معرفی کامل کشور کرهشمالی (North Korea) / از اقتصاد تا تاریخ
کُره شمالی با نام رسمی جمهوری دموکراتیک خلق کره (جمهوری دموکراتیک مردم کره)، کشوری در بخش شمالی شبهجزیره کره در شرق آسیا است. پایتخت و بزرگترین شهر آن پیونگیانگ است. این کشور از جنوب با کره جنوبی از شمال با جمهوری خلق چین و در زاویه شمال شرقی مرز کوچکی با روسیه دارد.جمعیت کره شمالی ۲۴ میلیون نفر و زبان رسمی آن کرهای است. واحد پول این کشور وون کره شمالی است. از جمعیت این کشور حدود ۶۴ درصد بیدین، ۱۶ درصد پیرو شمنباوری کرهای، ۱۳ درصد چئوندویباور، و ۴٫۵ درصد پیرو آیین بودایی هستند. این کشور یک کشور تکحزبی است که توسط حزب کارگران کره اداره میشود و دولت این کشور پیرو ایدئولوژی جوچه (خودکفایی) است. این ایدئولوژی را کیم ایل-سونگ، نخستین رئیسجمهور کره شمالی پایهریزی کرد و او پس از مرگش، رئیسجمهور ابدی کره شمالی اعلام شد.
نشان داس و چکش جوچه کره شمالی
جوچه در سال ۱۹۷۲ در قانون اساسی جدید کره شمالی، ایدئولوژی رسمی دولتی اعلام شد و هرگونه اشارهای به واژههای خارجی مارکسیسم-لنینیسم و کمونیسم از قانون اساسی کره شمالی حذف شد اما همچنان نشان کمونیستی داس و چکش در کنار قلموی مرکب (en) (یا همان قلم خوشنویسی در شرق دور) بر روی تسلیحات نظامی یا آثار جوچه مانند یادبود تأسیس حزب (en) کارگری در پیونگ یانگ به عنوان کمونیسم وطنی حفظ شدهاست. کره شمالی روابط تنشآمیزی با برخی کشورهای منطقهای خود و جهان غرب دارد و برنامههای موشکی و هستهای کره شمالی مناقشهبرانگیز بودهاست.
شبهجزیره کره در اواخر سده نوزدهم تا اوایل سده بیستم توسط امپراطوری کره اداره میشد. این شبهجزیره از سال ۱۹۰۵ به تصرف امپراتوری ژاپن درآمده و پنج سال بعد بهطور رسمی بخشی از کشور ژاپن شد. با شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم قسمت شمالی به تصرف اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی و قسمت جنوبی به تصرف آمریکا درآمد. به این ترتیب کره شمالی صاحب حکومتی متحد با بلوک شرق شده و کره جنوبی صاحب حکومتی طرفدار غرب شد در حالی که هر دو مدعی حکومت بر کل شبهجزیره بودند این اختلاف در سال ۱۹۵۰ به جنگ کره انجامید که در سال ۱۹۵۳ با پیمان آتشبس خاتمه یافت. حکومت کیم ایل سونگ (۱۹۴۸ تا ۱۹۹۴) کشور را به کشوری منزوی تبدیل کرد که این انزوا پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۱ تشدید شد.
پس از مرگ کیم ایل-سونگ پسرش کیم جونگ-ایل رهبری کشور را عهدهدار شد و از سال ۲۰۱۲ در پی مرگ کیم جونگ-ایل، رهبری این کشور در اختیار کیم جونگ-اون پسرش است.
کره شمالی از جمله چند کشوری است که شورای حقوقبشر سازمان ملل متحد آنرا به نقض گسترده حقوق بشر متهم ساختهاست.
سیاستمدارانی که در کره شمالی مورد غضب رهبر این کشور قرار میگیرند خیلی زود ناپدید میشوند. انتشار خبر اعدام یکی از وزیران این کشور به وسیله ضدهوایی انتقادات زیادی را برانگیخت هرچند این خبر بطور قطع تأیید نشد.
پایتخت (و بزرگترین شهر) : پیونگیانگ
زبان رسمی کرهای
نوع حکومت حکومت تک حزبی جوچه
نام حاکمان : رئیس شورای عالی دفاع، رئیس هیئت رئیسه مجمع عالی خلق
نخستوزیر • کیم جونگ-اون • کیم یونگ-نام • چو یونگ-ریم
مساحت : ۱۲۰٬۵۴۰کیلومتر مربع (۹۸ام)، آبها (٪) ۴٫۸۷
جمعیت : ۲۵:۳۷۰۰۰۰ (۴۸ام)
- تراکم جمعیت ۱۹۸/۳۱۹۸/km۲ (۶۳ام)
- تولید ناخالص داخلی (تخمین ۲۰۱۳)
- مجموع ۴۰ میلیارد دلار آمریکا (۱۱۱ام)
- سرانه ۱٬۸۰۰ دلار (۱۸۰ام)
واحد پول وون کره شمالی (KPW)
منطقه زمانی UTC (ساعت جهانی+۹)
تابستانی (DST) CEST (ساعت جهانی)
دامنه اینترنتی .kp
پیششماره تلفنی +۸۵۰
پیدایش
تاریخ کره به عصر برنز بر میگردد. در سال ۱۹۴ پیش از میلاد یک سردار فراری چینی به نام ویمن قدرت را در این منطقه به دست گرفت؛ ولی چندی نینجامید که دودمان هان در چین، حکومت وی را سرنگون ساخت و کره جزئی از امپراتوری چین شد. کره در ۱۰۸ پیش از میلاد به چهار مستعمره مجزای چین تقسیم شد.
