sets became commonplace in homes, businesses, and institutions. During the 1950s, television was the primary medium for influencing public opinion. In the mid-1960s, color broadcasting was introduced in the US and most other developed countries. The availability of multiple types of archival storage media such as Betamax and VHS tapes, high-capacity hard disk drives, DVDs, flash drives, high-definition Blu-ray Discs, and cloud digital video recorders has enabled viewers to watch pre-recorded material—such as movies—at home on their own time schedule. For many reasons, especially the convenience of remote retrieval, the storage of television and video programming now occurs on the cloud (such as the video on demand service by Netflix). At the end of the first decade of the 2000s, digital television transmissions greatly increased in popularity. Another development was the move from standard-definition television (SDTV) (576i, with 576 interlaced lines of resolution and 480i) to high-definition television (HDTV), which provides a resolution that is substantially higher. HDTV may be transmitted in various formats: 1080p, 1080i and 720p. Since 2010, with the invention of smart television, Internet television has increased the availability of television programs and movies via the Internet through streaming video services such as Netflix, Amazon Video, iPlayer and Hulu.
In 2013, 79% of the world"s households owned a television set. The replacement of early bulky, high-voltage cathode ray tube (CRT) screen displays with compact, energy-efficient, flat-panel alternative technologies such as LCDs (both fluorescent-backlit and LED), OLED displays, and plasma displays was a hardware revolution that began with computer monitors in the late 1990s. Most TV sets sold in the 2000s were flat-panel, mainly LEDs. Major manufacturers announced the discontinuation of CRT, DLP, plasma, and even fluorescent-backlit LCDs by the mid-2010s. In the near future, LEDs are expected to be gradually replaced by OLEDs. Also, major manufacturers have announced that they will increasingly produce smart TVs in the mid-2010s. Smart TVs with integrated Internet and Web 2.0 functions became the dominant form of television by the late 2010s.
Television signals were initially distributed only as terrestrial television using high-powered radio-frequency transmitters to broadcast the signal to individual television receivers. Alternatively television signals are distributed by coaxial cable or optical fiber, satellite systems and, since the 2000s via the Internet. Until the early 2000s, these were transmitted as analog signals, but a transition to digital television is expected to be completed worldwide by the late 2010s. A standard television set is composed of multiple internal electronic circuits, including a tuner for receiving and decoding broadcast signals. A visual display device which lacks a tuner is correctly called a video monitor rather than a television.