تاریخچه رستوران | کلمه رستوران از کجا آمد؟ | همه چیز درباره رستوران
غذاخوری یا رستوران (به فرانسوی: Restaurant) نوعی بنگاه (مؤسسه)یا(واحد صنفی) است که در آن خوراک و نوشیدنی ارائه و در همان‌جا صرف می‌شود. مطلوبیت خوراک ارائه‌شده، چیدمان مناسب و پاکی و تمیزی و… می‌تواند در کیفیت رستوران و شهرت آن نقش مهم داشته باشد. گاه ممکن است که غذاخوری‌ها، بخشی از یک واحد بازرگانی و جهانگردی بزرگ‌تر باشند، مانند فروشگاه‌ها و مهمانخانه‌ها.
انواع غذاخوری
غذاخوری‌ها از دیدگاه نوع مشتریان، بهای خوراک‌ها و کیفیت خدمات ارائه شده، اغلب به دو دسته بخش می‌شوند، دستهٔ نخست، غذاخوری‌های بی‌تکلف و ارزان‌قیمت‌اند که بیشتر مشتریانشان از باشندگان همان محل هستند یا در همان محدوده کار می‌کنند. در این‌گونه غذاخوری‌ها، میهمانان مقید به رعایت آداب و رسوم ویژه‌ای نیستند و بیشتر با لباس‌های معمولی و غیررسمی در غذاخوری حاضر می‌شوند. دستهٔ دوم غذاخوری‌های گران‌قیمت هستند. در این‌گونه غذاخوری‌ها، بهای خوراک‌ها و خدمات بالاست و بسته به عرف و فرهنگ جوامع گوناگون، میهمانان با پوشاک رسمی یا نیمه‌رسمی حضور می‌یابند.
ارایهٔ غذا در رستوران با همکاری همهٔ کارمندان رستوران انجام می‌شود. چینش ادوات غذاخوری، ارایهٔ منو و دریافت سفارش از میهمانان و ارایهٔ غذا به ایشان، تحویل صورت‌حساب، دریافت وجه و در پایان مرتب‌ساختن و پیراستن میز از وظایف پادوهاست. پخت غذا نیز از وظایف آشپزها به‌شمار می‌آید.
غذاخوری خویش‌یار یا سلف سرویس گونه‌ای از غذاخوری است که در آن خود میهمانان از خودشان پذیرایی می‌کنند.∗
همچنین، غذاخوری‌ها ممکن است گونهٔ ویژه‌ای از خوراک‌ها را ارائه کنند، مانند خوراکهای دریایی، خوراکهای گیاهی یا خوراکهای ویژهٔ ملت‌ها و اقوام گوناگون. (مانند رستوران ایرانی، چینی، لبنانی و … .)
غذاخوری‌ها از دیدگاه نوع مشتریان، بهای خوراک‌ها و کیفیت خدمات ارائه شده، اغلب به دو دسته بخش می‌شوند، دستهٔ نخست، غذاخوری‌های بی‌تکلف و ارزان‌قیمت‌اند که بیشتر مشتریانشان از باشندگان همان محل هستند یا در همان محدوده کار می‌کنند. در این‌گونه غذاخوری‌ها، میهمانان مقید به رعایت آداب و رسوم ویژه‌ای نیستند و بیشتر با لباس‌های معمولی و غیررسمی در غذاخوری حاضر می‌شوند. دستهٔ دوم غذاخوری‌های گران‌قیمت هستند. در این‌گونه غذاخوری‌ها، بهای خوراک‌ها و خدمات بالاست و بسته به عرف و فرهنگ جوامع گوناگون، میهمانان با پوشاک رسمی یا نیمه‌رسمی حضور می‌یابند.
