آیا می دانستید که مرد پوست بادام است و زن مغز بادام - اسلام به زن نگاهی عزت بخش، کرامت آفرین

آموزش اجتماعی نظرات share

اسلام به زن نگاهی عزت بخش، کرامت آفرین و رشد دهنده دارد و برای زن هویت و شخصیتی مستقل قائل است. زن و مرد هر کدام بر اساس خصوصیات جسمانی خود، در ادامه آفرینش، رشد و تعالی انسان و حرکت تاریخ نقش خاصی به عهده‌دارند که در این میان نقش زن یعنی تداوم بخشیدن به نسل انسان، از نقش مرد مهم‌تر است. غربی‌ها، در عمق فرهنگ خود، زن را کالا و وسیله‌ای برای تمتع مرد می‌دانند و همه ابزارها و امکانات خود را برای تحقق این هدف به کار گرفته‌اند، اما در حرکتی مزدورانه بر این نگاه منحط، ناقص و گمراه‌کننده، نام آزادی گذاشته‌اند. اسلام به زن نگاهی عزت بخش، کرامت آفرین و رشد دهنده دارد و برای زن هویت و شخصیتی مستقل قائل است. زن در محیط اسلامی، رشد علمی شخصیتی اخلاقی، سیاسی می‌‌یابد و در اساسی‌ترین مسائل اجتماعی در صفوف مقدم قرار دارد، اما همچنان «زن» باقی می‌ماند و به این مسئله افتخار می‌کند.

در مورد خانواده، حرف خیلی زیاد است. مسئله همسری، مسئله مادری، این‌ها همه‌اش باید تفکیک شود. این نقش همسری فوق العاده‌است، ولو اصلا مادری‌ای وجود نداشته باشد. فرض کنید زنی است که یا مایل نیست به زایمان یا به هر دلیلی امکان زایمان برایش وجود ندارد، اما همسر است. نقش همسری را نباید دست کم گرفت. ما اگر می‌خواهیم این مرد در داخل جامعه موجود مفیدی باشد، باید این زن در داخل خانه همسر خوبی باشد، و الا نمی‌شود.

خانواده، پایه اصلی در جامعه است. سلول اصلی در جامعه است. اگر سالم شد، یعنی بدن سالم است. جامعه اسلامی، بدون بهره‌مندی کشور از نهاد خانواده سالم، سرزنده و بانشاط، اصلاً امکان ندارد پیشرفت کند. بالاخص در زمینه‌های فرهنگی و البته در زمینه‌های غیرفرهنگی، بدون خانواده‌های خوب، امکان پیشرفت نیست. پس خانواده لازم است. غرب رندانه از زیر بار طرح مسئله خانواده در می‌رود. توی همه بحث‌هایی که این‌ها می‌کنند، بحث زن هست، اما اصلا بحث خانواده نیست.

اگر زن داخل خانواده امنیت روانی داشته باشد، امنیت اخلاقی داشته باشد، آسایش داشته باشد، حقیقتا شوهر برای او لباس محسوب شود- همچنان که او لباس شوهر است- و همچنان که قرآن خواسته، مودت و رحمت بین این‌ها باشد، آنگاه مشکلات بیرون خانواده برای زن قابل‌تحمل خواهد شد. اصلاً بر این‌ها فائق می‌آید. اگر زن در آسایشگاه خود، در سنگر اصلی خود، بتواند مشکلات خودش را کاهش بدهد، بلاشک در عرصه اجتماع هم خواهد توانست. در داخل خانواده، مردنمای بیرونی است. زن نمای داخلی است. بخواهید یک خرده ذوقی‌تر بگویید، مرد پوست بادام است و زن مغز بادام است. از این قبیل تعبیرات می‌شد کرد. مرد ظاهرتر است، ساختمان او این جوری است، خدای متعال او را برای این کار ساخته و پرداخته، زن را برای یک کار دیگری. بنابراین بروز و ظهور و نمایش و نمود داشتن در مرد بیشتر است. به خاطر همین خصوصیات، نه به خاطر ترجیح. اما در زمینه مسائل اصلی انسان، زن و مرد هیچ فرقی باهم ندارند.

بنده با انواع مشارکت‌های اجتماعی موافقم، حالا چه از نوع اشتغال اقتصادی باشد، چه از نوع اشتغالات سیاسی و اجتماعی و فعالیت‌های خیرخواهانه و از این قبیل باشد، این‌ها هم خوب است. زن‌ها نصف جامعه‌اند و خیلی خوب است که اگر ما بتوانیم از این نیمه جامعه در زمینه این‌گونه مسائل استفاده کنیم، منتها دو سه تا اصل را نباید ندیده گرفت. یک اصل این است که این، کار اساسی را- که کارخانه و خانواده و همسر و کدبانویی و مادری است- تحت‌الشعاع قرار ندهد. این شدنی است. به نظرم می‌رسد مواردی داشتیم که خانم‌هایی این‌طور عمل می‌کردند. البته یک قدری به آن‌ها سخت می‌گذرد، هم درس خواندن، هم درس دادن، هم خانه‌داری کردن، بچه آوردن، بزرگ کردن، تربیت کردن. پس ما با اشتغال و مشارکتی کاملا موافق هستیم که به این قضیه اصلی ضربه و صدمه نزند، چون این جایگزین ندارد. شما اگر بچه خودتان را درخانه تربیت نکردید، یا اگر بچه نیاورید، یا اگر تارهای فوق‌العاده ظریف عواطف او را – که از نخ‌های ابریشم ظریف‌تر است- با سرانگشتان خودتان باز نکردید تا دچار عقده عاطفی نشود، هیچ کس دیگر نمی‌تواند این کار را بکند، نه پدرش و نه به طریق اولی دیگران، فقط کار مادر است. این کارها، کار مادر است. اما آن شغلی که شما بیرون دارید، اگر شما نکردید، ده نفر دیگر آنجا ایستاده‌اند و آن کار را انجام خواهند داد. بنابراین اولویت با این کاری است که بدیل ندارد، تعیّن با این است.

بیانات مقام معظم رهبری

منبع: Khamenei.ir