زندگینامه (بیوگرافی) رابرت موگابه
رابرت گابریل کاریگامومبه موگابه (به انگلیسی: Robert Gabriel Karigamombe Mugabe) (زاده ۲۱ فوریه ۱۹۲۴)، انقلابی و سیاست‌مدار زیمبابوه‌ای است که از ۱۹۸۷ به عنوان رئیس‌جمهور، و پیشتر از ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۷ به عنوان نخست وزیر بر زیمبابوه حکومت کرده است. او از نظر ایدئولوژیک یک ملی‌گرای آفریقایی و یک سوسیالیست است، که از سال ۱۹۷۵ اتحادیه ملی آفریقایی زیمبابوه-جبهه میهنی (زانو-پی‌اف) را رهبری کرده است.موگابه در سوم اوت ۲۰۱۳ در انتخابات ریاست‌جمهوری با ۶۱ درصد آرا پیروز و برای هفتمین بار رئیس‌جمهور زیمبابوه شد، در این دوره مورگان چانگیرای، نخست‌وزیر زیمبابوه و رهبر حزب جنبش، برای تغییر دموکراتیک ــ که رقیب اصلی موگابه به شمار می‌رفت ــ نزدیک به ۳۴ درصد آرا را کسب کرد. وی در سال ۲۰۱۵ به عنوان رئیس اتحادیه آفریقا برگزیده شد. موگابه ۹۳ ساله پیرترین رئیس‌جمهور جهان می‌باشد.
زندگینامه
او که در ۱۹۵۱ مدرک لیسانس خود را از دانشگاه فورت هاره دریافت کرده، شش مدرک لیسانس دیگر را از راه آموزش از دور گرفت. او دو تا از مدارک حقوقش را در زندان به دست آورد. هنگام ریاست‌جمهوری، فوق‌لیسانس حقوق را دریافت کرد.
وی از سال ۱۹۸۰ میلادی تا ۱۹۸۷ به‌عنوان نخست‌وزیر و از سال ۱۹۸۷ تاکنون، با عنوان رئیس‌جمهور این کشور، بر سر کار است.
وی همچنین رهبر حزب حاکم زانو پی اف است.
رابرت موگابه، به‌دلیل سیاست‌های اقتصادی و سرکوب مخالفان سیاسی‌اش، همواره تحت انتقاد محافل جهانی قرار داشته‌است.
پس از دخالت گزاف نظامی زیمبابوه به رهبری رابرت موگابه در جنگ دوم کنگو، که به سلب مالکیت انبوه زمین‌های سفیدپوست‌ها انجامید، بسیاری کشورهای غربی وی را متهم به «تبعیض نژادی» و نفرت‌پراکنی نسبت به اقلیت سفیدپوست ساکن در زیمبابوه کردند. براثر تحریم‌های اقتصادی، اقتصاد زیمبابوه با مشکلات بسیار جدی روبرو شد. کمبودهای جدیِ نفتی و غذایی منجر به مهاجرت گستردهٔ اهالی زیمبابوه به کشورهای همسایه، بخصوص آفریقای جنوبی شد.
موگابه، مخالفینش را «تازه متولدین استعمارگر» می‌نامد. وی و طرفدارانش، مدعی هستند که مشکلات زیمبابوه، «میراث استعمار» است.
سیاست‌ها
رابرت موگابه از مدافعان برنامه هسته‌ای ایران است.
در پی فشار داخلی و بین‌الملی بر او، موگابه در سال ۲۰۰۸ ناچار به تقسیم قدرت با مورگان چانگیرای، نخست‌وزیر کنونی، شد. در پی این تقسیم قدرت، اقتصاد زیمبابوه پس از دهه‌ها رکود، به‌آرامی روند بهبود به خود گرفت.
جنجال‌ها
در پی انتقاد گوردن براون، نخست‌وزیر بریتانیا، از «وجود تقلب» در انتخابات ۲۹ مارس ۲۰۰۸ زیمبابوه، موگابه وی را «یک نقطهٔ ریز بر روی کُرهٔ زمین» خواند.