ارایهٔ غذا در رستوران با همکاری همهٔ کارمندان رستوران انجام می‌شود. چینش ادوات غذاخوری، ارایهٔ منو و دریافت سفارش از میهمانان و ارایهٔ غذا به ایشان، تحویل صورت‌حساب، دریافت وجه و در پایان مرتب‌ساختن و پیراستن میز از وظایف پادوهاست. پخت غذا نیز از وظایف آشپزها به‌شمار می‌آید.
غذاخوری خویش‌یار یا سلف سرویس گونه‌ای از غذاخوری است که در آن خود میهمانان از خودشان پذیرایی می‌کنند.∗
همچنین، غذاخوری‌ها ممکن است گونهٔ ویژه‌ای از خوراک‌ها را ارائه کنند، مانند خوراکهای دریایی، خوراکهای گیاهی یا خوراکهای ویژهٔ ملت‌ها و اقوام گوناگون. (مانند رستوران ایرانی، چینی، لبنانی و … .)
انواع غذاخوری در فرهنگ ایرانی
سفره‌خانه
سفره‌خانه یا سفره خونه گونه‌ای از رستوران با محیط و معماری سنتی ایرانی است که در آن خوراکهای سنتی ایرانی پخت و ارائه می‌شود.
طباخی
طباخی (در اصطلاح عامیانه: کله‌پزی) گونه‌ای از غذاخوری سنتی ایرانی است که در آن غذاهای سنگین و پرحجم مانند کله‌پاچه، خوراک مغز، خوراک زبان و … ارائه می‌شود.
دیزی‌سرا
مکان ای است که به صورت خاص و حرفه‌ای به عرضه و توزیع نوعی خوراک سنتی ایرانی به نام دیزی(آبگوشت) می‌پردازد.. و معمولاً در ظروف ای سفالی و لعابدار طبخ آماده و سرو می‌شود که به دیزی سنگی معروف است آبگوشت(شوربا یا دیزی یا پیتی) یکی از غذاهای سنتی ایران است. در طبخ آبگوشت از گوشت و دنبه گوسفند، گوجه فرنگی (و یا رب گوجه فرنگی) و برخی حبوبات از قبیل نخود و لوبیا استفاده می‌شود. خوراکی رقیق که از پختن گوشت و پیاز و سیب زمینی و حبوبات درست می‌شود که در دو مرحله می‌خورند اول آب آن را با تکه‌های نان مخلوط نموده، می‌خورند (تلیت). بقیه مواد را می‌توان با گوشت‌کوب کاملاً کوبیده یا نکوبیده با نان، پیاز و چاشنی مانند ترشی و سبزی خوردن میل می‌کنند(گوشت کوبیده). در صورت پخته شدن در ظروف سنگی آن را دیزی سنگی می‌نامند. برخی افراد از طریق ترید کردن، نان‌های خشک را به مصرف مفید می‌رسانند. همچنین دیزی یکی از غذاهای محلی همدان به‌شمار می‌آید.
چایخانه
از مکان‌های است که عموماً به عرضه‌ای چای و دمنوش‌های ایرانی و گاه شرقی در غالبی خاص یا سنتی مانند استکان کمر باریک و رسوم خاص ارائه می‌دهد... امروزه با گسترش کافه و کافی شاپ‌ها این مکان‌ها از رونق افتاده است
چلوکبابی
چلوکبابی محل طبخ و صرف انواع چلوکباب و خورش‌های ایرانی یا جگر و دل و قلوه گوسفندی است که کباب یکی از محبوب‌ترین غذاهای ایرانی نیز در بین توریست‌های خارجی به حساب می‌آید.
سفره‌خانه
سفره‌خانه یا سفره خونه گونه‌ای از رستوران با محیط و معماری سنتی ایرانی است که در آن خوراکهای سنتی ایرانی پخت و ارائه می‌شود.
طباخی
طباخی (در اصطلاح عامیانه: کله‌پزی) گونه‌ای از غذاخوری سنتی ایرانی است که در آن غذاهای سنگین و پرحجم مانند کله‌پاچه، خوراک مغز، خوراک زبان و … ارائه می‌شود.
