معرفی کامل کشور اندونزی | تاریخچه اندونزی | نقشه و پرچم اندونزی
اندونزی با نام رسمی جمهوری اندونزی کشوری در جنوب شرقی آسیا و اقیانوسیه بین اقیانوسهای هند و اقیانوس آرام است. این جزیره از بیش از 17000 جزیره از جمله سوماترا، سولاوسی، جاوه و بخش هایی از بورنئو و گینه نو تشکیل شده است. اندونزی بزرگترین کشور جزیره ای جهان و چهاردهمین کشور بزرگ از نظر مساحت است که 1,904,569 کیلومتر مربع (735,358 مایل مربع) وسعت دارد. اندونزی با حدود 270 میلیون نفر، چهارمین کشور پرجمعیت جهان و پرجمعیت ترین کشور مسلمان نشین جهان است. جاوه، پرجمعیت ترین جزیره جهان، بیش از نیمی از جمعیت این کشور را در خود جای داده است.
جمعیت اندونزی تا سال 2020 : 270,203,917
پرچم کشور اندونزی با کیفیت بالا - Indonesian flag Original
برای بزرگنمایی و دانلود تصویر کلیک کنید.
شعار: یگانگی در گوناگونی است
پایتخت و بزرگترین شهر اندونزی : جاکارتا
زبان رسمی : اندونزیایی
بنیانگذاری : ۱۷ اوت ۱۹۴۵
مساحت : ۱٬۹۰۴٬۵۶۹ کیلومتر مربع (۷۳۵٬۳۵۸ مایل مربع) (۱۴ام)
آبها (٪): ۴٫۸۵
تولید ناخالص داخلی (GDP) برابری قدرت خرید (PPP): ۱٬۰۸۹ میلیارد دلار ((۱۵ام)= سرانه:۴٬۰۳۸ دلار امریکا)
شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۵) : ۰٫۶۸۴ (۱۱۰ام)
واحد پول : روپیه اندونزی (IDR)
جهت رانندگی : چپ
پیششماره تلفنی : ۶۲
کد ایزو ۳۱۶۶ : ID
نام آدرس دامین این کشور : id.
پایتخت و بزرگترین شهر اندونزی : جاکارتا
زبان رسمی : اندونزیایی
بنیانگذاری : ۱۷ اوت ۱۹۴۵
مساحت : ۱٬۹۰۴٬۵۶۹ کیلومتر مربع (۷۳۵٬۳۵۸ مایل مربع) (۱۴ام)
آبها (٪): ۴٫۸۵
تولید ناخالص داخلی (GDP) برابری قدرت خرید (PPP): ۱٬۰۸۹ میلیارد دلار ((۱۵ام)= سرانه:۴٬۰۳۸ دلار امریکا)
شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۵) : ۰٫۶۸۴ (۱۱۰ام)
واحد پول : روپیه اندونزی (IDR)
جهت رانندگی : چپ
پیششماره تلفنی : ۶۲
کد ایزو ۳۱۶۶ : ID
نام آدرس دامین این کشور : id.
نام اندونزی از کجا آمده؟
تاریخچه این کشور
اکثریت جمعیت امروزی اندونزی از نژاد آسترونزی هستند که از تایوان به سوی جنوب شرق مهاجرت کردهبودند. آنها در حدود ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد به اندونزی رسیدند و جمعیت بومی ملانزی را به سوی شرق راندند. شرایط بسیار خوب برای کشاورزی و توسعه کشت آبی برنج در حدود ۸۰۰ سال قبل از میلاد باعث شد تا شهرها، شهرستانها و پادشاهیهای کوچک بتوانند در سراسر قرن نخست پیش از میلاد شکوفا شوند.
حالت قرارگیری تنگههای میان جزایر در اندونزی بهگونهای است که هم تجارت بین جزایر و هم بازرگانی برونمرزی را شکوفا میکند. به عنوان نمونه مسیرهای تجاری میان پادشاهیهای اندونزی و چین از چند سده پیش از میلاد مسیح شکل گرفته بودند. این تجارتها بر تاریخ اندونزی تأثیر بسیاری داشتهاست.