سیلویو برلوسکونی، نخست‌وزیر ایتالیا، و بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل متحد، که میزبان کنفرانس در ژوئن ۲۰۰۸ میلادی برای مقابله با «بحران جهانیِ غذا» بودند، محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور اسلامی ایران، و رابرت موگابه، رئیس‌جمهور زیمبابوه را در مراسم تشریفاتیِ شام، که به افتخار رهبران حاضر در کنفرانس، برپا شده‌بود، دعوت نکردند.
در سال ۲۰۱۳ و در جشن تولد ۸۹سالگی‌اش، موگابه، ضمن رد گزارش‌هایی مبنی بر اوضاع جسمانیِ بدش، مأموریت خود در ادارهٔ زیمبابوه را «آسمانی» توصیف کرد.
زندگی شخصی
وی در سال ۱۹۶۱ میلادی با «سالی هیفران» ازدواج کرد. خانواده سالی متعلق به «جنبش ملی‌گرایان غنا» بودند. زن اول او، بانوی اول سالی هیفران، در ۱۹۹۲ براثر نارسایی کلیه درگذشت. تنها پسر آنها در ۱۹۶۶، وقتی موگابه در زندان بود، درگذشته‌بود. برخی منتقدان می‌گویند موگابه پس از مرگ او زیمبابوه را بد حکمرانی کرد.
موگابه در ۱۷ اوت ۱۹۹۶ با منشی سابقش، گریس ماروفو، که ۴۱ سال از خودش جوان‌تر بود و از او از قبل دو فرزند داشت، ازدواج کرد. او اول بار زمانی حامله شد که موگابه هنوز در ازدواج با زن اولش سالی بود و خودش هم در ازدواج با مرد دیگری بود که اکنون در چین دیپلمات است. موگابه و گریس در یک مدرسهٔ مسیونری کاتولیک به‌شیوهٔ کاتولیک ازدواج کردند. نلسون ماندلا و نیز دو فرزند موگابه از گریس، از جمله مهمانان بودند. ماندلا در این مراسم در حال بوسیدن عشق جدیدش دیده شد. موگابه‌ها سه فرزند دارند: بونا، رابرت پیتر جونیور و بلمارین چاتونگا.
گریس، به‌دلیل خریدهای اروپایی‌اش «گوچی گریس» خوانده شده و مورد انتقاد قرار گرفته‌است.
انتخابات سال ۲۰۱۳
رابرت موگابه در سوم اوت ۲۰۱۳ در انتخابات ریاست‌جمهوری زیمبابوه با ۶۱ درصد آرا پیروز و برای هفتمین بار رئیس‌جمهور زیمبابوه شد. در این دوره، مورگان چانگیرای، نخست‌وزیر زیمبابوه و رهبر حزب جنبش برای تغییر دموکراتیک، که رقیب اصلی موگابه به شمار می‌رفت، نزدیک به ۳۴ درصد آرا را کسب کرد. حزب حاکم زانو پی اف، حزب رابرت موگابه، بیش از دوسوم کرسی‌های مجلس این کشور را به خود اختصاص داده‌است. با این میزان رأی، احتمال دارد حزب موگابه دست به تغییر قانون اساسی بزند. پس از انتخابات، چانگیرای نتایج اعلام‌شده را نپذیرفت و گفت این آرا را در دادگاه به چالش خواهد گرفت. هرچند مسئول ناظران انتخاباتیِ اتحادیه آفریقا، انتخابات عمومی در زیمبابوه را آزاد، منصفانه و معتبر دانست، اما گروه موسوم به حامیان انتخابات زیمبابوه، بزرگترین گروه داخلیِ ناظر بر انتخابات این کشور، معتقد بود که انحرافات جدی در این انتخابات صورت گرفته‌است. اتحادیه اروپا درمورد انحراف و تقلب در انتخابات زیمبابوه ابراز نگرانی کرد.
در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۰۸ نیز موگابه و چانگیرای هر دو به دور دوم راه یافتند، اما پس از انتشار گزارش‌هایی مبنی بر فشار بر طرفداران حزب جنبش برای تغییر دموکراتیک و کشته شدن شماری از آنان، مورگان چانگیرای از ادامهٔ رقابت صرف‌نظر کرد.