دیزی‌سرا
مکان ای است که به صورت خاص و حرفه‌ای به عرضه و توزیع نوعی خوراک سنتی ایرانی به نام دیزی(آبگوشت) می‌پردازد.. و معمولاً در ظروف ای سفالی و لعابدار طبخ آماده و سرو می‌شود که به دیزی سنگی معروف است آبگوشت(شوربا یا دیزی یا پیتی) یکی از غذاهای سنتی ایران است. در طبخ آبگوشت از گوشت و دنبه گوسفند، گوجه فرنگی (و یا رب گوجه فرنگی) و برخی حبوبات از قبیل نخود و لوبیا استفاده می‌شود. خوراکی رقیق که از پختن گوشت و پیاز و سیب زمینی و حبوبات درست می‌شود که در دو مرحله می‌خورند اول آب آن را با تکه‌های نان مخلوط نموده، می‌خورند (تلیت). بقیه مواد را می‌توان با گوشت‌کوب کاملاً کوبیده یا نکوبیده با نان، پیاز و چاشنی مانند ترشی و سبزی خوردن میل می‌کنند(گوشت کوبیده). در صورت پخته شدن در ظروف سنگی آن را دیزی سنگی می‌نامند. برخی افراد از طریق ترید کردن، نان‌های خشک را به مصرف مفید می‌رسانند. همچنین دیزی یکی از غذاهای محلی همدان به‌شمار می‌آید.
چایخانه
از مکان‌های است که عموماً به عرضه‌ای چای و دمنوش‌های ایرانی و گاه شرقی در غالبی خاص یا سنتی مانند استکان کمر باریک و رسوم خاص ارائه می‌دهد... امروزه با گسترش کافه و کافی شاپ‌ها این مکان‌ها از رونق افتاده است
چلوکبابی
چلوکبابی محل طبخ و صرف انواع چلوکباب و خورش‌های ایرانی یا جگر و دل و قلوه گوسفندی است که کباب یکی از محبوب‌ترین غذاهای ایرانی نیز در بین توریست‌های خارجی به حساب می‌آید.
تاریخچه رستوران
رستوران‌ها جزو اصولی‌ترین نهادها برای هر کشور و فرهنگی در جهان هستند. شروع پیدایش رستوران، به شکل امروز و به عنوان محلی که در آن مردم به خوردن و نوشیدن و معاشرت می‌پردازند، به انقلاب فرانسه برمی‌گردد.
اما حتی قبل از آنکه ماری آنتوانت و لویی شانزدهم به گیوتین سپرده شوند هم، رستوران‌ها داستان خود را داشتند.
ایده فروش مواد غذایی برای ایجاد سود، به زمان شروع تمدن بازمی‌گردد. نیاز به وجود مکانی عمومی برای خوردن غذا اتفاقی است که در امپراتوری رم و چین باستان هم وجود داشت. زمانی که دهقانان و کشاورزان برای رساندن دام و محصولات خود به بازارهای مواد غذایی به شهرها می‌رفتند، گاهی روزها در راه بودند. برای همین تعدادی مسافرخانه یا مکانی که بشود در آن غذا خورد در طول جاده‌ها به وجود آمد. معمولاً در مکانی که در میان شهر وجود داشت، مقداری غذا بر روی یک میز بزرگ و واحد سرو می‌شد و البته هیچ منویی هم وجود نداشت. چرا که انتخاب غذا با آشپز بود!
به علت عدم وجود آشپزخانه در خانه‌ها، فروشندگانی برای ارائه غذا بر روی چرخ‌های دستی کوچک وجود داشتند. این کار البته هنوز هم در بسیاری از شهرهای دنیا رایج است. غذاهایی که آن‌ها می‌فروشند غذاهایی معمولاً از پیش طبخ شده و ارزان است که هر کسی بتواند از پس خریدنش برآید.