در متون خاورمیانه از مناطقی از اندونزی امروزی به عنوان «جابه» و «زابج» یاد شدهاست. این دو نام بیش از آنکه بهزعم برخی پژوهندگان محدود به دو جزیرهٔ جاوه و سوماترا باشد، یک عنوان کلی برای قلمرو پادشاهی سریویجایا و ماجاپاهیت، شامل تعداد زیادی از جزایر هند بودهاست. مسلمانان تمام این جزایر را تحت نام کلی جاوه میشناختند و کلمهٔ زابج یا جابه نیز در متون کهن اسلامی به همین معنا به کار رفتهاست. تلقی مارکوپولو از جاوهٔ بزرگ و جاوهٔ کوچک نیز احتمالاً به اعتبار همین نام کلی میباشد.
منبت العطر یا سرزمین گیاهان خوشبو به شرحی که در کتاب ابن خُردادبه با فاصلهٔ پانزده روز راه از زابج و اطراف آن آمدهاست به احتمال زیاد جزایر ملوک مرکز ادویه میباشد، زیرا میخک و جوز بویا که اقلام عمدهٔ ادویهاند عمدتاً در این جزایر به عمل میآیند. حتی جنگلهای خودروی این دو گیاه نیز از قدیم در بعضی از جزایر ملوک نظیر آمبون و ترناته وجود داشتهاست.
دوران استعمار
جزایر اندونزی در قدیم سلطاننشین بودهاند تا آنکه در قرن شانزدهم اسپانیاییها و پرتغالیها به آن دست یافتند. کمپانی شرقی هلند در ابتدای قرن هجدهم، حکومت اندونزی را به دست گرفت. در ۱۷۴۰ هلندیها شورش مردم جاکارتا را با کشتار ۲۰ هزار اندونزیایی و چینی درهم شکستند. در ۱۹۰۷، «سی سی نگا مانگزایا» پادشاه اندونزی علیه هلندیها قیام کرد اما ارتش استعماری هلند سپاه او را شکست داد و سلطه استعمار هلند بر اندونزی محکم شد.روزگار معاصر
تا ۱۹۴۲ میلادی اندونزی متعلق به هلند بود و از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ تحت اشغال ژاپن درآمد. در ۱۷ اوت ۱۹۴۵، میلیون به رهبری احمد سوکارنو و حتی اعلام جمهوری کردند. چهار سال تمام میان نیروهای هلند و اندونزی جنگ بود. در نهایت در سال ۱۹۴۹ موافقتنامهای امضاء شد که طبق مفاد آن، همه سرزمین اندونزی بجز گینه نو به حکومت موقت (جمهوری) ایالات متحده اندونزی واگذار شد. در۱۶ دسامبر ۱۹۴۹، سوکارنو به ریاست جمهوری این کشور انتخاب گردید.از قرن هفدهم، هند شرقی مهمترین و سودآورترین بخش امپراتوری هلند بهشمار میرفت. به غیر از اشغال کوتاه مدت بریتانیاییها (۱۸۱۱ تا ۱۸۱۴) و قیامهای گاه گاهی محلی، هلند کنترل این کشور را تا ۱۹۴۲ حفظ کرد. در این سال ژاپنیها به این مستعمره هجوم آوردند و به عنوان آزاد کنندگان کشور از حکومت استعماری مورد استقبال اکثر اندونزیاییها قرار گرفتند با تسلیم ژاپن در ۱۹۴۵، احمد سوکارنو (۱۹۰۱ تا ۱۹۷۰)- بنیانگذار حزب میلیون در ۱۹۲۷ – هند شرقی هلند را جمهوری مستقل اندونزی اعلام کرد. هلندیها پس از چهار سال جنگ متناوب ولی وحشیانه، تحت فشار بینالمللی استقلال اندونزی را در ۱۹۴۹ پذیرفتند. حکومت سوکارنو بهطور فزایندهای اقتدارطلب شد و کشور به هرج و مرج اقتصادی گرفتار گردید. او در ۱۹۶۲ گینه نوی هلند را تصرف کرد، که در۱۹۶۲ با عنوان ایریان جایا رسماً ضمیمه شد، هر چند جنبشی جدایی طلب پا برجاست. بین ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ سوکارنو کوشید با تهاجمات مسلحانه به شمال بورنئو فدراسیون نوپای مالزی را بیثبات سازد. احمد سوکارنو تا زمان سقوطش از کلیه جنبشهای استقلال طلبانه در قارههای آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین دفاع میکرد.