او که در ۱۹۵۱ مدرک لیسانس خود را از دانشگاه فورت هاره دریافت کرده، شش مدرک لیسانس دیگر را از راه آموزش از دور گرفت. او دو تا از مدارک حقوقش را در زندان به دست آورد. هنگام ریاست‌جمهوری، فوق‌لیسانس حقوق را دریافت کرد.
وی از سال ۱۹۸۰ میلادی تا ۱۹۸۷ به‌عنوان نخست‌وزیر و از سال ۱۹۸۷ تاکنون، با عنوان رئیس‌جمهور این کشور، بر سر کار است.
وی همچنین رهبر حزب حاکم زانو پی اف است.
رابرت موگابه، به‌دلیل سیاست‌های اقتصادی و سرکوب مخالفان سیاسی‌اش، همواره تحت انتقاد محافل جهانی قرار داشته‌است.
پس از دخالت گزاف نظامی زیمبابوه به رهبری رابرت موگابه در جنگ دوم کنگو، که به سلب مالکیت انبوه زمین‌های سفیدپوست‌ها انجامید، بسیاری کشورهای غربی وی را متهم به «تبعیض نژادی» و نفرت‌پراکنی نسبت به اقلیت سفیدپوست ساکن در زیمبابوه کردند. براثر تحریم‌های اقتصادی، اقتصاد زیمبابوه با مشکلات بسیار جدی روبرو شد. کمبودهای جدیِ نفتی و غذایی منجر به مهاجرت گستردهٔ اهالی زیمبابوه به کشورهای همسایه، بخصوص آفریقای جنوبی شد.
موگابه، مخالفینش را «تازه متولدین استعمارگر» می‌نامد. وی و طرفدارانش، مدعی هستند که مشکلات زیمبابوه، «میراث استعمار» است.
سیاست‌ها
رابرت موگابه از مدافعان برنامه هسته‌ای ایران است.
در پی فشار داخلی و بین‌الملی بر او، موگابه در سال ۲۰۰۸ ناچار به تقسیم قدرت با مورگان چانگیرای، نخست‌وزیر کنونی، شد. در پی این تقسیم قدرت، اقتصاد زیمبابوه پس از دهه‌ها رکود، به‌آرامی روند بهبود به خود گرفت.
جنجال‌ها
در پی انتقاد گوردن براون، نخست‌وزیر بریتانیا، از «وجود تقلب» در انتخابات ۲۹ مارس ۲۰۰۸ زیمبابوه، موگابه وی را «یک نقطهٔ ریز بر روی کُرهٔ زمین» خواند.
سیلویو برلوسکونی، نخست‌وزیر ایتالیا، و بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل متحد، که میزبان کنفرانس در ژوئن ۲۰۰۸ میلادی برای مقابله با «بحران جهانیِ غذا» بودند، محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور اسلامی ایران، و رابرت موگابه، رئیس‌جمهور زیمبابوه را در مراسم تشریفاتیِ شام، که به افتخار رهبران حاضر در کنفرانس، برپا شده‌بود، دعوت نکردند.
در سال ۲۰۱۳ و در جشن تولد ۸۹سالگی‌اش، موگابه، ضمن رد گزارش‌هایی مبنی بر اوضاع جسمانیِ بدش، مأموریت خود در ادارهٔ زیمبابوه را «آسمانی» توصیف کرد.
زندگی شخصی
وی در سال ۱۹۶۱ میلادی با «سالی هیفران» ازدواج کرد. خانواده سالی متعلق به «جنبش ملی‌گرایان غنا» بودند. زن اول او، بانوی اول سالی هیفران، در ۱۹۹۲ براثر نارسایی کلیه درگذشت. تنها پسر آنها در ۱۹۶۶، وقتی موگابه در زندان بود، درگذشته‌بود. برخی منتقدان می‌گویند موگابه پس از مرگ او زیمبابوه را بد حکمرانی کرد.