دولتهای سلطنتی و رواج آیین بودا
در حدود سال ۳۵۰ میلادی سه دولت سلطنتی در شبه جزیره کره تشکیل یافت که عبارت بودند از: شیلا، باکجه و گوگوریو که در میان آنها دولت شیلا از اقتدار بیشتری برخوردار بود. در همین ایام آئین بودائی رواج یافت. دولت شیلا موفق شد به کمک چین، باکجه را در سال ۶۶۰ و گوگوریو را در سال ۶۶۸ به خاک خود ضمیمه نماید. در سال ۶۷۶ میلادی کشور متحد جدید توانست قوای چین را از خاک کره بیرون رانده و کنترل کامل شبه جزیره کره را در دست گیرد.
دودمان کوریو و حمله مغولها
در سال ۹۱۸ میلادی بار دیگر فرمانروایی به نام وانگ کون توانست حکومت واحدی را در شبه جزیره کره تشکیل دهد و نامش را کوریو گذاشت. اما این حکومت نیز چندی بعد همچنان تحت نفوذ اعیان و اشراف ایالات مختلف که از اعقاب کشور شیلا محسوب میشدند قرار گرفت. با این همه حکومت کوریو تا سال ۱۲۳۱ به طول انجامید تا آنکه در آن سال قوم مغول کشور را تصرف کرد و به دنبال آن آئین کنفوسیوس در کره رواج یافت. در سال ۱۲۶۰ حکومت مغولان پایان یافت و حکومت کوریو دوباره برقرار شد.
پادشاهی چوسان
پیروان دین کنفوسیوس به تدریج در دستگاههای دولتی راه یافتند و سرانجام در سال ۱۳۹۲ میلادی به ریاست ارتشبد تائجو چوسان به حکومت کوریو پایان دادند و از این زمان پادشاهی چوسان تا سال ۱۸۹۷ کنترل کشور را در دست گرفت. ۲۶ پادشاه در طی حکومت این سلسله به قدرت رسیدند و پایتخت آنان شهر هانیانگ (سئول امروزی) بود.
در قرون پانزدهم و شانزدهم کره از نظر علمی و فرهنگی به پیشرفتهای شایانی رسید. در زمان حکومت این امپراتوری آئین کنفوسیوس رسمیت یافت.
حملات دیگر کشورها
در سال ۱۵۹۲ ژاپنیها به کره لشکرکشی کردند ولی حکومت با کمک چینیها حمله آنان را دفع کرد. در اوایل قرن هفدهم کره تابع دولت چین شد ولی چنان از رابطه با دیگر کشورهای خارجی ابا داشت که به کشور (پادشاهی) منزوی معروف شد.
در قرن نوزدهم استثمار مردم توسط اشراف شدت گرفت. از نیمه دوم همان قرن علاقه کشور ژاپن به این سرزمین جلب شد. در سال ۱۸۷۶ سرانجام بنادر کره بر روی کشتیهای تجارتی خارجی گشوده شد. این امر با انعقاد یا معاهده تجاری اجباری با ژاپن صورت گرفت و کمی بعد آمریکا و کشورهای اروپایی وارد داد و ستد با کره شدند. این عمل نهایتاً منجر به دخالت دولت خارجی در امور داخلی کره شد.
تیرباران سه کرهای به خاطر تخریب راهآهن در واکنش به تعرض ژاپنیها به کشورشان بدون پرداخت هزینه به مردم محلی
دوران حکومت ژاپن
پس از پیروزیهای ژاپن در نخستین جنگ با دودمان چینگ در چین (۱۸۹۴ تا ۱۸۹۵) (بخشی از نخستین جنگ چین و ژاپن) و جنگ با امپراتوری روسیه (۱۹۰۴ تا ۱۹۰۵) (بخشی از جنگ روسیه و ژاپن) کره به کلی تحت استیلای ژاپن قرار گرفت. حتی بین ۱۸۸۹ تا ۱۹۱۰ حکومتی به نام امپراطوری کره با نفوذ امپراتوری روسیه در این کشور پدید آمد. گوجونگ کره امپراتور کره خواست با اعزام هیئتی به دیوان بینالمللی دادگستری در لاهه، کشورخود را از زیر نفوذ کشور ژاپن بیرون بیاورد؛ ولی با کشف این موضوع مجبور به استعفا شد و پسرش سانجونگ کره آخرین امپراتور دودمان یی به پادشاهی رسید.
در بین سالهای ۱۹۰۵ تا ۱۹۱۰ میلادی مبارزه بر ضد حکومت ژاپنیها ادامه داشت. در سال ۱۹۱۰ میلادی کشور کره رسماً به امپراتوری ژاپن ضمیمه شد. ژاپن صنایع جدید و ترابری ریلی را در آنجا احداث کرد اما این امر نتوانست جلوی آزادیطلبی کرهایها را بگیرد.
در اوایل مارس ۱۹۱۹ میلادی به دنبال مرگ آخرین امپراتور کره، یک گردهمایی عظیم با شرکت ۲ میلیون تَن در سئول برگزار شد و طی آن کرهایها خواستار استقلال شدند. در طی این گردهمایی برخوردهای خونینی میان قوای ژاپنی و مزدوران کرهای آنها با اجتماع کنندگان صورت گرفت که منجر به کشتن و زخمی شدن ۲۳۰۰۰ تن و دستگیری بیش از ۴۷۰۰۰ تن شد. در ماه آوریل همان سال رهبران استقلالطلبان، از جمله سینگمان ری آن چانگ هوو کیم کو دولت موقت کره را در شهر شانگهای چین تشکیل دادند. ژاپنیها با نهایت قدرت استیلای خود را بر کره ادامه داده و سرمایهدارانش به غارت این سرزمین شدت بخشیدند.
جنگ جهانی دوم
در زمان جنگ دوم چین و ژاپن و جنگ جهانی دوم پایههای نفوذ ژاپن در کره به سستی گرائید. در ابتدای جنگها که شانگهای به تصرف ژاپن درآمد دولت موقت کره از آنجا متواری شد. در طی جنگ جهانی دوم، دولتهای آمریکا، چین و بریتانیا به مردم کره وعده استقلال دادند. نیروهای استقلال طلب کرهای در سراسر چین پخش شدند و در سال ۱۹۴۲ میلادی به ژاپن اعلام جنگ دادند. این نیروها با نیروهای متفقین در کره همکاری کرده و تا زمان تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵ میلادی به جنگ ادامه دادند.