ژنرال سوهارتو توانست با سرکوبی قیام کمونیستی در ۱۹۶۵ و ۱۹۶۶ سیاست ضد آمریکایی سوکارنو را وارونه سازد و نهایتاً با کمک دانشجویان و ارتش او را برکنار کند. در این مدت حدود ۸۰ هزار نفر از اعضای حزب کمونیست اندونزی کشته شدند. الحاق تیمور شرقی پرتغال در ۱۹۷۶ توسط اندونزی از طرف جامعه بینالمللی به رسمیت شناخته نشد، و عملیات چریکی ملی گرایان محلی ادامه داشت. برنامه جاه طلبانهای برای اسکان مجدد اهالی جاوه به منظور کم کردن جمعیت زیاد این جزیره به مورد اجرا گذاشته شد ولی این مهاجران جاوهای با انزجار بومیان جزایر کم توسعه یافته و دوردست روبرو شد. کشتار تظاهرکنندگان بی سلاح تیموری به دست سربازان اندونزی در ۱۹۹۱ اعتراضات بینالمللی را به دنبال داشت.
ژنرال سوهارتو بعد از آنکه به قدرت رسید کشور مالزی را به رسمیت شناخت و دوباره کشورش را به عضویت سازمان ملل درآورد و از این جهت مورد حمایت ایالات متحده آمریکا بود. در مدت طولانی ریاست جمهوری اش خود و خانوادهاش مستقیماً در صادرات و واردات اندونزی دخالت کرده و میلیاردها دلار اندوختند. در اثر رکود اقتصادی و ضعف بنیان مالی و فقر عمومی ژنرال سوهارتو دچار تظاهرات مردمی شد تا آنکه در ۱۹ مه ۱۹۹۸ مادلین آلبرایت وزیر خارجه آمریکا به او تکلیف کرد که از مقام خود استعفاء کند. ژنرال سوهارتو در همان روز ۱۹ مه ۱۹۹۸ بعد از ابلاغ برکناریاش توسط آلبرایت در یک نطق سه دقیقه یی از مردم اندونزی به سبب خطاهایش پوزش خواست و از مردم درخواست کرد از بشارالدین یوسف حبیبی تبعیت کنند.
زمانی که محمد سوهارتو پس از سی و سه سال قدرت سقوط کرد بسیاری از مردم اندونزی بر این عقیده بودند که کشور اندونزی تجزیه خواهد شد اما پس از سوهارتو وسعت این امر کمتر از پیشبینیها بود.
در دهه ۱۹۵۰ مبارزات خشونتآمیزی علیه حکومت اندونزی بر جزایر ملوک جنوبی، توسط مردم ملوک جنوبی صورت گرفت و نیروهای اندونزی این مبارزات را به شدت سرکوب کردند. پس از سقوط حکومت ژنرال سوهارتو در سال ۱۹۹۸، این مبارزات از سر گرفته شد. از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲، خشونتها در جزایر ملوک موجب کشته شدن حدود ۵ هزار نفر و بیخانمان شدن ۵۰۰ هزار نفر شد.
در ۱۷ ژوئن ۱۹۹۹ به دستور یوسف حبیبی ژنرال دامیری به فرماندهی منطقه تیمور شرقی رسید که مردم آن خواهان استقلال بودند. در چهارم ژوئیه ۱۹۹۹ بانک جهانی با اعطای وام یک میلیارد دلاری به اندونزی موافقت کرد. انتخابات ریاست جمهوری پس از ۳۰ سال انجام شد و رقیب یوسف حبیبی، خانم مگاواتی سوکارنو پوتری از حزب دموکرات بود که بالاخره در ۲۳ ژوئیه ۲۰۰۱ به ریاست جمهوری رسید و حزب گلکار یعنی حزب وابسته به سیستم حاکمیت شکست خورد. در آخرین روزهای حکومت یوسف حبیبی مردم تیمور شرقی با نظارت سازمان ملل به استقلال خویش رأی دادند. بعد از مگاواتی سوکارنو پوتری، ژنرال بازنشسته سوسیلو بامبانگ یودهویونو که زمانی افسر اطلاعات و فرماندار تیمور شرقی بودهاست در ۲۸ اکتبر ۲۰۰۴ در انتخابات ریاست جمهوری به پیروزی رسید.