موگابه در ۱۷ اوت ۱۹۹۶ با منشی سابقش، گریس ماروفو، که ۴۱ سال از خودش جوان‌تر بود و از او از قبل دو فرزند داشت، ازدواج کرد. او اول بار زمانی حامله شد که موگابه هنوز در ازدواج با زن اولش سالی بود و خودش هم در ازدواج با مرد دیگری بود که اکنون در چین دیپلمات است. موگابه و گریس در یک مدرسهٔ مسیونری کاتولیک به‌شیوهٔ کاتولیک ازدواج کردند. نلسون ماندلا و نیز دو فرزند موگابه از گریس، از جمله مهمانان بودند. ماندلا در این مراسم در حال بوسیدن عشق جدیدش دیده شد. موگابه‌ها سه فرزند دارند: بونا، رابرت پیتر جونیور و بلمارین چاتونگا.
گریس، به‌دلیل خریدهای اروپایی‌اش «گوچی گریس» خوانده شده و مورد انتقاد قرار گرفته‌است.
انتخابات سال ۲۰۱۳
رابرت موگابه در سوم اوت ۲۰۱۳ در انتخابات ریاست‌جمهوری زیمبابوه با ۶۱ درصد آرا پیروز و برای هفتمین بار رئیس‌جمهور زیمبابوه شد. در این دوره، مورگان چانگیرای، نخست‌وزیر زیمبابوه و رهبر حزب جنبش برای تغییر دموکراتیک، که رقیب اصلی موگابه به شمار می‌رفت، نزدیک به ۳۴ درصد آرا را کسب کرد. حزب حاکم زانو پی اف، حزب رابرت موگابه، بیش از دوسوم کرسی‌های مجلس این کشور را به خود اختصاص داده‌است. با این میزان رأی، احتمال دارد حزب موگابه دست به تغییر قانون اساسی بزند. پس از انتخابات، چانگیرای نتایج اعلام‌شده را نپذیرفت و گفت این آرا را در دادگاه به چالش خواهد گرفت. هرچند مسئول ناظران انتخاباتیِ اتحادیه آفریقا، انتخابات عمومی در زیمبابوه را آزاد، منصفانه و معتبر دانست، اما گروه موسوم به حامیان انتخابات زیمبابوه، بزرگترین گروه داخلیِ ناظر بر انتخابات این کشور، معتقد بود که انحرافات جدی در این انتخابات صورت گرفته‌است. اتحادیه اروپا درمورد انحراف و تقلب در انتخابات زیمبابوه ابراز نگرانی کرد.
در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۰۸ نیز موگابه و چانگیرای هر دو به دور دوم راه یافتند، اما پس از انتشار گزارش‌هایی مبنی بر فشار بر طرفداران حزب جنبش برای تغییر دموکراتیک و کشته شدن شماری از آنان، مورگان چانگیرای از ادامهٔ رقابت صرف‌نظر کرد.
Robert Gabriel Mugabe (born 21 February 1924) is a Zimbabwean revolutionary and politician who has been President of Zimbabwe since 1987; he previously led Zimbabwe as Prime Minister from 1980 to 1987. He chaired the Zimbabwe African National Union (ZANU) group from 1975 to 1980 and has led its successor political party, the ZANU – Patriotic Front (ZANU–PF), since 1980. Ideologically an African nationalist, during the 1970s and 1980s he identified as a Marxist-Leninist although after the 1990s self-identified only as a socialist; his policies have been described as Mugabeism.
Mugabe was born to a poor Shona family in Kutama, Southern Rhodesia. Following an education at Kutama College and the University of Fort Hare, he worked as a school teacher in Southern Rhodesia, Northern Rhodesia, and Ghana. Angered that Southern Rhodesia was a British colony governed by a white minority, Mugabe embraced Marxism and joined African nationalist protests calling for an independent black-led state. After making anti-government comments he was convicted of sedition and imprisoned between 1964 and 1974. On release he fled to Mozambique, established his leadership of ZANU, and oversaw ZANU"s role in the Rhodesian Bush War, fighting Ian Smith"s predominantly white government. He reluctantly took part in the peace negotiations brokered by the United Kingdom that resulted in the Lancaster House Agreement. The agreement dismantled white minority rule and resulted in the 1980 general election, at which Mugabe led ZANU-PF to victory and became Prime Minister of the newly renamed Zimbabwe. Mugabe"s administration expanded healthcare and education, and—despite his Marxist rhetoric and professed desire for a socialist society—adhered largely to conservative economic policies.