تقسیم کره
در فوریه و ژانویه سال ۱۹۴۵ میلادی به ترتیب کنفرانسهای بینالمللی یالتا و پوتسدام تشکیل و کره به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد. قسمت شمالی در تصرف شوروی و قسمت جنوبی در تصرف آمریکا بود. مدار ۳۸ درجه شمالی نیز تا زمان اتحاد مجدد به عنوان مرز دو کره تعیین شد؛ ولی همکاری دو دولت عملی نبود. زیرا در ناحیه شمال رهبری را کمونیستها به عهده داشتند و در جنوب طرفداران غرب بر سر کار بودند. عاقبت در سال ۱۹۴۸ تقسیم کره به دو کشور صورت رسمی یافت و دو حکومت کره شمالی (جمهوری دمکراتیک خلق کره) و کره جنوبی (جمهوری کره) بر قرار شد.
استقلال
کره شمالی در سال ۱۹۴۵ مستقل شده و روز ملی آن نهم سپتامبر روز تأسیس حکومت در سال ۱۹۴۸ است. تا اواسط سال ۱۹۴۹ میلادی سربازان خارجی از هر دو کره خارج شده بودند. کره شمالی دارای حکومت کمونیستی به رهبری کیم ایل-سونگ شد که پس از مرگ او پسرش کیم جونگ-ایل رهبری کره را به عهده گرفت و پس از مرگ پسرش، هم اکنون کوچکترین نوه اش رهبری این کشور را بر عهده دارد.
جنگ کره (آغاز جنگ با حمله کره شمالی)
در ۲۵ ژوئن سال ۱۹۵۰ میلادی کره شمالی به کره جنوبی حملهور شد. هفت لشکر پیاده و یک تیپ تانک عملیات را آغاز کردند. سازمان ملل متحد دست به کار شد و در همان روز شورای امنیت سازمان ملل متحد بدون حضور شوروی که جلسه را به دلیل دادن کرسی چین به تایوان تحریم کرده بود قطعنامهای را تصویب کرد که طی آن خواستار توقف جنگ و عقبنشینی کره شمالی به شمال مدار ۳۸ درجه شد. در ۲۷ ژوئن ۱۹۵۰ شورای امنیت سازمان ملل متحد به پیشنهاد آمریکا تصویب کرد که نیروهای چند دولت عضو آن سازمان جهت مقابله با حمله کره شمالی به کره جنوبی بشتابند. به دنبال این تصمیم آمریکا و ۱۵ کشور دیگر نیروهای نظامی خود را برای شرکت در جنگ اعزام داشتند. ارتشبد داگلاس مکآرتور تا سال ۱۹۵۱ فرماندهی نیروهای سازمان ملل را به عهده داشت. در این مدت نیروهای کره شمالی با سرعت زیادی در حال پیشروی در خاک کره جنوبی بودند.
ورود غرب به جنگ
در روز ۲۸ ژوئن سئول به دست آنان سقوط کرد. پنج روز پس از حمله تردیدی باقی نماند که شکست نهایی از آن نیروهای کره جنوبی و متحدانش به خصوص آمریکا است. از این رو آمریکا سواحل کره را محاصره کرده و شروع به بمباران مناطق صنعتی و مسکونی کره شمالی نمود. در تمام این مدت تلفات سنگینی به متحدین وارد میشد تا اینکه نیروهای تازهنفس وارد جنگ شدند. در هفتههای آغاز جنگ، نیروهای کره جنوبی و آمریکا به اطراف شهر بوسان در منتهای جنوب شرقی شبه جزیره کره عقب رانده شده بودند. به تدریج میزان نیروهای آمریکایی افزوده شد تا حدی که ورق به ضرر کره شمالی برگشت. در روز پانزدهم سپتامبر ۱۹۵۰ نیروهای آمریکایی در اینچئون واقع در ساحل غربی کره جنوبی پیاده شده و طی حملهای برق آسا شهر سئول را اشغال کردند. سایر قوای متحدین نیز دست به تعرض زده و کمونیستها به سوی شمال عقبنشینی کردند. قوای سازمان ملل به سوی نواحی شمالی پیش رفتند و در روز ۱۰ اکتبر شهر پیونگیانگ پایتخت کره شمالی به دست آنان افتاد. در شانزدهم اکتبر نیروهای کره جنوبی به مرز منچوری یا همان رود یالو رسیدند و ظاهراً پیروزی برای آنان تکمیل شده بود.
ورود چین به جنگ
چین کمونیست به عنوان دفاع از مرزهای خود و به دلیل این که خود هدف بعدی نباشد در صحنه نبرد به نفع کره شمالی وارد شد. سربازان چینی در آغاز به صورت داوطلب در جبههها حضور داشتند اما لشکرهای منظم آنان بعدها وارد عمل شدند و در ماه نوامبر ۱۹۵۰ ضربات شدیدی بر نیروهای آمریکایی وارد آوردند. از همین ماه عقبنشینی سپاهیان سازمان ملل آغاز شد و ادامه یافت. تا روز سوم دسامبر ۱۹۵۲ سئول بار دیگر به دست نیروهای چینی و کره شمالی افتاد. حمله متقابل نیروهای آمریکایی سرانجام موجب تسلط دوباره آنان در بیست و هفتم آوریل سال ۱۹۵۲ بر سئول شد. در این میان، ارتشبد مک آرتور از فرماندهی متحد برکنار شد و ارتشبد متیو ریجوی جانشین وی شد (دلیل این عمل طرح مک آرتور برای بمباران اتمی مرز چین با کره شمالی به خاطر جلوگیری از ورود سیل سربازان چینی بود). به دنبال آخرین حمله تعرضی کمونیستها که در ۱۶ مه ۱۹۵۳ صورت گرفت و سئول سقوط کرد نیروهای سازمان ملل به حمله نهایی دست زده و سئول را دوباره اشغال کردند. از ماه ژوئن تلاش برای مذاکره میان طرفین آغاز شد. با این حال جنگهای کوچکی همچنان در جریان بود که تلفات سنگینی بر جای نهاد. در این مدت تنها سربازان چین به یک حمله شدید دست زدند.