پایان جنگ (۱۹۴۸ میلادی)
از اواسط تا اواخر جنگ جهانی دوم، اندونزی تحت اشغال ژاپن بود. با پایان جنگ و تسلیم نیروهای ژاپن، کلیه سلاحهای ژاپنی به دست ملی گرایان استقلال طلب اندونزیایی افتاد. در سال ۱۹۴۵ میلادی احمد سوکارنو رهبر آزادی خواهان این کشور، اعلام استقلال کرد، که با مخالفت و لشکر کشی هلندیها مواجه گردید. اما سازمان ملل در این موضوع دخالت کرد و دولت هلند به ناچار با حکومتی به نام اتحادیه اندونزی و هلند موافقت کرد. از این رو نمایندگان دولت اندونزی و دولت پادشاهی هلند به دستور سازمان ملل متحد، بر روی عرشه یک ناو آمریکایی، قرار داد ترک مخاصمه را در ۲۰ ژانویه ۱۹۴۸ امضاء کردند و جنگ دو کشور به پایان رسید. علت این که اندونزی و هلند، این قرار داد را روی یک کشتی بیگانه امضاء کردند این بود که هیچ محل دیگری برای امضای معاهده مورد موافقت دو طرف قرار نگرفته بود.جدایی تیمور شرقی
در سال ۱۹۹۹ مردم تیمور شرقی با شرکت در یک همهپرسی که تحت نظر سازمان ملل برگزار شد به استقلال از اندونزی رأی دادند. نتیجه این همهپرسی واکنش خشونتآمیز شبه نظامیان طرفدار اندونزی را به دنبال داشت. اقدامات شبه نظامیان با ورود یگانهایی از ارتش استرالیا، که بر اساس قطعنامه شورای امنیت به این سرزمین اعزام شده بودند، پایان یافت اما در جریان خشونتها، بیش از یک هزار تن از اهالی تیمور شرقی کشته شدند.با خروج نیروهای اندونزی از تیمور شرقی، اداره امور این سرزمین بهطور موقت برعهده نماینده سازمان ملل قرار گرفت و روز ۲۰ ماه مه سال ۲۰۰۲، تیمور شرقی به عنوان یک کشور مستقل مورد شناسایی بینالمللی قرار گرفت. تیمور شرقی بیش از یک میلیون جمعیت دارد که اکثر آنان مسیحی کاتولیک هستند.
دولت و سیاست
جغرافیا
نقشه کشور اندونزی در گوگل مپ
اندونزی مجموعهای از جزایر (نزدیک به ۱۷۵۰۸جزیره بزرگ و کوچک) است که در جنوب شرقی آسیا در اقیانوس کبیر قرار دارد. اندونزی در نیمکرهٔ شرقی، در جنوب شرقی آسیا، در اقیانوس هند و دریاهای وابسته به آن واقع شده و خط استوا از آن میگذرد. اندونزی در جزیره گینه نو با پاپوا و هم چنین در جزیره برنئو با مالزی مرز مشترک دارد.
سابقاً این جزایر در تصرف هلند و به هندِ هلند موسوم بود ولی بعد از آنکه کشوری مستقل و آزاد گردید، «اندونزی» نام گرفت. پایتخت آن شهر جاکارتا است که در جزیره جاوه قرار دارد و سابقاً باتاویا نامیده میشد. شهر مهم آن سورابایا است. این کشور دارای معادن قلع، نفت، زغالسنگ و مس است و توتون، برنج، قهوه و کائوچو جزو محصولات کشاورزی این کشور است.
اندونزی را میتوان بزرگترین مجمع الجزایر جهان دانست که بین دو خشکی، یعنی جنوب شرق آسیا و استرالیا واقع شدهاست. وسعت آبهای این کشور ۳ برابر مساحت خشکیهای آن میباشد. بندرهای مهم این کشور نیز عبارتند از: مدان، بندر ساحلی بلاوان، پکانبارو، ریو، جاکارتا سنگارنگ، نوزاتنگارا، بندر ساحلی بیتونگ و بندر آمبون. شهرهای مهم اندونزی را هم میتوان در ۱۰ شهر زیر خلاصه کرد: جاکارتا، سورابایا، سمارانگ، باندونگ، مدان، پالمبانگ، یوجونگ پادانگ، بانجارماسین، بندر لامپومگ، مانادو.