در قرون وسطی، در خاور میانه مکان‌هایی در شهرها و بین راه‌ها قرار داشت که برای مسافران غذا به همراه دسر و نوشیدنی سرو می شد و به کسانی که در ازای غذا پولی نداشتند غذای رایگان داده می شد، بعدها در دوره رنسانس در اروپا، کاروانسراها و میخانه‌ها مکانی برای خوردن غذا بودند. در اسپانیا این مکان‌ها بودگاس خوانده می‌شد که تاپاس یا همان مزه در آن‌ها سرو می‌شد. در انگلستان سوسیس و شیرینی رواج داشت و در فرانسه انواع خورش و سوپ در رستوران‌ها سرو می‌شد.
به محض سفر کلمب به قاره آمریکا در سال ۱۴۹۲ تجارت جهانی گسترش یافت و غذاهای بیشتری به اروپا وارد شد. قهوه، چای و شکلات خوراکی‌هایی بودند که در غذاخوری‌های عمومی سرو می‌شدند و نوشیدنی‌ها هم کم‌کم راهشان را به آن‌ها باز کردند.
در قرن ۱۷ میلادی، با وجود آنکه همچنان وعده‌های کامل غذایی در منازل خورده می‌شد، تعدادی از اشراف‌زادگان که متمول‌تر بودند، به جای استفاده از مکان‌های عمومی غذای خود را در یک سالن خصوصی در ناهارخوری‌ها می‌خوردند.
در فرانسه و در طول قرون وسطی هر صنفی به صورت انحصاری یک ماده غذایی را به فروش می‌رساند. مثلاً اگر شما به حزبی که مسئول فروش گوشت پخته بود تعلق نداشتید، فروش گوشت برای شما به هر شیوه‌ای ممنوع بود. در سال ۱۷۶۵ مردی به نام بولانگر، به خورشی که در مغازه‌اش می‌فروخت، برهٔ پخته اضافه کرد و همان روز دستگیر شد. اما اتفاقی که افتاد این بود که بولانگر در دادگاه پیروز شد و در طی ۲۰ سال بعد مغازه‌های غذا فروشی دیگر هم در پاریس از کار او پیروی نمودند.
با سرنگونی ماری آنتوانت و لویی شانزدهم، روش‌های قدیمی هم با آن‌ها سرنگون شد. احزاب از بین رفتند و آشپزهای شخصی آن‌ها هم از کار خود استعفا دادند. بسیاری از این آشپزها رستوران‌های خودشان را در پاریس افتتاح کردند و راه‌های جدید غذا خوردن یکی پس از دیگری به روی کار آمد.
چینی‌های ظریف، کارد و چنگال، رومیزی‌های زیبای کتانی و تمام چیزهایی که تابحال فقط مخصوص اشراف بود، برای همه شهروندان فرانسوی در دسترس قرار گرفت. منوها متنوع شد و هر دو مدل سلف سرویس و غذای انتخابی به شیوه رستوران‌ها اضافه گشت. اگرچه که غذاخوری‌هایی به شیوه پیشین همچنان وجود داشتند اما فاین داینینگ‌ها کم‌کم در همه اروپا جای خود را باز کردند.
رستوران‌ها جزو اصولی‌ترین نهادها برای هر کشور و فرهنگی در جهان هستند. شروع پیدایش رستوران، به شکل امروز و به عنوان محلی که در آن مردم به خوردن و نوشیدن و معاشرت می‌پردازند، به انقلاب فرانسه برمی‌گردد.
اما حتی قبل از آنکه ماری آنتوانت و لویی شانزدهم به گیوتین سپرده شوند هم، رستوران‌ها داستان خود را داشتند.