مذاکرات
مذاکرات ترک مخاصمه ادامه یافت و سرانجام در ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ پیمان آتشبس جنگ کره امضاء شد. لازم است ذکر شود که هیچگاه پیمان صلحی میان این دوکشور امضا نشد و دو کشور تا به امروز در حالت جنگ هستند.
خسارات
وضع دو کره نسبتاً به همان وضع سابق ماند. این جنگ، خرابیها و خسارات و تلفات فراوان به بار آورد و بسیاری از تأسیسات صنعتی و شهرها در ضمن آن ویران شد. تلفات نیروهای سازمان ملل و کره جنوبی به ۷۴۰۰۰ کشته (۵۴۲۴۶ آمریکایی) و ۲۵۰۰۰۰ زخمی (۱۰۳۲۸۴ آمریکایی) و ۸۳۰۰۰ (اکثر آمریکایی) مفقودالاثر و اسیر رسید. تعداد کشته شدگان و زخمیان چینی ۹۰۰۰۰ تن و کره شمالی نیز ۵۲۰۰۰ تن بودهاست. در ضمن حدود ۴۰۰۰۰۰ غیرنظامی نیز در طی این جنگ کشته شدند.
پس از جنگ
پس از پایان جنگ، دولت کره شمالی با استفاده از منابع سرشار این سرزمین دست به اجرای برنامههای وسیعی برای صنعتی سازی و ترمیم کشور زد. با کمک چین و شوروی، ترابری ریلی و کارخانهها از نو ساخته شدند. برنامه پنج سالهای که در سال ۱۹۵۸اعلام شد با مشکلاتی رو به رو شد. در سال ۱۹۶۰ برنامهای برای صنعتی کردن بیشتر کشور اعلام شد.
در ۱۹۶۱ کره شمالی پیمانهای نظامی با شوروی و چین منعقد ساخت. کره شمالی بارها به علت حضور سربازان آمریکایی در کشور کره جنوبی، پیشنهاد برای مذاکرات اتحاد دو کره را رد کردهاست.
قوه مقننه
نظام حقوقی کشور بر اساس نظام حقوق مدنی پروس بنا شده که ژاپنیها و نظریات حقوقی کمونیستی هم بر آن تأثیر گذاشتهاند. امکان بازنگری قوانین توسط مراجع قضایی وجود ندارد. قوه مقننه کرهشمالی از یک مجلس قانونگذاری به نام مجلس عالی خلق با ۶۸۷ عضو (برای ۵ سال) تشکیل شده که اعضای آن در انتخابات عمومی تعیین میشوند. آخرین دوره انتخابات در سال ۲۰۱۴ برگزار شده و دوره بعدی در سال ۲۰۱۹ برگزار میشود. انتخابات به این صورت است که حزب کارگران کره حزب حاکم کشور فهرستی از کاندیداها را منتشر کرده و بدون هیچ رقیبی انتخاب خواهند شد و تعداد معینی از کرسیها برای احزاب کوچکتر در نظر گرفته میشود. این مجلس علاوه بر وضع قانون، نخستوزیر و قضات دادگاه عالی کشور را هم انتخاب میکند. قدرت اصلی از زمان تأسیس کشور در سال ۱۹۴۸ در اختیار حزب کارگران کره بودهاست. دو حزب چوندوئیست چونگو و حزب سوسیال دموکرات هم در کشور فعال هستند که تحت کنترل حزب حاکم قرار دارند. عالیترین نهاد، شورای دفاع ملی است که کیم جونگ-اون ریاست آن را بر عهده دارد.
نوع حکومت
کره شمالی معمولاً در رسانهها یک دولت کمونیستی افراطی یا استالینیستی توصیف میشود. اما برخی از تحلیلگران منتقد این دولت معتقدند این حکومت هیچ ارتباطی با ایدئولوژی مارکسیسم-لنینیسم یا حتی استالینیسم ندارد و یک حکومت ناسیونال سوسیالیستی (البته بدون سودای امپریالیستی) است که در طیف راست افراطی (و نه چپ افراطی) سپهر سیاست قرار میگیرد و بیشتر به حکومت ژاپن دهه ۱۹۳۰ شباهت دارد تا کشورهای بلوک شرق. نوعی «حکومت دفاع ملی» که یک اقتصاد دستوری را هدایت میکند که تنها وظیفه تجهیز بیشتر ارتش و تأمین پول بیشتری برای نیروهای نظامی را بر عهده دارد. قانون اساسی موجود که در سال ۱۹۷۲ تدوین شده و دو بار در سالهای ۱۹۹۲ و ۱۹۹۸ اصلاح شده، از هرگونه اشارهای به کمونیسم و مارکسیسم لنینیسم خودداری کرده و ایدئولوژی رسمی کشور را مکتب جوچه نامیدهاست.
مکتب جوچه
کیم ایل سونگ اولین رهبر جمهوری کره شمالی بود که ایدئولوژی جوچه مبنی بر خودکفایی و استقلال را به عنوان ایدئولوژی رسمی حکومت برگزید. او پس از مرگ در سال ۱۹۹۴ میلادی به عنوان رئیسجمهور ابدی کشور تعیین شد و پسرش کیم جونگ-ایل رهبری کشور را برعهده گرفت، با مرگ کیم جونگ-ایل در سال ۲۰۱۱ میلادی کوچکترین پسرش کیم جونگ-اون رهبری این کشور را به عهده گرفت.
انتخابات
در کره شمالی انتخابات، همیشه تنها با حضور یک نامزد (رهبر کشور) برگزار میشود. رایدهندگان میتوانند با خط زدن نام آن نامزد علیه او رای بدهند.
