تاریخچه دانشگاه پرینستون + شهریه، چگونگی تحصیل و گرفتن بورس در پرینستون

انتشارات دانشگاه پرینستون (Princeton University Press) ناشری مستقل با ارتباطات نزدیک با دانشگاه پرینستون است. این انتشارات در سال ۱۹۰۵ با کمک چاپ فشاری برای ارائه خدمات به دانشجویان و استادان دانشگاه پرینستون راه‌اندازی شد.

شهریه در دانشگاه های خصوصی ایالات متحده آمریکا بسیار بالا می باشد، شهریه دانشگاه پرینستون در سال 2016 میلادی 45.320 دلار /3,036,440,000 تومان (قیمت تبدیل شده) اعلام شده بود.

در حال حاضر دانشگاه پرینستون وام دانشجویی به دانشجویان را متوقف کرده است.

در دانشگاه پرینستون حدود 5391 دانشجو در مقطع کارشناسی و حدود 2697 دانشجو هم در مقطع کارشناسی ارشد به تحصیل می پردازند.

در حال حاضر این دانشگاه در مقاطع کارشناسی و تحصیلات تکمیلی دانشجو می پذیرد و رشته های مختلف علوم انسانی، علوم اجتماعی، علوم طبیعی و مهندسی در این دانشگاه دایر است. دانشکده های پزشکی، حقوق، الهیات و بازرگانی در پرینستون وجود ندارند اما این دانشگاه با همکاری مؤسسه آموزشی «ودرو ویلسون»، دوره های آموزش تخصصی در رشته های معماری، مهندسی و علوم کاربردی را برای دانشجویان متقاضی برگزار می کند. دانش آموختگان و اساتید دانشگاه پرینستون تا به حال ۳۵ جایزه نوبل و ۲۰ مدال افتخار ملی را برای این دانشگاه به ارمغان آورده اند.

در ۱۹۶۹ دانشگاه پرینستون برای اولین بار از دانشجویان زن در مقطع کارشناسی ثبت نام به عمل آورد. پیش از آن در ۱۸۸۷، مدیران پرینستون شعبه ای از این دانشگاه را با عنوان «کالج زنانه اولین» (Evelyn College for Women) برای دانشجویان زن افتتاح نمودند. عمر این کالج کمتر از یک دهه بود و در ۱۹۶۹ با ادغام این کالج در پرینستون، دانشجویان زن برای اولین بار به این دانشگاه راه یافتند.

دانشگاه پرینستون در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد، مجموعه ی وسیعی از رشته های گوناگون را شامل می شود و دروس متنوعی را در هر رشته به دانشجویان ارائه می نماید. در مقطع دکتری نیز در رشته های معماری، مهندسی، مدیریت مالی و روابط عمومی، بورس های تحصیلی قابل ملاحظه ای به دانشجویان ارائه می گردد.

مقطع کارشناسی در رشته های علوم انسانی، بطور معمول به صورت سمینار یا کنفرانس در این دانشگاه برگزار می شود و در مقطع کارشناسی ارشد، دانشجویان برای فارغ التحصیلی باید از پایان نامه ای مرتبط با رشته تحصیلی خود دفاع نمایند. در برخی از رشته ها همچون معماری و هنر نیز، پروژه ی پایانی دانشجویان باید به صورت عملی ارائه شود.

دانشجویان پرینستون موظفند در بدو ورود به پرینستون تعهد نامه ای را امضا نمایند که با عنوان «نظام نامه شرافت» شناخته می شود. بر اساس این نظامنامه که در سال ۱۸۹۳ تدوین شده است، کارمندان و اعضای هیئت علمی پرینستون نظارتی بر برگزاری امتحانات و دیگر امور دانشجویی ندارند و هر دانشجو موظف است سایر دانشجویان را تحت نظر قرار داده و در صورت مشاهده ی هرگونه تخلف، مراتب را به مسئولین دانشگاه گزارش نماید. مدیریت دانشگاه پرینستون نسبت به تخلفات انضباطی دانشجویان بسیار حساس است و کوچکترین تخلفات می تواند باعث تعلیق و حتی اخراج دانشجویان شود.

