معرفی کتاب شب های روشن داستایوفسکی

شمایی که بیست و چهار ساعت شبانه‌روز به آن بنده‌خدا (نگذار اسمش را ببرم ها!) فکر می‌کنید و درس هم نمی‌خوانید، بد نیست لااقل یک کتاب هم بگیرید دست‌تان که هم برای ژست عاشق‌پیشگی‌تان بهتر است و هم هی بهتان نمی‌گویند: «این همه بهش فکر کردی، چی شد؟ دو تا کتاب بخون به جای وقت تلف کردن!» به شما پیشنهاد می‌کنم رمان «شب‌های روشن» اثر «داستایوفسکی» را بخوانید.

بسیار دیر به شهر برگشتم و چون به نزدیکی خانه ام رسیدم صدای ساعت ده بلند شد. راهم از کنار آبراه می گذشت و در این ساعت آن جا پرنده پر نمی زد. آخر خانه ی من بسیار پرت افتاده است. می رفتم و آواز می خواندم، زیرا وقتی دلم خوش است حتما زیرلب ترانه ای زمزمه می کنم، مثل همه ی خوشحالانی که دوست یا آشنای مهربانی ندارند و وقتی شادند نمی توانند او را در شادی خود سهیم کنند. آن وقت بود که ماجرای بسیار عجیبی برایم پیش آمد. زنی کنار راهم ایستاده، به جان پناه آبراه تکیه داده بود. بر طارمیِ جان پناه آرنج نهاده بود و پیدا بود که به آب تیره خیره شده است. کلاه زرد رنگ بسیار قشنگی بر سر داشت با روسری توریِ سیاه دلفریبی روی آن. در دل گفتم «باید دوشیزه ی جوان و سیاه چشمی باشد.» پیدا بود صدای پای مرا نشنیده بود و حتی وقتی نفس حبس کرده با دلی به شدت تپان از کنارش گذشتم از جا نجنبید. فکر کردم: «خیلی عجیب است! حتما غرق در فکر و خیال است!» و ناگهان انگاری در جا میخکوب شدم. صدای گریه خفه ای به گوشم رسید. بله، اشتباه نکرده بودم. دختر جوان گریه می کرد و ظرف یک دقیقه چند بار صدای هق هقش را شنیدم. وای خدایا! هاج و واج ماندم.

با تمام سلول‌های بدن‌تان این ماجرای آهسته دلدادگی را حس کنید و با خودتان قضاوت کنید که انصافا شما هم مثل مرد جوان شخصیت اصلی داستان برای معشوقه‌تان شبانه‌روز وقت گذاشته‌اید؟ از روح بی‌روح(!) او یک شخصیت زنده ساخته‌اید؟ نا امیدی‌هایش را به امید تبدیل کرده‌اید؟ یا صرفا او را بهانه کرده‌اید که از درس‌نخواندن وجدان درد نگیرید؟ فقط این را بگویم که مرد جوان توی داستان می‌توانست نامه بنویسد و نامه بخواند. یک کار نکنید که عاشق اما بی‌سواد از دنیا بروید. از من گفتن!