عضویت در سازمانهای بینالمللی
این کشور عضو سازمان ملل متحد است و در سازمانهای فائو، ایکائو، گروه ۷۷، کمیته بینالمللی المپیک، آنکتاد، یونسکو، یونیدو، سازمان بهداشت جهانی، جنبش غیرمتعهدها نیز عضویت دارد.
نیروی دفاعی
«ارتش خلق کره» مجموعه ای از کارکنان مسلح نظامی کره شمالی است. این ارتش پنج شاخه دارد. کره شمالی دارای هجدهمین ارتش بزرگ جهان، با ۱٫۲۱ میلیون خدمه مسلح است و ۲۰٪ مردان ۱۷ تا ۵۴ ساله در زمره نیروهای مسلح عادی هستند. کره شمالی بالاترین درصد خدمه مسلح نسبت به هر کشور دیگری در جهان را داراست. به ازای هر ۲۵ نفر یک سرباز در این کشور موجود است.
کره شمالی همچنین دارای بزرگترین نیروهای ویژه و نیز بزرگترین ناوگان زیردریایی بعد از ایالات متحده آمریکا در جهان است.
برنامههای موشکی و هستهای
کره شمالی دارای برنامههای موشکی و هستهای است.
کره شمالی در سالهای ۲۰۰۶، ۲۰۰۹، ۲۰۱۳، ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ میلادی، آزمایشهای هستهای را در عمق زمین در شمال کشور انجام داد.
جغرافیا
کره شمالی با مساحت ۱۲۰۵۶۸ کیلومتر مربع (نود و سومین کشور جهان) نزدیک به نیمی از کشور بریتانیا وسعت دارد. این کشور در نیمکره شمالی در شرق قاره آسیا در کناره غربی دریای ژاپن و شرق خلیج کره و در همسایگی کشورهای کره جنوبی در جنوب چین در شمال و شمال غربی و روسیه در شمال شرقی واقع شدهاست.
عوارض زمینی
کره شمالی کشوری کوهستانی است که کوهها در تمام نقاط آن کم و بیش پراکندهاند و جلگهها بیشتر در کرانههای غربی و نیز در برخی نواحی ساحل شرقی واقع شدهاند. از جمله رودهای آن میتوان تومن، یالو، چونگچون، توئه دونگ و یسونگ را نام برد. جنگلها پهنه وسیعی از آن را پوشاندهاند. آب و هوای آن در نواحی شمالی معتدل و در سایر نواحی گرم و مرطوب است. کوه پکتو (۲۷۴۴ متر) بلندترین نقطه آن است و رود یالو (۸۰۰ کیلومتر) طولانیترین رود کره شمالی است.
شهرها
پایتخت این کشور شهر پیونگ یانگ با ۱٬۵۰۰٬۰۰۰ نفر جمعیت بوده و پرجمعیتترین شهرهای آن هامهونگ (۴۸۴٬۰۰۰ نفر)، چونگجین (۳۰۶٬۰۰۰ نفر) سینوئیجو (۳۰۰٬۰۰۰ نفر) و ونسان (۲۷۵۰۰۰ نفر) هستند.
بنادر
بنادر مهم کره شمالی چونگجین، هام هونگ و ونسان در سواحل دریای ژاپن و نامپو در سواحل خلیج کره هستند.
تقسیمات کشوری
بر اساس آخرین تقسیمات کشوری، کره شمالی از ۹ استان، ۴ شهرداری و ۲ شهر ویژه تشکیل شده که هر کدام زیر نظر یک شورای منتخب مردم اداره شده و اسامی استانهای آن به شرح زیر است:
استان پیونگیانگ
استان پیونگان جنوبی
استان پیونگان شمالی
استان چاگانگ
استان هوانگهائه جنوبی
استان هوانگهائه شمالی
استان کانگوون
استان هامگیونگ جنوبی
استان هامگیونگ شمالی
استان ریانگگانگ
شهر بزرگ راسون
شهر بزرگ نامپو
گاهشماری
گاهشماری در کره شمالی بر بر مبنای زادروز کیم ایل-سونگ، بنیانگذار این کشور در ۱۵ آوریل ۱۹۱۲ تدوین شدهاست. بدین ترتیب در سال ۲۰۱۶ میلادی، در کره شمالی سال ۱۰۴ است.
انرژی
در کره شمالی شبها برای صرفه جویی در انرژی، برخلاف کره جنوبی شهرها خاموش هستند.
اقتصاد (واحد پول) :واحد پول آن وون کره شمالی است.
تولید ناخالص داخلی : تولید ناخالص داخلی آن ۴۰ میلیارد دلار (سال ۲۰۱۴) است.
نیروی کار
حدود ۲۰ میلیون نفر نیروی کار آن را تشکیل میدهند که حدود ۳۷٪ آن در بخش کشاورزی مشغول به فعالیت هستند. افرادی که در اردوگاههای کار اجباری محکوم هستند نیز بخش دیگری از اقتصاد را به دوش میکشند؛ و گاهی در مقطع زمانی دستوراتی از دفتر مر کزی حزب تحت عناوین شعار گونه مانند{بیایید چند دلار بیشتر برای رهبر کاسبی کنیم}برای کمک به اقتصاد مقاومتی کره اعمال میگردد. همچنین فرستادن کارگر به کشورهای مختلف و تصاحب دستمزد آنها به عنوان مثال نود هشت دلار از صد دلار نیز راهی برای درآمد زایی حزب است.
منابع طبیعی : کرهشمالی سرشار از ذخایر سنگ معدن اورانیوم است.
صادرات و واردات
صادرات کره شمالی مواد اولیه و برخی تجهیزات نظامی است. زغال سنگ اصلیترین صادرات کره شمالی به چین است.
در مقابل، فراورده نفتی، زغال کک، ماشین آلات و مواد خوراکی وارد میکند. عمده تجارت این کشور با کشورهای چین و روسیه است. در کره برای درآمد بیشتر حکومت خاندان کیم علاوه بر زغال سنگ اقدام به صادرات گیاهان دارویی مانند جینسینگ که توسط زندانیان فراهم شده را به چین صادر میکنند.