Mugabe"s initial calls for racial reconciliation failed to stem deteriorating race relations and growing white flight. Relations with Joshua Nkomo"s Zimbabwe African People"s Union (ZAPU) also declined, with Mugabe crushing ZAPU-linked opposition in Matabeleland during the Gukurahundi between 1982 and 1985; at least 10,000 people, mostly Ndebele civilians, were killed by Mugabe"s Fifth Brigade. Pursuing decolonization, Mugabe"s government emphasised the redistribution of land controlled by white farmers to landless blacks, initially on a "willing seller-willing buyer" basis. Frustrated at the slow rate of redistribution, from 2000 Mugabe encouraged the violent seizure of white-owned land. Food production was severely impacted, generating famine, international sanctions, and drastic economic decline. Opposition to Mugabe grew, particularly through the Movement for Democratic Change, although he was re-elected in 2002, 2008, and 2013 through campaigns dominated by violence, electoral fraud, and nationalistic appeals to his rural Shona voter base. Internationally, Mugabe sent troops to fight in the Second Congo War and chaired the Non-Aligned Movement (1986–89), the Organisation of African Unity (1997–98), and the African Union (2015–16).
Having dominated Zimbabwe"s politics for nearly four decades, Mugabe has been a controversial and divisive figure. He has been praised as a revolutionary hero of the African liberation struggle who helped to free Zimbabwe from British colonialism, imperialism, and white minority rule. Conversely, he has been derided as a dictator responsible for economic mismanagement, widespread corruption, anti-white racial discrimination, human rights abuses, suppression of political critics and crimes against humanity.
Mugabe was born to a poor Shona family in Kutama, Southern Rhodesia. Following an education at Kutama College and the University of Fort Hare, he worked as a school teacher in Southern Rhodesia, Northern Rhodesia, and Ghana. Angered that Southern Rhodesia was a British colony governed by a white minority, Mugabe embraced Marxism and joined African nationalist protests calling for an independent black-led state. After making anti-government comments he was convicted of sedition and imprisoned between 1964 and 1974. On release he fled to Mozambique, established his leadership of ZANU, and oversaw ZANU"s role in the Rhodesian Bush War, fighting Ian Smith"s predominantly white government. He reluctantly took part in the peace negotiations brokered by the United Kingdom that resulted in the Lancaster House Agreement. The agreement dismantled white minority rule and resulted in the 1980 general election, at which Mugabe led ZANU-PF to victory and became Prime Minister of the newly renamed Zimbabwe. Mugabe"s administration expanded healthcare and education, and—despite his Marxist rhetoric and professed desire for a socialist society—adhered largely to conservative economic policies.
Mugabe"s initial calls for racial reconciliation failed to stem deteriorating race relations and growing white flight. Relations with Joshua Nkomo"s Zimbabwe African People"s Union (ZAPU) also declined, with Mugabe crushing ZAPU-linked opposition in Matabeleland during the Gukurahundi between 1982 and 1985; at least 10,000 people, mostly Ndebele civilians, were killed by Mugabe"s Fifth Brigade. Pursuing decolonization, Mugabe"s government emphasised the redistribution of land controlled by white farmers to landless blacks, initially on a "willing seller-willing buyer" basis. Frustrated at the slow rate of redistribution, from 2000 Mugabe encouraged the violent seizure of white-owned land. Food production was severely impacted, generating famine, international sanctions, and drastic economic decline. Opposition to Mugabe grew, particularly through the Movement for Democratic Change, although he was re-elected in 2002, 2008, and 2013 through campaigns dominated by violence, electoral fraud, and nationalistic appeals to his rural Shona voter base. Internationally, Mugabe sent troops to fight in the Second Congo War and chaired the Non-Aligned Movement (1986–89), the Organisation of African Unity (1997–98), and the African Union (2015–16).
Having dominated Zimbabwe"s politics for nearly four decades, Mugabe has been a controversial and divisive figure. He has been praised as a revolutionary hero of the African liberation struggle who helped to free Zimbabwe from British colonialism, imperialism, and white minority rule. Conversely, he has been derided as a dictator responsible for economic mismanagement, widespread corruption, anti-white racial discrimination, human rights abuses, suppression of political critics and crimes against humanity.
