زن و شوهری که از تماشای مراسم اعدام لذت می برند!

ترزا می‌گوید، در طول اعدام، محکومان به پنجره اتاق شاهدان خیره می‌شوند و سکوت در اطاق حاکم می‌شود.

"خیلی عجیب است، کسی را نگاه می‌کنی که به تو خیره شده و آماده مرگ می‌شود."

بعد از اعدام، پزشک مسئول، مرگ محکوم را تایید می‌کند و پرده اتاق شاهدان کشیده می‌شود.

اخیرا، در ایالت آرکانزاس، پیداکردن شاهد برای اعدام خبرساز شد. وندی کلی، رئیس مراکز تادیبی ایالت، برای پیدا کردن کسانی که داوطلب تماشای اعدام شوند به یک تجمع رفت و از مردم درخواست کمک کرد. مقام‌های ایالت می‌خواستند در ۱۱ روز، هشت محکوم را اعدام کنند اما نمی‌توانستند به تعداد قانونی شاهد پیدا کنند.

قوانین ایالتی آرکانزاس می‌گوید "شهروندان شریف" باید در همه اعدام‌ها حاضر باشند تا "تایید کنند که حکم اعدام مطابق قانون اجرا شده است."

درخواست عمومی مقام‌ها کارساز شد. حالا آرکانزاس به اندازه کافی داوطلب دارد.

بث وییل ۳۹ ساله از جکسنویل، به درخواست رئیس مراکز تادیبی ایالت پاسخ داد و نامه‌ای برایش فرستاد: "لطفا این نامه را به عنوان درخواست رسمی من برای حضور در اجرای اعدام هشت محکوم به عنوان شاهد داوطلب بپذیرید."

"با کمال میل حاضر هستم به خانواده‌هایی که مدت‌ها منتظر اجرای عدالت بوده‌اند کمک کنم."

فرانک ویلند، ۷۷ ساله، در لینچبرگ ویرجینیا، پیشه‌ور است، کارش ساخت وسایل ظریف با فلز برنج است. فرانک شاهد اجرای چهار حکم اعدام بوده است. می‌گوید داوطلب شده است تا از اجرای قانون حمایت کند.

آخرین بار حدود ۱۰ سال پیش بود که شاهد اعدام شده بود. محکوم، برندون هدریک، به جای تزریق مواد سمی، خواسته بود با صندلی الکتریکی اعدام شود.

فرانک می‌گوید "طرف نزدیک من زندگی می‌کرد و چند نفر از آشناهایش را می‌شناختم" فرانک خنده کنان ادامه می‌دهد "سر اعدام گفت که از سوزن می‌ترسد."

او شاهد بود که محکوم را به صندلی می‌بندند، زندانبان روی سرش یک اسفنج خیس می‌گذارد تا جریان برق راحت عبور کند. "بعدش هم بوم…"

"به دست‌هایش خیره شدم، انتظار داشتم مشت‌هایش را گره کند، اما نکرد، فقط یک صدای بنگ بلند شد."

"حتی تکان نخورد، اگر من هم قرار بود انتخاب کنم، صندلی را انتخاب می‌کردم."

"تنها نشانه‌ای که می‌شد فهمید اتفاقی افتاده این بود که پاهایش کمی دود کرد."

اما دیدن اعدام‌ها، روی شاهدان اثر می‌گذارد.

فرانک می‌گوید "بارها و بارها، صحنه این اعدام را در ذهنم مرور کرده‌ام، نمی‌دانم چرا، اما این کار را کرده‌ام."

ترزا کلارک، از روز بعد از دیدن اولین اعدام زندگی‌اش می‌گوید: "پشت فرمان ماشینم نشسته بودم، چراغ قرمز بود و قسم می‌خورم توی آینه وسط ماشینم، محکومی که شاهد مرگش بودم را دیدم، صورت محکوم‌ها در ذهن می‌ماند."

اما ترزا همچنان مصمم است: "اگر همین الان تماس بگیرند و دنبال داوطلب باشند، برای تماشا می‌روم."

"همیشه فکر می‌کنم این آدم‌ها می‌دانند که دارند می‌میرند، اما کسانی که به قتل رسانده‌اند نمی‌دانستند که دارند می‌میرند. محکومان به مرگ، برای خداحافظی وقت دارند، برای همین هم دلم برایشان نمی‌سوزد."