قحطی
در پی فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی این کشور با قحطی شدیدی در دهه ۱۹۹۰ میلادی رو به رو شد که به مرگ حدود نهصد هزار تا دو میلیون نفر انجامید. کره شمالی همواره با کمبود مواد غذایی روبرو بودهاست. در دهه ۹۰ میلادی قحطی مواد غذایی جان دست کم ۱ میلیون تن را در این کشور گرفت. حدود یک سوم زنان و کودکان کره شمالی با سوء تغذیه روبرو هستند. سازمان ملل متحد میگوید که دو پنجم از جمعیت کره شمالی دچار سوءتغذیه هستند و بیش از ۷۰ درصد جمعیت به کمکهای غذایی وابستگی دارند. در خلال تنشهای سیاسی، تخمین زده میشود که ۱۸ میلیون نفر در سراسر جمهوری خلق کره همچنان از ناامنی غذایی و سوءتغذیه و همچنین فقدان دسترسی به خدمات اولیه رنج میبرند. در همین دوران کمکهای بشر دوستانه کره جنوبی و ایالات متحده و سازمان ملل به مردم کره شمالی در بازار سیاه کره شمالی فروخته میشد که این موارد باعث تردید جدی کشورها از اطمینان رسیدن کمکها به مردم گردید.
مردم (آمار)
جمعیت این کشور در برآورد سال ۲۰۱۳ حدود ۲۴ میلیون و ۸۲۵ هزار نفر بودهاست. میانگین سنی ۳۳٬۵ سال، رشد جمعیت ۰٫۵ درصد، میزان تولد ۱۴٬۸۲ در هزار و میزان مرگ ۷٬۹۲ در هزار، جمعیت شهری ۶۳ درصد، مرگومیر نوزادان ۵۱٫۳۴ نفر در هزار تولد و امید به زندگی ۶۱٫۲۳ سال برای مردان و ۶۶٫۵۳ سال برای زنان و میزان کلی باروری ۱٬۹۶ کودک برای هر زن است. سطح سواد در کشور ۹۹ درصد است.
طبقهبندی اجتماعی
مردم کره شمالی در یک سیستم طبقهبندی به نام سُنگ بون (در زبان کرهای به معنای مواد یا ماده) به سه طبقه اصلی تقسیم میشوند: ۱) طبقه هسته، ۲) طبقه مردد و ۳) طبقه متخاصم. در زیر شاخه این سه طبقه، ۵۱ ردهبندی دیگر بر اساس امانتداری، وظیفه شناسی و وفاداری به رهبر کره شمالی و دولت کره شمالی وجود دارد. نهاد سنگ بون بدان معنی است که طبقه هر شهروند کرهای و رتبهبندی سیاسی-اجتماعی او از بدو تولد و بر اساس خانوادهای که در آن به دنیا آمده، به وی نسبت داده میشود. این بدان معناست که هیچ شهروند کرهای بر سنگ بون خود کنترلی نداشته در حالی که سنگ بون وی بر تمامی جوانب زندگی وی تأثیر میگذارد. گفتنی است که هر فرد از هر سُنگ بونی با فردی از سُنگ بون خود ازدواج میکند. بهطور مثال مردی از سنگ بون هسته هرگز با زنی از سنگ بون متخاصم ازدواج نمیکند. بدین ترتیب این سیستم سنگ بون بهطور دائمی در کره شمالی ادامه پیدا میکند
طبقه هسته: طبقه وفادار به رژیم کیم محسوب میشود و به همین دلیل امتیازات قابل توجهی در تمامی جنبههای زندگی دریافت میکند. اعضای این طبقه شغلهایی را بر عهده دارند که به حفظ بقای رژیم کیم کمک میکند. این طبقه در تمامی زمینههای خدمات اجتماعی شامل کار، تحصیل، امکانات درمانی، و حتی امکانات غذایی، نسبت به بقیه طبقهها اولویت دارد.
طبقه مردد: طبقهای است که وفاداری اش به رژیم قابل بحث است اما میتواند به رژیم از طریق عملکرد مناسب اقتصادی، سیاسی خدمت کند. حکومت کره شمالی بر این باور است که آموزش مداوم ایدیولوژی رژیم برای این طبقه الزامی است.
طبقه متخاصم: طبقهای است که حکومت دشمن و مخالف خود میداند. این طبقه از همه لحاظ (تحصیلات، کار، بهداشت و درمان، مواد غذایی و غیره) مورد تبعیض واقع میشوند.
ترکیب نژادی
اکثر مردم کشور از نژاد کرهای به همراه اقلیتی از چینیها و تعداد کمی ژاپنی هستند.
زبان رسمی : زبان رسمی در این کشور زبان کرهای است.
وضعیت زنان
به خاطر ایدئولوژی حاکم بر این کشور تساوی بیشتری میان زنان و مردان کره شمالی نسبت به کره جنوبی حاکم است.
آزادیهای اجتماعی در کره شمالی دارای محدودیت هستند.
درپی سیلهای متعدد و بروز قحطی و خشکسالی در طول تاریخ کره شمالی دهها هزار نفر و بیشتر جان خود را در این کشور از دست دادند. به سبب وقوع قحطیهای فراوان و کمبود مواد خوراکی، آدمخواری در کره شمالی افزایش یافتهاست.
در کره شمالی موی بلند برای مردان و دامنهای کوتاه برای زنان تحمل نمیشود. در این کشور آقایان میتوانند از میان چند مدل مختلف یکی را انتخاب کنند. هر چند که همه آن مدلها بر اساس کوتاهی در پشت و بغلها طراحی شدهاند.
