زن بی رحم از حضور در سازمان ملل انصراف داد

آنگ‌سان سوچی، رهبر دولت میانمار (برمه) و از برندگان جایزه صلح نوبل، از شرکت در نشست مجع عمومی سازمان ملل منصرف شده است.

روز چهارشنبه، ۲۲ شهریور (۱۳ سپتامبر)، سخنگوی دولت میانمار اعلام کرد که "مشاور ارشد دولت" برای سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل به نیویورک سفر نخواهد کرد و به جای او، معاون رئیس جمهوری در این اجلاس حضور خواهد داشت. آنگ سان سوچی عنوان "مشاور ارشد دولت" میانمار را دارد اما به عنوان رهبر حزب اکثریت در پارلمان، قدرت اصلی در دولت غیرنظامی این کشور محسوب می‌شود.
سخنگوی دولت میانمار در مورد دلیل اتخاذ این تصمیم توضیحی نداد اما منابع نزدیک به آنگ‌سان سوچی گفته‌اند که وضعیت داخلی کشور باعث شده تا وی از سفر به نیویورک منصرف شود.

قرار است روز چهارشنبه، شورای امنیت سازمان ملل هم برای بررسی بحران میانمار تشکیل جلسه بدهد. انتظار می‌رود اکثر کشورهای غربی نحوه برخورد ارتش با شورشیان روهینگا و فشاری را که بر غیرنظامیان وارد آورده مورد انتقاد شدید قرار دهند اما دولت چین پیشاپیش حمایت خود را از میانمار اعلام داشته است. چین نیز با ناآرامی در مناطق مسلمان‌نشین خود روبرو بوده و گاه به خاطر نحوه برخورد با این مساله مورد انتقاد قرار داشته است.

در پی حمله مسلحانه شبه‌نظامیان مسلمان مخالف دولت به پاسگاه‌های پلیس و مراکز نظامی در استان راخین در روز ۲۵ اوت، نیروهای دولتی میانمار عملیات گسترده‌ای را در این منطقه به اجرا گذاشتند. با وجود تاکید دولت بر اینکه هدف از این عملیات "مبارزه با تروریسم" است، هزاران تن از غیرنظامیان مسلمان این منطقه به خاطر فشار و خشونت نیروهای دولتی و تندروهای بودایی خانه‌های خود را ترک کرده و آواره شده‌اند. گفته می‌شود شماری نیز جان خود را از دست داده‌اند و تعدادی خانه و روستای مسلمان‌نشین نیز به آتش کشیده شده است.

نزدیک به چهارصد هزار آواره روهینگا به مناطق مرزی داخل بنگلادش گریخته‌اند و در شرایط ناگواری به سر می‌برند.

اقدامات ارتش میانمار به خصوص باعث انتقاد جهانی از سکوت آنگ‌سان سوچی شده است. پس از سال‌ها مبارزه علیه حکومت نظامیان در میانمار، حزب ائتلاف برای دموکراسی به رهبری وی در انتخابات پارلمانی سال ۲۰۱۵ اکثریت قابل توجه کرسی‌ها را کسب کرد و توانست دولت جدید را تشکیل دهد. اگرچه آنگ‌سان سوچی به دلیل موانع قانونی اجازه تصدی سمت ریاست جمهوری و نخست وزیری را نیافت، اما در مقام "مشاور ارشد دولت" قدرت اصلی در دولت است.

سال گذشته، وی در نخستین سخنرانی به عنوان رهبر میانمار در مجمع عمومی سازمان ملل وعده داد که راهی را برای خاتمه دادن به اختلاف دینی و قومی بیابد که "به استقرار صلح، ثبات و توسعه برای تمامی اقوام در کشور منجر شود." به گفته منتقدان، نه تنها این وعده عملی نشده است بلکه آنگ‌سان سوچی از محکوم کردن اقدامات خشونت‌آمیز نیروهای دولتی علیه مسلمانان روهینگا هم خودداری ورزیده است.

در حالیکه آزادی آنگ سان سوچی از چندین سال حبس خانگی و پیروزی او در انتخابات و تشکیل دولت در میانمار با استقبال گسترده نهادهای مدافع حقوق بشر و بسیاری از کشورهای جهان مواجه شده بود، بحران کنونی در میانمار به شدت به اعتبار جهانی او آسیب زده است.

علاوه بر شماری از سازمان‌های مدافع حقوق بشر و مقامات کشورهای مختلف، به ویژه کشورهای مسلمان، چند تن از برندگان جایزه صلح نوبل نیز سکوت این برنده جایزه صلح نوبل در قبال خشونت ارتش علیه اقلیت روهینگا را محکوم کرده‌اند. در مقابل، مدافعان آنگ‌سان سوچی گفته‌اند که هنوز هم ارتشیان از قدرت قراوانی در برمه برخوردار هستند و رهبر دولت غیرنظامی در موقعیتی نیست که بدون به خطر انداختن این دولت بتواند موضعی مخالف صلاحدید نظامیان اتخاذ کند.

براساس آمار غیررسمی، جمعیت اقلیت روهینگیا در برمه به حدود یک میلیون نفر می‌رسد و حدود یک میلیون نفر دیگر از این قوم هم در سایر کشورها به صورت مهاجر و پناهنده زندگی می‌کنند. اکثر جمعیت مسلمانان روهینگیا در میانمار در ایالت راخین سکونت دارند.

ارتش برمه با کودتایی در سال ١٩٦٢ قدرت را در در دست گرفت و در دهه‌های بعد، به طور مستقیم یا غیرمستقیم اداره امور این کشور را در دست داشت. سرانجام در سال ٢٠١١ میلادی، در حالی که این کشور با فشار و تحریم خارجی مواجه بود، اصلاحاتی را به اجرا گذاشت که سرانجام به برگزاری انتخابات پارلمانی آزاد سال ٢٠١٥ و پیروزی حزب اتحاد ملی برای دموکراسی به رهبری آنگ سان سوچی و تشکیل دولت غیرنظامی به رهبری او منجر شد.

از زمان قدرت گرفتن نظامیان در برمه در سال ١٩٦٢، جمعیت روهینگیا تحت فشار قرار گرفت و سرانجام در سال ١٩٨٢، دولت نظامی با تصویب قانون جدید تابعیت، این قوم را غیربرمه‌ای اعلام و شهروندی آنان را سلب کرد. در نتیجه، مردم روهینگیا در میانمار، که سازمان ملل آنان را بزرگترین جمعیت بدون ملیت در جهان دانسته، از دسترسی به بسیاری از خدمات اجتماعی در این کشور محروم هستند.

ایالت راخین با شورش مسلحانه گروه‌های تندرو راهینگا و همچنین درگیری قومی بین مسلمانان راهینگیا و بودایی‌ها مواجه بوده که گاه به گاه خشونت و خونریزی به همراه داشته است.