ایده فروش مواد غذایی برای ایجاد سود، به زمان شروع تمدن بازمی‌گردد. نیاز به وجود مکانی عمومی برای خوردن غذا اتفاقی است که در امپراتوری رم و چین باستان هم وجود داشت. زمانی که دهقانان و کشاورزان برای رساندن دام و محصولات خود به بازارهای مواد غذایی به شهرها می‌رفتند، گاهی روزها در راه بودند. برای همین تعدادی مسافرخانه یا مکانی که بشود در آن غذا خورد در طول جاده‌ها به وجود آمد. معمولاً در مکانی که در میان شهر وجود داشت، مقداری غذا بر روی یک میز بزرگ و واحد سرو می‌شد و البته هیچ منویی هم وجود نداشت. چرا که انتخاب غذا با آشپز بود!
به علت عدم وجود آشپزخانه در خانه‌ها، فروشندگانی برای ارائه غذا بر روی چرخ‌های دستی کوچک وجود داشتند. این کار البته هنوز هم در بسیاری از شهرهای دنیا رایج است. غذاهایی که آن‌ها می‌فروشند غذاهایی معمولاً از پیش طبخ شده و ارزان است که هر کسی بتواند از پس خریدنش برآید.
در قرون وسطی، در خاور میانه مکان‌هایی در شهرها و بین راه‌ها قرار داشت که برای مسافران غذا به همراه دسر و نوشیدنی سرو می شد و به کسانی که در ازای غذا پولی نداشتند غذای رایگان داده می شد، بعدها در دوره رنسانس در اروپا، کاروانسراها و میخانه‌ها مکانی برای خوردن غذا بودند. در اسپانیا این مکان‌ها بودگاس خوانده می‌شد که تاپاس یا همان مزه در آن‌ها سرو می‌شد. در انگلستان سوسیس و شیرینی رواج داشت و در فرانسه انواع خورش و سوپ در رستوران‌ها سرو می‌شد.
به محض سفر کلمب به قاره آمریکا در سال ۱۴۹۲ تجارت جهانی گسترش یافت و غذاهای بیشتری به اروپا وارد شد. قهوه، چای و شکلات خوراکی‌هایی بودند که در غذاخوری‌های عمومی سرو می‌شدند و نوشیدنی‌ها هم کم‌کم راهشان را به آن‌ها باز کردند.
در قرن ۱۷ میلادی، با وجود آنکه همچنان وعده‌های کامل غذایی در منازل خورده می‌شد، تعدادی از اشراف‌زادگان که متمول‌تر بودند، به جای استفاده از مکان‌های عمومی غذای خود را در یک سالن خصوصی در ناهارخوری‌ها می‌خوردند.
در فرانسه و در طول قرون وسطی هر صنفی به صورت انحصاری یک ماده غذایی را به فروش می‌رساند. مثلاً اگر شما به حزبی که مسئول فروش گوشت پخته بود تعلق نداشتید، فروش گوشت برای شما به هر شیوه‌ای ممنوع بود. در سال ۱۷۶۵ مردی به نام بولانگر، به خورشی که در مغازه‌اش می‌فروخت، برهٔ پخته اضافه کرد و همان روز دستگیر شد. اما اتفاقی که افتاد این بود که بولانگر در دادگاه پیروز شد و در طی ۲۰ سال بعد مغازه‌های غذا فروشی دیگر هم در پاریس از کار او پیروی نمودند.
با سرنگونی ماری آنتوانت و لویی شانزدهم، روش‌های قدیمی هم با آن‌ها سرنگون شد. احزاب از بین رفتند و آشپزهای شخصی آن‌ها هم از کار خود استعفا دادند. بسیاری از این آشپزها رستوران‌های خودشان را در پاریس افتتاح کردند و راه‌های جدید غذا خوردن یکی پس از دیگری به روی کار آمد.
چینی‌های ظریف، کارد و چنگال، رومیزی‌های زیبای کتانی و تمام چیزهایی که تابحال فقط مخصوص اشراف بود، برای همه شهروندان فرانسوی در دسترس قرار گرفت. منوها متنوع شد و هر دو مدل سلف سرویس و غذای انتخابی به شیوه رستوران‌ها اضافه گشت. اگرچه که غذاخوری‌هایی به شیوه پیشین همچنان وجود داشتند اما فاین داینینگ‌ها کم‌کم در همه اروپا جای خود را باز کردند.