پوشش مردم این کشور همچون دهههای ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ است. وقتی کسی از کره جنوبی به این کشور میآید مدرن بودن جنوبیها واقعاً در مقایسه با شمالیها برجسته میشود. سیستم پخش پارچه و لباس هم توسط دولت کنترل میشود و بیشتر اوقات مردم در خیابانها دیده میشوند لباسهای یک شکل و شیبه هم به تن دارند. این مسئله در مدارس هم به صورت جدی دنبال میشود و هر بخشی از زندگی مردم در کره شمالی از طریق قوانین خاصی کنترل میشود، البته مردم هم این وضع را پذیرفتهاند.
دولتهای غربی جامعه کره شمالی را جامعهای به شدت طبقاتی و برپایه روابط خویشاوندی و ارتباطات سیاسی توصیف میکنند.
در کره شمالی جشنوارهایی پرهزینه به نام بازیهای توده در تجلیل از رهبر این کشور برگزار میشود که به مدت شش شب پیاپی در هفته و به مدت دو ماه برگزار میشود. دراین نمایشها صد هزار شرکت کننده از جمله رقاص و ژیمناست به اجرای نمایش میپردازند.
تا کنون بین ۷۰۰ هزار تا سه میلیون و پانصد هزار نفر در این کشور اعدام شدهاند. اعدام میتواند حتی به دلیل یک تماس تلفنی ساده با خارج از کشور یا احتکار مواد غذایی صورت گیرد. این اعدامها گاه در استادیومهای ورزشی در حضور هزاران تماشاگر انجام میشود.
در کره شمالی ساعت بیدار شدن مردم توسط شیپوری تعیین میشود که در سراسر شهرها و از طریق بلندگو پخش میشود. ساعت خوابیدن آنها هم توسط سیستم خاموش کردن چراغ تعیین میشود.
اخیراً اعلام شده امکان استفاده از نام رهبر کره شمالی در این کشور ممنوع است و افرادی که همنام کیم جونگ-اون هستند باید سریعاً نام خود را تغییر دهند. دولت کره شمالی پیش از این در دوره حکمرانی دو رهبر پیشین هم استفاده از نام آنها برای مردم این کشور را ممنوع کرده بود.
قوانین کشور، بعضی از شادیهای اولیه را هم در زندگی مردم دریغ میکنند. به عنوان مثال دوربین به کره شمالی وارد نمیشود و مردم هم نمیتوانند آن را تهیه کنند.
با وجود اینکه دولت کره شمالی کمکهای زیادی از خارج دریافت میکند و مشخص نیست آنها را به دست مردم میرساند یا بین طبقه خاصی پخش میشود.
در کره شمالی اردوگاههای کار اجباری وجود دارند. به طوری که اگر کسی مرتکب جرمی شود علاوه بر او کل خانواده اش به اردوگاه فرستاده میشوند. کسانی مانند گانگ چول هوان (زندانی سابق اردوگاه یودوک) در کتاب آکواریومهای پیونگ یانگ شرح زندگی ۱۰ ساله خود را در اردوگاههای کار اجباری کره شمالی آوردهاست. نتیجه هرگونه مخالفت و انتقاد از نظام حاکم و رهبر این کشور تبعید افراد به این اردوگاه هاست. وضعیت زندگی در آنجا به شدت اسفبار است چنانکه اسیران از کمبود غذا گاه دست به خوردن موشها میزنند.
در کره شمالی از وجود اردوگاههایی مانند اردوگاه شماره ۱۴ برای زندانیان در جه یک یا اردوگاه یودوک برای زندانیان درجه دو و مطرودین طبقهها که مورد تأیید رهبر یا دستگاه امنیتی نباشند فرستاده میشوند:صحبت در مورد زندانها و بازداشتگاهها و اردوگاه برای مردم و مخصوصاً زندانیان آزاد شده که شهروندی درجه دو محسوب شده کاملاً ممنوع است.
شستشوی مغزی
این روش در کشور کره شمالی کاربردی عام دارد و سعی دارد تا نکاتی را در ذهن مردم ماندگار سازد مانند:
باور به آسمانی بودن رهبر و اینکه انسانی است ماورائی.
تنها کسی است که ۱۳ بار خلیج را دور زده.
کوچکترین انحرافی از دستورات و تفکرات رهبر، ایستادن در مقابل مردم و پایمال کردن اهداف والای رهبر و حزب حاکم بهشمار میآید.
آغاز کننده جنگ کره، کره جنوبی است که باهمکار امپریالیست خود ایالات متحده به خاک آنها حمله کرده و در این نبرد مقدس چین تنها یاور آنها بوده.
تاریخ کشور بر مبنای الهام از کشورهای غربی نیست بلکه از تولد رهبر کبیر و رئیسجمهور دائمی کره سال شمارکشور آغاز میشود.
مفسرین دستگاه امنیت، که مطالب دیکته شده از سوی سازمان امنیت را برای باقی مردم و زندانیان تفسیر میکنند، چون بیم آن میرود که مردم نتوانند مفهوم درست نظرهای رئیس حزب را به درستی درک کنند.
خودکشی در کشوره کره شمالی امری ممنوع بوده و استنباط میشود که فرد خودکشیکننده در حال فرار از لطف رهبر و زحمت کشیدن برای نظام مردمی کره شمالی است و بهطور اتوماتیک خانواده او تا سه نسل بعد در اردوگاه کار اجباری تبعید خواهند شد.