جاکارتا، پایتخت کشور اندونزی، ابتدا یک شهر بندری کوچک بود، اما هماکنون این شهر ۶۷۰ کیلومتر مربع وسعت دارد و جمعیتی معادل ۹ میلیون نفر را در خود جای داده و یکی از مراکز مهم اقتصادی اندونزی است.
جزیره جاوه با آنکه فقط ۷ درصد کل خاک این کشور را تشکیل میدهد، به تنهایی حدود ۶۰ درصد کل جمعیت کشور را به خود اختصاص دادهاست.
رشته جزایر جنوبی کوهستانی و آتشفشانی است و شامل سوماترا، جاوه، مادورا، بالی و جزایر سوندای کوچک (از جمله لامبارک، فلورس و تیمور) است. جاوه و همسایه کوچکترش مادورا جمعیت متراکمی دارند و نزدیک به دو سوم مردم اندونزی را در خود جای میدهند. زنجیره جزایر شمالی متشکل است از کالیمانتان (بخش اندونزیایی جزیره بورنئو)، جزایر نامنظم و کوهستانی سولاوسی (سلبس)، گوره ملوک، وایریان جایا (بخش غربی گینه نو).
بیش از دو سوم این کشور از جنگلهای استوایی بارانی پوشده شدهاست؛ و آب و هوای آن استوایی و بارندگی در طول سال سنگین است. رودهای مهم آن کاپواس، دیگول، باریتو، و بلندترین نقطه اندونزی نگگا پولو (هرم کارستنز) با ۵۰۳۰ متر ارتفاع است (در جزیره ایریان جایا).
قسمت اعظم اندونزی کوهستانی است و با وضع جغرافیائی خود که در دو طرف خط استوا قرار گرفته بیش از دو فصل دارا نیست یکی فصل مرطوب از نوامبر تا مارس و دیگری فصل خشک از ژوئن تا اکتبر.
مردم
اقتصاد
بیشترین صادرات اندونزی به کشورهای آمریکا و ژاپن و چین و سنگاپور میباشد. اندونزی از لحاظ معدنی کشوری غنی میباشد و معادن نفت، گاز طبیعی، قلع، نیکل، ذغال سنگ، بوکسیت و مس در این کشور موجود است اما به علت نسبت بیشتر جمعیت به ثروت جمعیت مردم فقیر زیاد است. صنعت معدنکاری سهمی ۱۲ درصدی در تولید ناخالص داخلی اندونزی دارد. یکی دیگر از منابع کسب درآمد برای اندونزی صنعت گردشگری است.
در اواخر دهه ۹۰ میلادی که بازارهای اقتصادی در آسیا دچار مشکلات شدید شد، ارزش پول اندونزی نیز بشدت سقوط کرد و سوهارتو ناچار شد تا اصلاحات اقتصادی شدیدی را انجام دهد و در همین رابطه با صندوق بینالمللی پول برای کمکی به ارزش بیش از ۴۰ میلیارد دلار به توافق رسید. نارضایتیهای سیاسی و در خواست استعفای سوهارتو، از پیامدهای این مشکلات اقتصادی بود. در مارس سال ۱۹۹۸ سوهارتو برای چندمین بار به قدرت رسید. اما مشکلات برای دولت همچنان ادامه داشت.
در میان سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۲ شمار میلیونرها در اندونزی رشد فزایندهای داشتهاست اما هنوز نیمی از مردم با درآمد روزی کمتر از دو دلار زندگی میکنند. تنها ۱۰ درصد کسانی که کار میکنند مالیات میپردازند و دولت برای تأمین آموزش رایگان و بهداشت مشکل دارد.
تولید نفت در اندونزی بسیار کم است و این میزان تنها برای تأمین نیازهای داخلی این کشور صرف میشود ولی با این حال اندونزی بزرگترین تولیدکننده نفت در کشورهای جنوب شرقی آسیا بهشمار میآید.
اندونزی به دلیل فرسودگی چاههای نفت و کمبود تولید نفت در این کشور در ماه مه ۲۰۰۸ از سازمان اوپک خارج شد.