A restaurant or an eatery, is a business that prepares and serves food and drinks to customers. Meals are generally served and eaten on the premises, but many restaurants also offer take-out and food delivery services. Restaurants vary greatly in appearance and offerings, including a wide variety of cuisines and service models ranging from inexpensive fast food restaurants and cafeterias, to mid-priced family restaurants, to high-priced luxury establishments.
In Western countries, most mid-to high-range restaurants serve alcoholic beverages such as beer and wine. Some restaurants serve all the major meals, such as breakfast, lunch, and dinner (e.g., major fast food chains, diners, hotel restaurants, and airport restaurants). Other restaurants may serve only a single meal (for example, a pancake house may only serve breakfast) or they may serve two meals (e.g., lunch and dinner).
Etymology
The word derives from the French verb "restaurer" ("to restore", "to revive") and, being the present participle of the verb, it literally means "that which restores". The term restaurant was defined in 1507 as a "restorative beverage", and in correspondence in 1521 to mean "that which restores the strength, a fortifying food or remedy".
History
The restaurant as it is contemporarily understood did not exist until the end of the 18th century. Sitting down in a public restaurant specifically for a meal, with a waiter and a fixed menu is a relatively recent concept in culinary history.
— Wyatt Constantine, Un Histoire Culinaire: Careme, The Restaurant, and the Birth of Modern Gastronomy
The first use of the word to refer to a public venue where one can order food is believed to be in the 18th century. In 1765, a French chef by the name of A. Boulanger established a business selling soups and other "restaurants" ("restoratives"). Additionally, while not the first establishment where one could order food, or even soups, it is thought to be the first to offer a menu of available choices The "first real restaurant" is considered to have been "La Grande Taverne de Londres" in Paris, founded by Antoine Beauvilliers in either 1782 or 1786. According to Brillat-Savarin, this was "the first to combine the four essentials of an elegant room, smart waiters, a choice cellar, and superior cooking". In 1802 the term was applied to an establishment where restorative foods, such as bouillon, a meat broth, were served ("établissement de restaurateur").
In Western countries, most mid-to high-range restaurants serve alcoholic beverages such as beer and wine. Some restaurants serve all the major meals, such as breakfast, lunch, and dinner (e.g., major fast food chains, diners, hotel restaurants, and airport restaurants). Other restaurants may serve only a single meal (for example, a pancake house may only serve breakfast) or they may serve two meals (e.g., lunch and dinner).
Etymology
The word derives from the French verb "restaurer" ("to restore", "to revive") and, being the present participle of the verb, it literally means "that which restores". The term restaurant was defined in 1507 as a "restorative beverage", and in correspondence in 1521 to mean "that which restores the strength, a fortifying food or remedy".
History
The restaurant as it is contemporarily understood did not exist until the end of the 18th century. Sitting down in a public restaurant specifically for a meal, with a waiter and a fixed menu is a relatively recent concept in culinary history.
— Wyatt Constantine, Un Histoire Culinaire: Careme, The Restaurant, and the Birth of Modern Gastronomy
The first use of the word to refer to a public venue where one can order food is believed to be in the 18th century. In 1765, a French chef by the name of A. Boulanger established a business selling soups and other "restaurants" ("restoratives"). Additionally, while not the first establishment where one could order food, or even soups, it is thought to be the first to offer a menu of available choices The "first real restaurant" is considered to have been "La Grande Taverne de Londres" in Paris, founded by Antoine Beauvilliers in either 1782 or 1786. According to Brillat-Savarin, this was "the first to combine the four essentials of an elegant room, smart waiters, a choice cellar, and superior cooking". In 1802 the term was applied to an establishment where restorative foods, such as bouillon, a meat broth, were served ("établissement de restaurateur").
resource : wikipedia | image : history.com - Down Under