این موارد برای زندانیان بسیار شدید تر است، که بعد از هر شیفت کاری به مدت دو ساعت در جلسه خود اتهامی شر کت کرده به انتقاد از خود پرداخته و درانتهای جلسه نیز توسط دیگران مورد شماتت قرار میگیرد، زندانی باید به مواردی چون مطهر بودن حزب و رهبر، گناهکار بودن خویش، و مواردی در جهت تأیید حزب حاکم به زبان بیاورد و به خطاها و گناهان خود اعتراف کرده و در مورد نیک خواهی و مهربانی رهبر حزب سخن بگوید نمونه سرودی که در تقدیس خاندان کیم توسط مردم خوانده میشود:
در امتداد کوهستان چانگ بک رد خونی دیده میشود در امتداد رودخانه آموک رد خونی دیده میشود حتی امروز هم، بر فراز تاج گل کره آزاد آن رد خون باشکوه پرتو افشانی میکند آه! آه! ژنرال ما ژنرال کیم ایل-سونگ
رابطه خاص با چین
پیونگ یانگ که از زمان جنگ دو کره بر حمایت نظامی و معنوی پکن تکیه کرده همچنان در عرصههای بینالملل از حمایت همهجانبه پکن بر خوردار بوده تا آنجا که با استقرار نیروی نظامی و پلیس از فرار مردم جلوگیری کرده یا با استقرار پلیس در اطراف سفارتخانههای کشورهای مختلف از ورود و دسترسی فراریان به سفارتخانهها جلوگیری کرده و آنها را به پلیس امنیت کره شمالی تحویل میدهد.
تحریمها و جامعه جهانی
شورای امنیت و سازمان ملل در جلسات ادواری و ویژه خود همیشه فعالیت کره شمالی را غیرقانونی و بر خلاف معاهدات بینالمللی خواندهاست، اما کره شمالی قطعنامههایی را که حتی با تأیید کشور حامی خود چین صادر میشود راًاسناد مجرمانه غیرقانونی " میداند. در تحریمهایی که در نشست شورای امنیت در سال ۲۰۱۷ برگزار گردید پانزده عضو شورای امنیت با اجماع به قطعنامهای رأی مثبت دادند که هدف آن کاهش حدود ۶۰ درصدی صادرات سالانه ذغال سنگ این کشور آسیایی است، بر اساس این قطعنامه جدید که پیش نویس آن توسط نمایندگی ایالات متحده آمریکا در سازمان ملل تهیه و به شورای امنیت ارائه شدهاست، صادرات مس، نیکل، نقره و روی کره شمالی نیز هدف تحریم قرار گرفتهاست، اعمال تحریمهای جدید، در مجموع دست کم ۸۰۰ میلیون دلار از درآمد ارزی سالانه کره شمالی که صرف برنامه هستهای غیرقانونی اش میکند کاهش خواهد یافت؛ این یعنی ۲۵ درصد کل صادرات سالانه آن کشور.
North Korea, officially the Democratic People"s Republic of Korea (abbreviated DPRK), is a country in East Asia constituting the northern part of the Korean Peninsula. Pyongyang is the nation"s capital and largest city. To the north and northwest, the country is bordered by China and by Russia along the Amnok (known as the Yalu in China) and Tumen rivers; it is bordered to the south by South Korea, with the heavily fortified Korean Demilitarized Zone (DMZ) separating the two. Nevertheless, North Korea, like its southern counterpart, claims to be the legitimate government of the entire peninsula.
In 1910, Korea was annexed by Japan. After the Japanese surrender at the end of World War II in 1945, Korea was divided into two zones, with the north occupied by the Soviets and the south occupied by the Americans. Negotiations on reunification failed, and in 1948, separate governments were formed: the socialist Democratic People"s Republic of Korea in the north, and the capitalist Republic of Korea in the south. An invasion initiated by North Korea led to the Korean War (1950–1953). The Korean Armistice Agreement brought about a ceasefire, but no peace treaty was signed.
North Korea officially describes itself as a self-reliant, socialist state and formally holds elections. Various media outlets have called it Stalinist, particularly noting the elaborate cult of personality around Kim Il-sung and his family. The Workers" Party of Korea (WPK), led by a member of the ruling family, holds power in the state and leads the Democratic Front for the Reunification of the Fatherland of which all political officers are required to be members. Juche, an ideology of national self-reliance, was introduced into the constitution in 1972. The means of production are owned by the state through state-run enterprises and collectivized farms. Most services such as healthcare, education, housing and food production are subsidized or state-funded. From 1994 to 1998, North Korea suffered a famine that resulted in the deaths of between 240,000 and 420,000 people, and the country continues to struggle with food production. A sizeable amount of the population is thought to suffer from malnutrition, parasite infestations and food and waterborne diseases. North Korea follows Songun, or "military-first" policy. It is the country with the highest number of military and paramilitary personnel, with a total of 9,495,000 active, reserve and paramilitary personnel. Its active duty army of 1.21 million is the fourth largest in the world, after China, the United States and India. It possesses nuclear weapons. North Korea is an atheist state with no official religion, and public religion is discouraged. Both North Korea and South Korea became members of the United Nations in 1991.
International organizations have assessed that human rights violations in North Korea have no parallel in the contemporary world. North Korea operates re-education and prison camps, akin to the gulag prisons of the Soviet Union. The concentration camps are used to segregate those seen as enemies of the state and punish them for alleged political misdemeanours or alleged misdemeanours of relatives as part of the "3 generations of punishment" policy instigated by state founder Kim Il-Sung. Prisoners are frequently subject to slave labour, malnutrition, torture, human experimentation, rape and arbitrary executions.
The name Korea derives from the name Goryeo (also spelled Koryŏ). The name Goryeo itself was first used by the ancient kingdom of Goguryeo (Koguryŏ) in the 5th century as a shortened form of its name. The 10th-century kingdom of Goryeo succeeded Goguryeo, and thus inherited its name, which was pronounced by visiting Persian merchants as "Korea". The modern spelling of Korea first appeared in the late 17th century in the travel writings of the Dutch East India Company"s Hendrick Hamel.
After the division of the country into North and South Korea, the two sides used different terms to refer to Korea: Chosun or Joseon (조선) in North Korea, and Hanguk (한국) in South Korea. In 1948, North Korea adopted Democratic People"s Republic of Korea (조선민주주의인민공화국/朝鮮民主主義人民共和國 Chosŏn Minjujuŭi Inmin Konghwaguk; About this sound listen) as its new legal name. In the wider world, because the government controlled the northern part of the Korean Peninsula, it is commonly called North Korea to distinguish it from South Korea, which is officially called the Republic of Korea.