پذیرش دانشجویان در دانشگاه پرینستون پروسه ای بسیار دشوار دارد و وابسته به گزینشی به شدت انتخابی و سخت گیرانه است. متقاضیان ورود به این دانشگاه می توانند فرم تقاضای خود را از نیمه ماه آگوست تا اول نوامبر به این دانشگاه ارسال نمایند (در برخی از انواع پذیرش، فرم تقاضا تا اول ژانویه نیز قابل ارسال است) و نتیجه نهایی پذیرش در انتهای ماه مه به متقاضیان اعلام می شود. متقاضیان ورود به پرینستون باید پیش از ارسال فرم تقاضا، دوره های درسی پیش نیاز این دانشگاه را پشت سر گذاشته باشند. این دوره ها عبارتند از: ۴ سال زبان انگلیسی (با تسلط کامل بر نوشتار)، ۴ سال ریاضیات، ۴ سال زبان خارجه، حداقل ۲ سال علوم آزمایشگاهی، حداقل ۲ سال تاریخ (شامل مطالعه تاریخ کشور یا منطقه ای خارج از ایالات متحده آمریکا) و آشنایی با هنرهای تجسمی، موسیقی یا تئاتر. علاوه بر این متقاضیان تحصیل در رشته های مهندسی یا علوم مرتبط با فیزیک، باید دروس زیر را نیز گذرانده باشند: ریاضیات شامل حساب دیفرانسیل و انتگرال، علوم تجربی شامل یک سال فیزیک وابسته به ریاضیات و یک سال شیمی.

در سال ۲۰۰۱ پیرو اصلاحات بنیادین صورت گرفته در پرینستون، این دانشگاه به عنوان اولین دانشگاه امریکایی، اعطای هرگونه وام به دانشجویان را متوقف کرد. پس از تصویب این قانون، نیازهای اثبات شده دانشجویان پرینستون تنها از طریق اعطای کمک هزینه یا بورس تحصیلی و فراهم آوردن کارهای دانشجویی برای آنها برطرف می شود. بر همین اساس پرینستون در میان سایر دانشگاه های آمریکا، رتبه ی اول را از نظر کمترین میزان بدهی دانشجویی در اختیار دارد. بدهی دانشجویان به این دانشگاه در حال حاضر حدود ۵۰۰۰ دلار است که یک پنجم میانگین بدهی دانشجویان به سایر دانشگاه های آمریکا محسوب می شود.

بر اساس رتبه بندی مجله «یو اس نیوز اند ورلد ریپورت»، پرینستون از ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۳ همواره یکی از دو دانشگاه اول آمریکا بوده است و در طول این ۱۳ سال، ۱۱ بار به عنوان بهترین دانشگاه ایالات متحده شناخته شده است. در رتبه بندی ۲۰۱۲ روزنامه تایمز، این دانشگاه به عنوان ششمین دانشگاه برتر جهان و دومین دانشگاه مهندسی و فناوری جهان (بعد از ام آی تی و بالاتر از دانشگاه کلتک) معرفی شده است. درسال ۲۰۱۳ نیز این دانشگاه در رتبه بندی بهترین کالج آمریکایی مؤسسه « فوربز»، رتبه سوم را در میان ۳۰۰ کالج و دانشگاه آمریکایی کسب کرده است.

از نظر امکانات آموزشی و کمک آموزشی، پرینستون در سطح بالایی قرار دارد و از بسیاری جهات، تجهیزات آموزشی آن فراتر از استانداردهای رایج در دانشگاه های آمریکا است. پرینستون صاحب یک ابرکامپیوتر «بلوژن» ساخت کمپانی آی بی ام به نام «اورنجینا» است که هشتاد و نهمین کامپیوتر پر سرعت جهان محسوب می شود.

در طول تاریخ، افراد سرشناس بسیاری در دانشگاه پرینستون تحصیل کرده اند یا جزو اعضای هیئت علمی این دانشگاه بوده اند. در میان فارغ التحصیلان سرشناس این دانشگاه می توان به دو رئیس جمهور آمریکا «جیمز مدیسون» و «ودرو ویلسون»، معاون رئیس جمهور «آرون بور» و بانوی اول فعلی آمریکا «میشل اوباما» اشاره کرد. علاوه بر این «جف بزوس» رئیس هیئت مدیره و بنیانگزار «آمازون»، «اریک اشمیت» مدیر عامل گوگل، «جان نش» ریاضیدان معروف برنده جایزه نوبل، «ریچارد فاینمن» فیزیکدان سرشناس برنده جایزه نوبل، «پل کروگمن» اقتصاد دان برجسته امریکایی، «ملکه نور» همسر ملک حسین پادشاه اردن و «ونتورت میلر» بازیگر نقش اول سریال «فرار از زندان» نیز، از دیگر فارغ التحصیلان مشهور این دانشگاه به شمار می روند.