بزرگترین جنگلها
Indonesia , officially the Republic of Indonesia, is a country in Southeast Asia and Oceania between the Indian and Pacific oceans. It consists of over 17,000 islands, including Sumatra, Sulawesi, Java, and parts of Borneo and New Guinea. Indonesia is the world"s largest island country and the 14th-largest country by area, at 1,904,569 square kilometres (735,358 square miles). With about 270 million people, Indonesia is the world"s fourth-most populous country and the most populous Muslim-majority country. Java, the world"s most populous island, is home to more than half of the country"s population.
Indonesia is a presidential republic with an elected legislature. It has 34 provinces, of which five have special status. The country"s capital, Jakarta, is the world"s second-most populous urban area. Indonesia shares land borders with Papua New Guinea, East Timor, and the eastern part of Malaysia, as well as maritime borders with Singapore, Vietnam, Thailand, the Philippines, Australia, Palau, and India (Andaman and Nicobar Islands). Despite its large population and densely populated regions, Indonesia has vast areas of wilderness that support one of the world"s highest levels of biodiversity.
The Indonesian archipelago has been a valuable region for trade since at least the 7th century when Srivijaya and later Majapahit traded with entities from mainland China and the Indian subcontinent. Local rulers gradually absorbed foreign influences from the early centuries, and Hindu and Buddhist kingdoms flourished. Sunni traders and Sufi scholars brought Islam, while Christianity was brought mostly through Europeans. Although sometimes interrupted by the Portuguese and the French and British, the Dutch were the foremost colonial power for much of their 350-year presence in the archipelago. The concept of "Indonesia" as a nation-state emerged in the early 20th century, culminating later in the proclamation of Indonesian Independence in 1945. However, it was not until 1949 that the Dutch recognised Indonesia"s sovereignty following an armed and diplomatic conflict between the two.
Indonesia consists of hundreds of distinct native ethnic and linguistic groups, with Javanese being the largest. A shared identity has developed with the motto "Bhinneka Tunggal Ika" ("Unity in Diversity" literally, "many, yet one"), defined by a national language, ethnic diversity, religious pluralism within a Muslim-majority population, and a history of colonialism and rebellion against it. The economy of Indonesia is the world"s 16th-largest by nominal GDP and the 7th-largest by PPP. It is a regional power and is considered a middle power in global affairs. The country is a member of several multilateral organisations, including the United Nations, World Trade Organization, G20, and a founding member of the Non-Aligned Movement, Association of Southeast Asian Nations, East Asia Summit, and the Organisation of Islamic Cooperation.
Indonesia is a presidential republic with an elected legislature. It has 34 provinces, of which five have special status. The country"s capital, Jakarta, is the world"s second-most populous urban area. Indonesia shares land borders with Papua New Guinea, East Timor, and the eastern part of Malaysia, as well as maritime borders with Singapore, Vietnam, Thailand, the Philippines, Australia, Palau, and India (Andaman and Nicobar Islands). Despite its large population and densely populated regions, Indonesia has vast areas of wilderness that support one of the world"s highest levels of biodiversity.
The Indonesian archipelago has been a valuable region for trade since at least the 7th century when Srivijaya and later Majapahit traded with entities from mainland China and the Indian subcontinent. Local rulers gradually absorbed foreign influences from the early centuries, and Hindu and Buddhist kingdoms flourished. Sunni traders and Sufi scholars brought Islam, while Christianity was brought mostly through Europeans. Although sometimes interrupted by the Portuguese and the French and British, the Dutch were the foremost colonial power for much of their 350-year presence in the archipelago. The concept of "Indonesia" as a nation-state emerged in the early 20th century, culminating later in the proclamation of Indonesian Independence in 1945. However, it was not until 1949 that the Dutch recognised Indonesia"s sovereignty following an armed and diplomatic conflict between the two.
Indonesia consists of hundreds of distinct native ethnic and linguistic groups, with Javanese being the largest. A shared identity has developed with the motto "Bhinneka Tunggal Ika" ("Unity in Diversity" literally, "many, yet one"), defined by a national language, ethnic diversity, religious pluralism within a Muslim-majority population, and a history of colonialism and rebellion against it. The economy of Indonesia is the world"s 16th-largest by nominal GDP and the 7th-largest by PPP. It is a regional power and is considered a middle power in global affairs. The country is a member of several multilateral organisations, including the United Nations, World Trade Organization, G20, and a founding member of the Non-Aligned Movement, Association of Southeast Asian Nations, East Asia Summit, and the Organisation of Islamic Cooperation.