خوابگاه پرینستون

خوابگاه پرینستون

نقشه دانشگاه

John Nash with Alicia Nash

جان فوربز نَش جونیور (John Forbes Nash, Jr.) (زاده ۱۳ ژوئن ۱۹۲۸ - درگذشت ۲۳ مه ۲۰۱۵) ریاضی‌دان نابغه و برجستهٔ آمریکایی و برنده جایزه نوبل اقتصاد بود. وی به مدت بیش از ۳ دهه به بیماری روان‌گسیختگی (اسکیزوفرنی) از نوع پارانوئید مبتلا بود.

جان نش صداهایی غیرواقعی را می‌شنید که او را از خطراتی موهوم حذر می‌دادند و وادارش می‌کردند کارهایی برخلاف خواسته‌اش انجام بدهد. رفته رفته بر شدت توهمات او افزوده شد و زندگی‌اش در آستانه فروپاشی قرار گرفت. کرسی استادی خود را در دانشگاه از دست داد و بالاخره در بیمارستان بستری شد ولی در این دوران همسرش کنار او بود و به او بسیار کمک کرد.

پزشکان بیماری‌اش را نوعی اسکیزوفرنی هذیانی (پارانوید) تشخیص دادند که با افسردگی خفیف و کاهش اعتماد به نفس همراه شده بود.

او با تمام توان سعی کرد تا محتوای ذهنی بیمار خود را ذره ذره اصلاح کند. این فرایند جبرانی، چیزی نزدیک به ۳۰ سال از بهترین سال‌های عمر او را گرفت اما امید و اراده‌ای که او از خود نشان داد، کار خودش را کرد و ریاضی‌دان نابغه بالاخره از بند بیماری نجات پیدا کرد.

خودش این طور می‌نویسد:
به مرور زمان سعی کردم بخش بیمار ذهن خودم را شناسایی و پاک کنم. سعی کردم رفته رفته ذهنیت عالمانه‌ای را که از قبل داشتم، بازسازی کنم. این کار خیلی طول کشید، خیلی چیزها را از من گرفت اما فکر می‌کنم الان دیگر بخش اعظم آن هذیان‌ها و آن توهمات را دور ریخته‌ام. اینکه در این سن و سال هنوز می‌توانم یک ریاضی‌دان و تئوریسین فعال باشم، به این معنی است که من در مبارزه با بیماری‌ام موفق شده‌ام.

کتاب ذهن زیبا که در ۱۹۹۸ میلادی منتشر شد، و نیز فیلمی با همین نام با بازی راسل کرو در نقش نش و کارگردانی ران هاوارد که در ۲۰۰۱ به نمایش درآمد؛ دربارهٔ زندگی او ساخته شده‌است. این فیلم برندهٔ چهار جایزه اسکار از جمله جایزه اسکار بهترین فیلم شد. همچنین مستند جنون درخشان که نگاه دقیق‌تر و وفادارتری به زندگی او داشته‌است.

درخصوص فداکاری بسیار آلیشیا در دوران بیماری جان نش، که در فیلم ذهن زیبا بسیار اغراق شده است، در حالی که واقعیت این بود که وقتی حال جان رو به بهبود نرفت، آلیشیا عاقبت طاقتش را از دست داد و در ۱۹۶۲ از جان نش جدا شد و هفت سال بعد در ۱۹۷۰ تنها به جان اجازه داد تا در خانه وی زندگی کند. نش دارای ۲ فرزند پسر است. فرزند اولش، که درست همزمان با شروع بیماری پدر به دنیا آمد، ریاضی‌دان است و درست مانند پدر، به بیماری اسکیزوفرنی هذیانی مبتلاست. او نیز سال‌هاست که تحت نظارت و درمان پزشکان قرار دارد.

مرگ

در تاریخ ۲۳ مه ۲۰۱۵ جان نش و همسرش آلیشیا از فرودگاه به سمت خانه‌شان در نیوجرسی در حرکت بودند که تاکسی آنها تصادف کرد. علت تصادف تاکسی حامل وی و همسرش عدم کنترل خودرو توسط راننده تاکسی هنگام سبقت اعلام شد. جان نش یک هفته پیش از مرگ به همراه لوییس نیرنبرگ که سال‌ها با هم کار کرده بودند به نروژ سفر کرده بود تا جایزه آبل (Abel Prize) را از هارالد پنجم، پادشاه نروژ دریافت کند. آنها در روز حادثه از نروژ به آمریکا بازگشته بودند.